Μ' Αρέσει που Τσιμπάς Γι Αυτό Σου Κάνω Πλάκα

Από το πρωί τρεις διαφορετικοί φίλοι μου έστειλαν την πιο κάτω είδηση προειδοποιώντας με ότι μάλλον θα είμαι ο επόμενος που θα διωχτεί για εξύβριση του προέδρου. Διάβασε την είδηση όπως δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο:

Προσωπικά δεν θα εκπλαγώ αν μου τύχει κάτι τέτοιο. Απορώ κιόλας πως δεν μου έχει ήδη συμβεί, δεδομένου του πώς λειτουργούν οι αριστεροί σ’ αυτή τη χώρα, που θεωρούν τον Χριστόφια πατέρα τους και τον προστατεύουν σαν κόρη οφθαλμού, αλλά και του πως αντιλαμβάνονται την ελευθερία της έκφρασης. Ναι, είναι τραγικό, αλλά ας μην συζητήσουμε για τα κουμμούνια, ακόμα δεν μεσημέριασε.

Το θέμα είναι ότι η πιο πάνω υπόθεση δεν είναι η μοναδική. Εδιώχθησαν πολλοί πολίτες οι οποίοι έβρισαν τον Πρόεδρο την εποχή που το Μαρί ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Εγώ ξέρω τουλάχιστον δύο άτομα προσωπικά. Και γνωρίζω επίσης, από πρώτο χέρι πολλούς Δικαστές οι οποίοι δυσανασχετούν με τον καταιγισμό που δέχονται από τέτοιου είδους υποθέσεις, δηλαδή πολιτών που έτυχε να βρίσουν τον πρόεδρο. Είναι για να δεις ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα αυτής της χώρας. Έχουμε ένα εκατομμύριο υποθέσεις να εκκρεμούν, δολοφονίες, Ήλιος, Μαρί, και οι οποίες εκδικάζονται με ταχύτητα σαλιγκαριού και τώρα πρέπει να ασχοληθούμε με τον άλφα και τον βήτα που έτυχε να βρίσει τον πρόεδρο. Τι περίμενε κι αυτός δηλαδή; Να του απονείμουν μετάλλιο ή να του στήσουν ανδριάντα;

Όταν ήμουν 25 χρονών πήγα στο UCL και έκανα μάστερ στο Media Law. Ένα από τα τέσσερα μαθήματα που αποτελούσαν το μάστερ ήταν η ελευθερία της έκφρασης (Freedom of expression and the right to free press). Πολύ ενδιαφέρον μάθημα. Έλιωσε ο κώλος μου να το μάθω, αύξησα τη μυωπία μου για να γράψω και μια μελέτη στο θέμα, κάπου στις 10.000 λέξεις. Σε αυτές τις 10.000 λέξεις λοιπόν, έμαθα ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι ιδιαίτερα χαλαρό με τον κόσμο που κρίνει (όπου κρίνει βάλε και βρίζει) τους πολιτικούς. Παλιότερα είχα παραθέσει εδώ πολλές αποφάσεις που αποδείκνυαν αυτό, αλλά τόσα χρόνια μετά δεν τις θυμάμαι απ’ έξω για να το επαναλάβω. Όποιος ενδιαφέρεται, ας μου γράψει να ελέγξω και να του πω. Λοιπόν, θυμάμαι ότι διάβασα άπειρες αποφάσεις, οι περισσότερες των οποίων έλαβαν χώρα στη Γερμανία, όπου διάφοροι δημοσιογράφοι έσουρναν τα εξ αμάξης στους πολιτικούς. Τους αποκαλούσαν συνεργάτες των ναζί και άλλα παρόμοια, που για τα δεδομένα της Γερμανίας θεωρείσαι να έχεις υπερβεί προ πολλού τα εσκαμμένα. Ε, λοιπόν, σε όλες τις αποφάσεις ανεξαιρέτως οι δημοσιογράφοι αθωώθηκαν, γιατί το Δικαστήριο έκρινε ότι οι πολιτικοί οφείλουν να έχουν δυνατό στομάχι ακόμα και στις πιο ακραίες κατηγορίες ή και ύβρεις.

