5 Ειλικρινείς Σκέψεις για το Μουτσατσοβίντεο

1.    Η Μουτσάτσου με νευριάζει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με νευριάζει. Είναι ωραία κοπέλα, έχει ωραία μάτια, αλλά με νευριάζει. Α, ναι, τώρα θυμήθηκα. Με νευριάζει γιατί κάποτε προωθούσε την ελληνοτουρκική φιλία και έκανε το παν να μας πείσει ότι οι δύο λαοί πρέπει να έρθουν πιο κοντά, την ίδια στιγμή που η Κύπρος τελεί υπό κατοχή και το Αιγαίο παραβιάζεται μέρα, νύχτα. Δηλαδή, έλεος! Τέτοιες μαλακισμένες Ελληνίδες χρειαζόμαστε, να μας υπενθυμίζουν ότι “we are not Greeks, but Hellens”. Άσε μας κουκλίτσα μου.

2.    Το βίντεο πάντως, είναι συγκινητικό. Μπορεί να είναι αντιγραμμένο, αχρείαστο και άσκοπο, αλλά εγώ συγκινήθηκα όταν το είδα. Σκηνοθετικά δηλαδή, είναι μελετημένο. Έχει αρχή, μέση, τέλος και κορύφωση. Κρίνοντάς το με αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια, θεωρώ ότι πέτυχε τον στόχο του –προσωπική γνώμη πάντα.

3.    Τώρα θα μου πεις, εσύ συγκινείσαι με ο,τιδήποτε ελληνικό. Ισχύει. Έκλαψα για πρώτη φορά όταν πήρε η Πατουλίδου το χρυσό, συνέχισα με Πύρρο Δήμα και λοιπές αθλητικές διακρίσεις, ενώ όταν μπήκαμε στην ΕΕ και είδα τη Βίσση να τραγουδά το «χρυσοπράσινο φύλλο» ντυμένη σαν την Καρυάτιδα, ήρθα κι έδεσα. Ακόμα και στις ελληνικές συμμετοχές της Γιουροβίζιον σφίγγομαι να κρύψω τη συγκίνησή μου όταν ακούω αυτό το «καλή επιτυχία Ελλάδα» που με κάνει να νιώθω ότι πάμε σε πόλεμο. Άμα δω ελληνική σημαία να κυματίζει και ακούω τον εθνικό ύμνο, κάνω το πιο λυτρωτικό κλάμα του κόσμου.

4.    Τώρα εξήγησέ μου όμως, τι κατάλαβε η Μουτσάτσου που βροντοφώναξε στο παγκόσμιο ότι είναι περήφανη Ελληνίδα; Θα αλλάξει η στάση της υδρόγειου απέναντί μας επειδή το απαίτησε η Μουτσάτσα; Αν αύριο δηλαδή κυκλοφορήσει αντίστοιχο βίντεο με την Βικτώρια Μπέκαμ να φωνάζει «Μην μας βλέπετε έτσι ξινισμένους κι απόκοσμους, κατά βάθος είμαστε έξω καρδιά και γλεντζέδες!» εσύ θα άλλαζες γνώμη για τους Άγγλους; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, μαντάμ. Άμα θέλεις να ανατρέψεις τα στερεότυπα για σένα και το σπίτι σου, φροντίζεις πρώτα να αλλάξεις η ίδια το σπίτι σου. Αλλιώς, ούτε τα χίλια viral του κόσμου δεν σε σώζουν.

5.    Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που χρειάζεται να βροντοφωνάξει τα επιτεύγματα της, ούτε καν να τα υπενθυμίζει, γιατί αυτά είναι πασίγνωστα, μιλάνε από μόνα τους. Όπως έλεγε και η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη εξηγώντας τη στρατηγική που ακολούθησε για να κερδίσει η Αθήνα την ολυμπιάδα: «Δεν χρειάζεται να δείξουμε ότι έχουμε Παρθενώνα, αυτοί τον είδαν από κοντά πιο πολλές φορές από μας. Το θέμα είναι να δείξουμε ότι είμαστε μοντέρνα χώρα και έχουμε τις κατάλληλες εγκαταστάσεις». Έτσι και τώρα. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, απλώς οφείλουν να σοβαρευτούν. Να «φέρουν τον νου τους» που λέμε στα κυπριακά. Κι όταν τον φέρουν, θα ξαναλάμψουν. Απλώς, στο μεταξύ, απαιτείται μια τεράστια ελληνική επανάσταση που αυτή τη στιγμή, κατά πως το κόβω, βαριόμαστε να κάνουμε και γι αυτό είμαστε και άξιοι της μοίρας μας. Μέχρι να αηδιάσουμε τους εαυτούς μας και να αναγκαστούμε να τους αλλάξουμε, δυστυχώς θα τρώμε στη μάπα τη Μουτσάτσου και την κάθε Μουτσάτσου να μας πουλάνε πνεύμα.  

+ Η Μουτσάτσου δεν ήταν αυτή που τραγουδούσε κάποτε με τον Κοργιαλά το «Μια φοράαα, να σ’ έβλεπα για λίγο, μόνο μια φοράααα κι ας πέθαινα μετάααα…