Στα Κυπριακά Θέατρα

Είχα ένα σαββατοκύριακο τίγκα στο θέατρο.

Το Σάββατο πήγαμε και είδαμε το «Βγάλε Τον Υπουργό Απ’ Την Πρίζα». Αν σου αρέσουν οι Ρέππας – Παπαθανασίου θα περάσεις καλά. Αν είσαι μεγάλος φαν τους, όπως είναι ο γράφων, θα αντιληφθείς γρήγορα πως πρόκειται για μία από τα ίδια και θα απορήσεις στα πόσα θεατρικά κείμενα πεθαίνουν επιτέλους οι ατάκες που «δανείζονται» είκοσι χρόνια τώρα από τις Τρείς Χάριτες και το Δις Εξαμαρτείν, επαναλαμβάνοντας τους εαυτούς τους. Παρόλα αυτά, αν είσαι ένας απλός ανυποψίαστος θεατής, θα έχεις ένα εξαιρετικό Σάββατο και δεν θα πάρεις πρέφα πως σου παρουσιάζουν την ίδια παράσταση για εκατοστή φορά, σε διαφορετικό context.

Επειδή από μικρός είχα έναν έρωτα με τις Τρεις Χάριτες και με τα χρόνια έχω μάθει όλα τα επεισόδια απ’ έξω, μου είναι τρομερά δύσκολο να παρακολουθώ σήμερα τα έργα των πιο πάνω ερμηνευμένα από την κάθε Πόπη Αβραάμ και την κάθε Μαριάννα Καυκαρίδου. Μέσα στο μυαλό μου αντηχούν αγέρωχες οι φωνές της Άννας Παναγιωτοπούλου και της Μήνας Αδαμάκη σε κάθε ατάκα, οι οποίες κακά τα ψέματα δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δικά μας ημίμετρα.

Υπάρχουν και χειρότερα βεβαίως, βεβαίως… Μπορείς να πας και στο Θέατρο Διόνυσος και να δεις το «Δυόμιση Φόνοι και Ένα Μπουλντόκ» του ίδιου συγγραφικού διδύμου, δολοφονημένο και κατακρεουργημένο από όλο τον θίασο που είναι παντελώς εκτός πνεύματος και εκτός ρόλου (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως π.χ. η κοπέλα που υποδύεται την Ιουστίνη και το παιδί που παίζει τον Σαρντού οι οποίοι είναι αξιοπρεπείς). Όλοι οι άλλοι, είναι να απορείς γιατί χαίρουν της αποδοχής που χαίρουν, με τόσο... διεκπεραιωτικό (για να το πω ευγενικά) παίξιμο. Τι περιμένεις μάνα μου, από ηθοποιούς που ζήτημα αν ξέρουν ποια είναι η θεία Μπεμπέκα και ζήτημα αν τους δίδαξε ποτέ τίποτα η Όλγα Χαρίτου Παπαχαρίτου με το μπρίο και το τσαγανό της.

Και σου χρεώνουν και το εισιτήριο €20, οι παλιοκλέφτες!

Στο θέμα μας όμως: πιστεύω ακράδαντα ότι θα πρέπει να απαγορευτεί να παίζεις Ρέππα – Παπαθανασίου αν δεν μπορείς να κατονομάσεις με χρονική σειρά τουλάχιστον τρεις τίτλους επεισοδίων από τις τρείς χάριτες, ή αν δεν ξέρεις ποιοι είναι ο κύριος Μπρακούλιας, η Νινέτα, ή τέλος πάντων τι περιείχε τελικά η «γλάστρα της Σόνιας». Αν δεν με πιάνεις, προσπαθώ να σου πω ότι αν δεν μεγάλωσες με το mega channel, παίξε καλύτερα Ευρυπίδη και Αισχύλο, καλύτερα θα αποδώσεις.

Ο κόσμος βέβαια, γελάει και δείχνει να περνά καλά, οπότε δεν επιμένω.

Ευτυχώς όμως, που υπάρχουν κι αυτές οι «δεύτερες» παραστάσεις, για να ξεχωρίζουν οι πρώτες. Και αναφέρομαι στο «Έβελυν-Έβελυν» που παίζεται στο υπόγειο του Σατιρικού Θεάτρου. Σπεύσατε!