Η λογική της απόφασης ναι μεν στηρίζεται στο ότι έτσι ενδυναμώνεται η Δημοκρατία, αλλά και στο ότι έχουμε πιο σοβαρές δουλειές να κάνουμε από το να ασχολούμαστε με το ποιός αποκάλεσε ποιόν (βλάκα και) ναζιστή. Υπάρχουν βεβαίως και οι εξαιρέσεις, όπως αν για παράδειγμα η βρισιά ή η κατηγορία δεν αποδίδεται στην πολιτική οντότητα του προσώπου, αλλά στην προσωπική του ζωή, αλλά κι αυτό σπάνια καταδικάζεται. Για παράδειγμα αν πεις ότι η τάδε πολιτικός είναι μεγάλη μαλάκω γιατί χειρίζεται καταστροφικά το εθνικό θέμα, είναι εντάξει. Αν πεις όμως ότι η τάδε πολιτικός είναι μεγάλη μαλάκω γιατί δεν είναι σωστή μάνα το πράμα αλλάζει (δεδομένου πάντα ότι δεν ισχύει αυτό που επικαλείσαι).

Εν πάση περιπτώσει, πρέπει οι πολιτικοί να καταλάβουν ότι από τη στιγμή που εκτίθενται στον λαό πρέπει να αντέχουν τα πάντα και να σταματήσουν να φέρονται σαν την Άντζελα Δημητρίου ή τη Ρούλα Κορομηλά που απαντούν σε όποια κατηγορία τους προσάψουν τα μεσημεριανά.

Πραγματικά, τι εικόνα μπορεί να δίνει ο Πρόεδρος ενός κράτους όταν πολεμά έναν πολίτη που τον έβρισε, επειδή στο κάτω, κάτω, οι ενέργειές ή μάλλον οι παραλείψεις του προκάλεσαν τον θάνατο 13 ανθρώπων, κατέστρεψαν την οικονομία μας και μας εξέθεσαν στους εταίρους μας στην ΕΕ. Μόνο ένας κομπλεξικός και μικρός πολιτικός θα το έκανε θέμα. Ή κάποιος που τον πονάει το ότι τον πήρανε χαμπάρι.

Το όλο ζήτημα όμως, διατρανώνει και κάτι άλλο που διατυμπανίζω χρόνια απ’ αυτό εδώ το μπλογκ. Δεν έχει καμία σημασία τι σπούδασες, δεν έχει καμία σημασία τι έμαθες, δεν έχει καμία σημασία αν έκατσες και έκανες μελέτη 10.000 λέξεων για την ελευθερία της έκφρασης. Στην Κύπρο δεν ισχύει τίποτε. Ζεις στη χώρα του κούλλουφου χωρκάτη. Εδώ είναι ένα παράλληλο σύμπαν όπου ο καθείς κάνει ό, τι του καπνίσει και στ’ αρχίδια του και το ΕΔΑΔ και η ΕΕ και η Γιουροβίζιον. Εδώ είναι η χώρα που όσο πιο αστοιχείωτος είσαι, τόσο πιο μπροστά πας. Είναι όλα όπως στον στρατό. Που πας σε σχολή αξιωματικού μαθαίνεις τα χίλια μύρια και έρχεσαι μετά σε κυπριακό στρατόπεδο να διοικήσεις λόχο και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον Μήτσιο που τα Τριβίλλουρα, ο οποίος αρνείται να φορέσει άρβυλα και να πάει στη σκοπιά.

Αυτή είναι η χώρα μας, η χώρα που επιβιώνεις από θαύμα και από καθαρή σύμπτωση. Και πραγματικά, κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί ξόδεψα τα νιάτα μου σπουδάζοντας αφού κατά βάθος ήξερα ότι στην Κύπρο θα ζήσω, που καμία πραγματική επιστήμη δεν υπολογίζεται και ο καθένας κάνει το δικό του. Πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, απλά για να περνά η ώρα. Αν θέλεις να έχεις την ησυχία σου και να είσαι ευτυχισμένος άνοιξε περίπτερο ή καφετέρια. Να θησαυρίσεις κιόλας.

Μια που είναι και επίκαιρο, ας υποδεχτούμε στο πλατό τον λατρεμένο μου Καρβέλα να κλείσει αυτή την ανάρτηση τραγουδιστά. Ικανούς σας έχω να βάλετε και στον Καρβέλα πρόστιμο.

Παρεμπιπτόντως, μάθε ότι τα Δικαστήρια μας μέχρι στιγμής έχουν επιβάλει το συμβολικό ποσό των €75 ως πρόστιμο σε όσους έχουν εξυβρίσει τον πρόεδρο. Αν τα έχετε εύκαιρα, βαράτε άφοβα.