Κάθομαι και κλαίω.
Ποτέ μου δεν το πίστευα ότι θα καθόμουν να κλαίω στην ηλικία μου, αλλά όπως ερχόμουν σπίτι έβαλα κάτι κλάματα, απίστευτα. Κλαίω και ταυτόχρονα εντυπωσιάζω τον εαυτό μου.
Πήγαμε με τη Μπρέντα να δούμε σινεμά, το «ταγκό των Χριστουγέννων». Και όπως καθόμασταν αγκαλιασμένοι, άρχισα να νιώθω τσιμπήματα και ενοχλήσεις στην καρδιά. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, έμαθα να ζω με τέτοιες ενοχλήσεις τα τελευταία δύο χρόνια. Οι ενοχλήσεις όμως συνεχίστηκαν και άρχισα να ανησυχώ ότι δεν είναι και τόσο παροδικές, και σίγουρα όχι δημιουργήματα της φαντασίας μου.
Τέλος πάντων, είπα ότι ίσως να φορτίστηκα συναισθηματικά από την ταινία και συνέχισα να αγνοώ τα πονάκια. Παρόλα αυτά, άρχισα να νιώθω έντονη δυσφορία, ώρες, ώρες μου κοβόταν και η ανάσα αλλά προσπαθούσα να μην πανικοβληθώ. Δεν ήθελα να αγχώσω και τη Μπρέντα και να φύγουμε άρον, άρον για κάτι που δεν φάνταζε εξ αρχής και τόσο σοβαρό.
Μετά από λίγη ώρα, η Μπρέντα κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και με ρώτησε αν όλα είναι εντάξει. Της είπα ναι, άλλωστε το έργο πλησίαζε στο τέλος του και αν συνεχιζόταν η δυσφορία θα πεταγόμουν μέχρι το Γενικό που ήταν δίπλα. Τέλος πάντων, δεν έπαθα τίποτα στο τέλος, παρόλο που εξακολουθώ να μην νιώθω σε πλήρη φόρμα. Άφησα τη Μπρέντα στο σπίτι της και κατάφερα και οδήγησα μέχρι το δικό μου χωρίς κανένα πρόβλημα.
Αλλά, όταν έμεινα μόνος μου μέσα στο αυτοκίνητο, έριξα το κλάμα της αρκούδας. Κλάμα αβίαστο, με κραυγές και αναφιλητά. Φοβήθηκα πάρα πολύ απόψε. Και γενικότερα, όσο περνούν τα χρόνια φοβάμαι πιο πολύ, γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πλέον γονείς και κανέναν να με τρέξει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Σκεφτόμουν ότι αν μου ξανάρθει το κακό δεν θα προλάβω να πω «μανά», όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, χαιρέτα μου τον πλάτανο.
Ένιωσα ξαφνικά να είμαι μόνος μου στο σύμπαν, μόνος μου χωρίς σωσίβιο μέσα στη μέση του Ατλαντικού, κυριεύτηκα από ένα τεράστιο αίσθημα ανασφάλειας του τύπου ο σώσον εαυτώ σωθήτω και πλάνταξα στο κλάμα. Έγειρα πάνω στο τιμόνι και χτυπιόμουν, ήρθα σπίτι και κλειδώθηκα μέσα, έκλαψα της Μπρέντας στο τηλέφωνο…
Άσε, δεν πάω καλά… Θέλω τη μάμμα μου και τον παπά μου. Να μου εγγυηθούν ότι δεν θα ξανά πάθω τίποτα. Και δεν τους έχω. Και το ξέρω ότι είναι χαζό, και ότι αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το εγγυηθεί, αλλά αυτό θέλω, και γι αυτό θα κλαίω.
Νόμιζα ότι άρχισα να απομακρύνομαι από τις φοβίες μου δύο χρόνια μετά το κακό, νόμιζα ότι μου έκανε καλό και η ψυχανάλυση, αλλά τελικά, τίποτα...
Οδεύω ολοταχώς προς το ψυχιατρείο.
Το «Ταγκό των Χριστουγέννων» είναι εξαιρετική ταινία παρεμπιπτόντως…
25 σχόλια:
Αυτό με τους γονείς μας, το σκεφτόμαστε όλοι... Μια χαρά σε βρίσκω, πάνω σε αυτό και δεν χρήζεις ψυχανάλυσης.
Το πρόβλημα είναι ότι αναπόφευκτα κάποια στιγμή χάνουμε τους γονείς μας που είναι το αποκούμπι μας.
Έχεις και την Μπρέντα σου... μην σκιαζεσαι.