Πρόκειται για την ιστορία δύο σιαμαίων αδελφών που δούλευαν ως τραγουδίστριες σε ένα τσίρκο και οι οποίες μας διηγούνται την ιστορία τους από τη μέρα που γεννήθηκαν μέχρι το πώς κατέληξαν στο τσίρκο και το πώς κατέληξαν να αποδράσουν απ’ αυτό. Όχι, δεν είναι καμιά σπουδαία ιστορία, αλλά αλλού έγκειται η χάρη του. Πρόκειται για ό, τι πιο ευφάνταστο, παραμυθένιο και μαγικό είδα φέτος. Μην σου πως και πέρσι και πρόπερσι.

Είναι μια παράσταση τόσο προσεγμένη και τόσο γοητευτική που απλά αφήνεσαι και ταξιδεύεις μαζί της. Προσωπικά είχα να νιώσω έτσι από τον καιρό που ήμουν νηπιαγωγείο, έβλεπα κουκλοθέατρο και νόμιζα ότι ο Πιπίνος είναι υπαρκτό πρόσωπο. Θα με θυμηθείς, είναι μια παράσταση που συνδυάζει τη Φρουτοπία, το τσίρκο του Στρομπόλι από την ταινία του Πινόκιο και τη μυσταγωγία του μαύρου θεάτρου της Πράγας. Σμίξ ‘τα όλα αυτά μαζί και θα βγάλεις το «Έβελυν, Έβελυν».

Είναι… σαν να είσαι στη Ντίσνεϊλαντ.

Η Λέα Μαλένη είναι υπεύθυνη για όλο αυτό (είμαι φαν). Άρα, ξέρεις και τι επιπέδου δουλειά θα δεις.

Κατά τα άλλα, θέλω να σου πω ότι δυο μέρες τώρα που επισκέπτομαι απανωτά το Σατιρικό θέατρο, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είδα πιο άσχημο και κακόγουστο κτίριο για θέατρο, στον αιώνα τον άπαντα. Απ’ έξω θυμίζει Υπουργείο, για να μην πω το Γενικό Νοσοκομείο και με πεις υπερβολικό. Στο Φουαγιέ υπάρχει μια τριτοκοσμική προτομή του μακαρίτη του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη η οποία κάθεται πάνω σε ένα ξύλινο βάθρο, σαν αυτά που έχει η γιαγιά μου σπίτι της για να τοποθετεί φωτογραφίες με τα πεθαμένα της, ενώ γύρω, γύρω τοποθέτησαν και δυο γλάστρες με δυο ξερά φυτά μέσα, δήθεν για ντεκόρ. Πιο κιτς πεθαίνεις. Κρίμα τα λεφτά που δώσατε να το χτίσετε.

Επίσης, παρόλο που οι πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας Καυκαρίδη είναι γνωστές και φρικτές και δεν περιμένεις κάτι περισσότερο από του λόγου τους, βρήκα τουλάχιστον γελοίες τις προσθετικές ατάκες στο κείμενο του «Υπουργού» που σκόπευαν στο να αποκαταστήσουν το όνομα του Προέδρου Χριστόφια και να το καταστήσουν εφάμιλλο άλλων πασίγνωστων πολιτικών μορφών με κύρος και ικανότητα. Μόνο ως ειρωνεία θα μπορούσε να εκληφθεί την παρούσα χρονική στιγμή από το κοινό.

Λέει, τάχα μου, η Αγγλίδα σύζυγος πρωθυπουργού:

-         «Τι θα γίνει αν αύριο μπει στο σπίτι μας η βασίλισσα Ελισάβετ; Τι θα γίνει αν αύριο μας επισκεφτεί ένας Ομπάμα, ένας Σαρκοζί, ένας…Χριστόφιας;!»

Γελάσαμε και σήμερα. Αδελφές και παλικάρια, στον ίδιο ντορβά! Παίζετε που παίζετε σαν ερασιτεχνική ομάδα λυκείου, μην παίζετε και με τα νεύρα μας…  Δεν είναι καν αστείο, εξ ου και η γιούχα που έπεσε από το ακροατήριο.

Το ερχόμενο σαββατοκύριακο θα πάω να δω το Sweeny Todd.