Extreme Makeover

Είχα/έχω ένα φρικτό σαββατοκύριακο.

Την Παρασκευή πήγα στον οδοντίατρο και αφαίρεσα τους δύο προγόμφιους της άνω γνάθου. Αποφάσισα να βάλω σιδεράκια στα γεράματα να ισιώσουν τα μπροστινά μου δόντια γιατί τελευταίως είχα τεράστιες δυσκολίες στην άρθρωση και δεν το άντεχα. Για να πετύχει το εγχείρημα έπρεπε να αφαιρεθούν δύο υγιέστατα δόντια και με βαριά καρδιά επιτέλεσα τις οδηγίες της ορθοδοντικού.

Τα δόντια είδαν κι έπαθαν για να βγουν. Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα, το αναισθητικό έκανε θαύματα, αλλά ο οδοντίατρος κόντεψε να βγάλει τα χέρια του από την πίεση που ασκούσε στο σαγόνι μου. Για να φανταστείς, διέκοψε δυο φορές τη διαδικασία γιατί κουράστηκε να τραβά και να μην βγαίνουν! Η, δε βοηθός του, κρατούσε το κεφάλι με δύναμη κολλημένο στην πολυθρόνα για να μην κουνιέται. Πρέπει να πέρασαν τα πάνδεινα οι άνθρωποι. Πάντως, εγώ δεν κατάλαβα Χριστό και αυτό ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη!

Από την ώρα που βγάλαμε τους προγόμφιους μετατράπηκα σε κακιά μάγισσα που της λείπουν δύο βασικά μπροστινά δόντια και μιλώ σαν φαφούτης, ένας Θεός ξέρει πώς θα ανεχτεί η Μπρέντα την παρουσία μου, να κυκλοφορεί δίπλα μου σε τέτοιο χάλι, που έχω καταντήσει σαν το σκιάχτρο. Πλάκα, πλάκα, πρόκειται περί οσίας Μπρέντας, διότι η αγάπη και ανοχή που επέδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της εξαγωγής ήτο τα μάλα παρήγορη και εμψυχωτική.

Όταν γύρισα σπίτι, άρχισα να φτύνω σάλιο με αίμα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Μια φορά, δυο φορές, πού θα πάει σκέφτηκα, θα σταματήσει. Αμ, δε! Ήρθαν τα μεσάνυχτα και το σάλιο μου ήταν τίγκα στο αίμα. Από κάποια φάση και μετά άρχισα να το καταπίνω. Μην στα πολυλογώ, πρήστηκε το στομάχι μου και σε συνδυασμό με την όλη ταλαιπωρία, άρχισα να έχω ταχυκαρδίες, δύσπνοια, δυσφορία και όλα τα γνωστά συμπτώματα που με πιάνουν από την εγχείρηση καρδιάς μέχρι σήμερα.

Έπεσα για ύπνο, αλλά με καταπλάκωνε το πάπλωμα, σηκώθηκα και μέτρησα την πίεσή μου μόνος μου (έχω ειδικό μηχάνημα, εξπέρ έχω γίνει, λέμε!) αλλά παρόλο που ήταν κανονική (7 με 12), δεν έλεγε να κοπάσει η αναστάτωση. Εν τω μεταξύ να πρέπει να φτύνω παράλληλα αίματα από το στόμα, ήμουν ένα δράμα. Δεν άντεξα, ξύπνησα τη μάνα μου, σηκωθήκαμε στις 2:00 το πρωί και τρέχαμε στα Απολλώνεια και στα American Heart, όπου και διανυχτέρευσα.

Ήρθε ο γιατρός άρον, άρον στο ινστιτούτο και με εξέτασε, μου έκανε όλες τις εξετάσεις που μου κάνει κάθε φορά που αρχίζω να βλέπω τα Χερουβείμ να μου κλείνουν το μάτι και αφού με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω τίποτα έκατσε και μου έκανε μαθήματα ζωής και ψυχολογίας, για το πώς πρέπει επιτέλους να αλλάξω κοσμοθεωρία και να αρχίσω να μην δίνω σημασία σε μακάβριες σκέψεις κτλ κτλ κτλ, ξέρεις αυτά που λέει ο καθείς που είναι έξω απ’ τον χορό… (με βαρέθηκαν και οι γιατροί μου φαίνεται). Με τούτα και με ‘κείνα πήγε τρεις το πρωί.

Κοιμήθηκα στο νοσοκομείο για καθαρά προληπτικούς λόγους και πήρα εξιτήριο σήμερα το πρωί μετά από άπειρες ώρες αναμονής και γραφειοκρατίας. Κοιμήθηκα χάλια παρεμπιπτόντως, το κρεβάτι δεν με χωρούσε, ήταν στραβό, φορούσα και εκείνη την ποδιά με τα καλώδια και ένιωθα σαν τον πρωταγωνιστή του «άβαταρ», άστα να πάνε…

Αναστατωθήκαμε και πάλι οικογενειακώς. Κατά τα άλλα, ακόμα φτύνω αίματα από τις ουλές στα δόντια. Τόσο αίμα δεν έχουν φτύσει ούτε οι πρωταγωνιστές του Fight Club.

Πάω να ξεραθώ στο κρεβάτι μου, δεν σώνω να κάνω τίποτα σήμερα. Έχω κουραστεί να με «διορθώνω». Καρδιά, μάτια, δόντια, μύτες, ψυχή και πούτσος, όλα υπό ανακαίνιση! Να δούμε για πότε θα «ανοίξουμε να σας περιμένουμε!» Ένα extreme makeover χρειάζομαι, να πάει πάσα κακό!