έχεις την Brenda..για αυτό ξαπόλα τες πελλάρες..άμαν εν νοιώθεις καλά, λαλείς το. Εν για το δικό σου καλό..
Its a sad feeling να νιώθεις οτι είσαι μόνος σου σε ενα ωκεανό θλίψης...
Εν φάση θα περάσει.
Hope u feel better:)
Δεν οδευεις προς το ψυχιατρειο...
Ολοι εχουμεν τα πανω τζαι τα κατω μας, τες καλες και κακες μερες... ειναι μια που τες μερες που σε πηρεν απο κατω... Ψυχραιμια ως αυριο!
Τα πονακια στο στηθος, αν προκειται για τσιμπηματα, ειναι απο το αγχος και μην τους δινεις σημασια. Τα εχω συνεχεια. Το ανευρησμα - εσυ ξερεις καλυτερα απο μενα - σου δινει μεγαλυτερο, πιο οξυ και γεννικευμενο πονο στον θωρακα.
Έπιασεν σε το παράπονο. Συμβαίνει. Να μεν πιέζεσαι όμως όταν πονάς, να πηγαίνεις στις πρώτες βοήθειες, μην αμελάς. Σε όλους δίνουν σημασία. Εσύ μπορεί βέβαια να εμπιστευόσουν τον παπά σου παραπάνω...εν φυσικό, αφού ήταν γιατρός.. Να μην φοβάσαι όμως να πηγαίνεις όποτε αισθάνεσαι κάτι και να τηλεφωνάς σε συγγενικά σου πρόσωπα που ξέρουν τους οικογενειακούς σας γιατρούς.
Και να εμπιστεύεσαι την κοπέλα που έχεις δίπλα σου, να μην ντρέπεσαι να της το ζητάς. Έπρεπε να της πεις να οδηγησει να σε πάρει. Όταν μάθεις να ζητάς, τότε μόνο θα χαλαρώσεις και θα απαλλαχθείς από την ανασφάλεια σου. Όταν αγαπάς, αισθάνεσαι και την ανάγκη του άλλου εντονότερα.
Όσον αφορά το παράπονο, εν αναπόφευκτο...Δυστυχώς, χάνουμε πρόσωπα αγαπημένα, πολύτιμα, που ήταν ταυτισμένα με τη λέξη " βοήθεια". Όπως σου είπα, επειδή μας αγαπούσαν και τους αγαπούσαμε, δεν περνούσε από συμπλέγματα η ανάγκη μας για την παρουσία τους. Δεν υπάρχει πιο απλό πράγμα από την αγάπη. Πατρική, μητρική, ερωτική, έχουν ένα κοινό: ζητάς (που) τον άλλο, ζητά και ο άλλος. Τόσο απλό. Μην φοβάσαι και μην ντρέπεσαι. Είσαι τυχερός που έχεις βρει τον άνθρωπό σου και δεν είσαι σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Το κενό βέβαια της απουσίας χαμένων προσώπων είναι κενό, και τώρα που κρυαδίζει, που χριστουγεννιάζει, είναι σαν μαχαιριά, σαν παλιά πληγή. Αλλά μην αισθάνεσαι μόνος σ'αυτό. Αυτό που έκανες και το μοιράστηκες ειναι καλή κίνηση.
Όσοι εχάσαμεν και εμείς σε καταλαβαίνουμε και συμπάσχουμε. Πιάνει σε έτσι σε ανύποπτη στιγμή. Όπως οδηγείς, όπως οι γύρω σου μιλούν για άσχετα, όπως προσπαθείς να σε πάρει ο ύπνος...Έρκουνται εικόνες, έρκεται πόνος, έρκεται λυγμός...Έρκουνται ούλλα, μόνο σαν αναμνήσεις, μονο σαν σκιές. Όχι σαν παρουσίες.Αισθάνεσαι αδικημένος και στερημένος. Λυπάσαι τους τζιαι τζείνους, λυπάσαι τζιαι τον εαυτό σου, πιάνει σε...Παθαίνουμεν το ούλλοι, εν ανθρώπινο...Κι αν δεν το πάθανε μερικοί, θα το πάθουν. Είναι στη φύση μας ο θάνατος, η αποχωρισμός, η απουσία...Να τα λες όμως, και να προσπαθείς να μην στροβιλίζεσαι σε χίλιες δραστηριότητες. Να χαλαρώνεις και λίγο. Η μουσική κάνει καλό. Να μη φοβάσαι να θυμηθείς. Να μην κρύβεσαι από τον εαυτό σου. Να κλαίεις να ξαλαφρώνεις.Πππεε... Πάει 3, εν ξέρω τι γράφω. Συγγνώμη. Απλά ένιωσα την ανάγκη να τα γράψω. Αν τα χλευάσεις είναι σημάδι πως είσαι και πάλι καλά:)))
Χριστούλη μου καλέ,
Γιατί δεν πας στο γιατρο;
Αυτό που λες για τους γονείς και εγώ το νιώθω... Παρόλο που μεγάλωσα υπάρχουν φορές που θέλω κάποιον να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά....
Ντορέττα
Σας ευχαριστώ όλους παιδιά για το ενδιαφέρον σας. Σήμερα είμαι καλύτερα.
Α ρε Χρίστο. τους γονείς μας πάντα τους θέλουμε δίπλα μας αυτό είναι δεδομένο. μόνος σου όμως δεν είσαι. έχεις τη μάμα σου, τη Μπρέντα, τους φίλους σου. κάθε φορά που νιώθεις ότι είσαι μόνος να θυμάσαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπούν.
Μην μαραζωνεις. Ενταξει ειναι να σε πιανει ο φοβος μετα την περιπετεια της υγειας σου πριν δυο χρονια αλλα δεν εισαι μονος σου, έχεις ανθρωπο που σε νοιαζεται.
Χαιρομαι που εισαι καλυτερα σημερα.
φιλε με μπέρδεψες, με τη μάμα σου δεν έκανες πρωτοχρονιά? τώρα λες ότι σου λείπει...κάτι μου διαφεύγει? ο κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει τα δεδομένα που έχει και με αυτά να πορεύεται, η φίλη σου, η γιαγιά σου, οι όποιοι φίλοι σου ειναι τα δεδομένα στη ζωή, κανείς δεν είναι μόνος
να σου πω και κάτι άλλο φίλε χρίστο, υπάρχει και ένα άλλο αποκούμπι στη ζωή που λέγεται Θεός, οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι δεν μπορούν να γιάνουν την ψυχή, υπάρχουν άνθρωποι στην εκκλησία που μπορούν να σε βοηθήσουν, και δεν είναι μακριά σου...αν κατάλαβα καλά που μένεις, υπάρχουν πολύ καλοί ιερείς πνευματικοί στην ενορία σου, και στις γύρω περιοχές...μπορείς να τους μιλήσεις και θα σε βοηθήσουν, η ζωή φίλε μου είναι δύσκολη, και όλοι μας χρειαζόμαστε τις στηρίξεις μας, κάποιοι είμαστε πιο δυνατοί καποιοι πιο αδύνατοι, αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ότι έγραψες κάποια σχόλια και αμέσως πολλοί σου γράφουν μηνύματα αγάπης, ακόμα και αυτό δείχνει ότι απέκτησες φίλους και ας μην τους γνωρίζεις προσωπικά!!!
Ου είμαστε απόλυτα συμπάσχοντες, μιλούμε για πλήρη ταύτιση.
Και μένα μου άρεσε η ταινία.
Συμφωνώ κατά πολύ με τα σχόλια ανώνυμου/-ης στις 2:42. Και όλα τα σχόλια γενικά δείχνουν ενδιαφέρον και συγκίνηση.
Δεν είμαι γιατρός, ούτε ψυχολόγος. Ως πρακτικός άνθρωπος, όμως, προτείνω το εξής: να αποσαφηνίσεις αν ο πόνος σου είναι σωματικός (έχει να κάνει με την καρδιά όντως) ή ψυχολογικός (πχ φόβος απώλειας αγαπημένων προσώπων) και να τον αντιμετωπίσεις κατάλληλα. Σίγουρα υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης και στη μια και στην άλλη περίπτωση.
Καλημέρα!
Νατάσσα
Ένοιωθα τζι εγώ μόνη μου εχτές... τζαι εν σhειρότερα γιατί εγώ έχω τζαι μάνα τζαι παπά, τζαι αδερφή. Έχεις Μπρέντα εσύ. Ο άθρωπος που έννεν τζαιμέ επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλει.
Ηρέμησε σιγά σιγά ψυχολογικά τζαι μεν χώνεσαι που τζίνην.
(Μπρέντα σόρυ που σε φορτώνουμε ευθύνες)
Ειλικρινά συγκινήθηκα με αυτά που διάβασα τώρα...Πολλές φορές νιώθω κι εγώ αυτά που λες, αλλά μετά από πολλές συζητήσεις με άτομα αγαπημένα αλλά και με τον εαυτό μου, αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να βγάζουμε από μέσα μας αυτά που μας πλακώνουν. Δεν πειράζει αν φανούν οι αδυναμίες και τα πάθη μας. Είμαστε άνθρωποι κι όχι ρομπότ. Το κλείσιμο στον εαυτό μας είναι ό,τι χειρότερο! Και ειδικά εσύ που, όπως λες, έχεις βρει το άλλο σου μισό, τι πιο ωραίο από το να μιλάς σ’αυτό, να αφήνεσαι... Αυτό το σφίξιμο στο στήθος είναι επειδή μάλλον κρατάς πολλα μέσα σου. Είναι απλά μια προειδοποίηση πως πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να τον πλησιάσουν αυτοί που τον αγαπούν!
Christ,
έλα να πάμεν μαζί στο ψύχιατρείον να μας βάλουν δίπλα δίπλα βρε.
Χρίστο μου εν μια φάση που περνάς την οποία πάνω κάτω ούλλοι επεράσαμε ή θα περάσουμε. Έχεις την Μπρέντα, την μητέρα σου και πάρα πολλούς ανθρώπους που σε αγαπούν και άλλο ενα εκατομμύριο λόγους για να ζεις. Δυστυχώς οι γονείς δεν θα είναι πάντα εκεί, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής και εμείς πρέπει να προχωρήσουμε.
Ελπίζω να είσαι καλύτερα. :)
Ανώνυμη φαν.
Christo m!
Oloi exoume stigmes pou niw8oume monoi k evalwtoi, ane3arthta apo to poious exoume dipla mas! K sigoura autes oi stigmes einai polu pio entones otan exeis viwsei to xamo agaphmenwn proswpwn! Den einai kati pou viwneis mono esy, apla epeidh exeis perasei polla gi auto einai sigoura pio entones autes oi stigmes! Panta omws kati ginetai pou mas 8umizei oti den eimaste monoi, sthn periptwsh sou as poume, pera apo thn brenda k th mama sou k th giagia sou, k to gegonos oti ena swro filoi mphkan ston kopo na sou grapsoun k na sou dei3oun thn agaph k sumparastash tous! :)
Epishs einai polu shmantiko na pisteueis oti o papas sou einai me to 8eo (allo 8eos k allo ekklhsia k iereis, giati 3erw ti 8a skeftesai :p) k oti apo ekei pou einai se vlepei k se voh8a me allous tropous! K auto den einai kati pou vlepeis, alla eimai sugourh oti to niw8eis!
xxxxxxxxx
Χρίστοοοοοοοοοοοοοοο στο γιατρό πάραυτα!! Μην ακούσω ξανά ότι κάτι ένιωσες αλλά το άφησες να περάσει!!!! Περαστικάκιαααααααααα
Αντί-χριστε, καταλαβαίνω αυτή τη βαθιά ανθρώπινη αντίδρασή σου. Κι εγώ στη θέση σου μάλλον έτσι θα αντιδρούσα. Μην ξεχνάς όμως ότι έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σ' αγαπούν και στέκονται δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα. Να μην αφήσεις αυτές τις στιγμές που αισθάνεσαι ευάλωτος να σε καταβάλουν!
Κι επειδή δεν νοείται Μάρτης χωρίς Σαρακοστή, η έκφραση είναι ''ο σώζων εαυτόν σωθήτω''. :)
Άνεργος Φιλόλογος
stenaxorethika poli me to post sou xristo
kai ego etsi tha antidrousa
andy
sthn idia fasi eimai kai ego .... opos leo kai sto eauto mou .. mpora einai tha perasei... eisai tuxeros pou exeis thn Brenda.... perastika ..
Το χάρηκα το κλάμα σου. Είναι ξέσπασμα. Κάνει καλό! Αδειάζεις. Είναι σαν 2 ώρες ψυχανάλυσης.
Να προσέχεις τον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλά! Να το λες στον εαυτό σου κάθε μέρα.
Εν έσιει τίποτε κακό με το κλάμα, εν τρόπος να αποφορτιστείς και να ξαλαφρώσεις.
Οι φίλοι σου εν δαμέ...για να σου πούμε να πάεις στο γιατρό, έστω και να σου φύει η έγνοια!
Joy tears
Ela edw paidi mou na pame Vissi na sou perasoun ola :-P!
Ola kala :) K an den einai, tha ta kanoume! Ola sto xeri mas einai. Akoma k mesa apo to thanato na vgazoume zwh.
Se filw k sas perimenw!
Angel
Δημοσίευση σχολίου