Το Κάψαμε στην Αθήνα

Τις τελευταίες τρείς μέρες ήμουν με τη Μπρέντα διακοπές στην Αθήνα.

Τις τελευταίες 72 ώρες είδα τρεις παραστάσεις, ήτοι: Ο κατάδικός μου με τη Ράντου, Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη με τη Μαρία Λεκάκη (που έχει βυζάρες) και τον Κλέωνα Γρηγοριάδη (που δεν έχει), το Να Ζει Κανείς Ή Να Μη Ζει των Ρέππα-Παπαθανασίου με τη Δανδουλάκη που ήταν μια απογοήτευση, ενώ επίσης πήγαμε σε τρείς πίστες, βλέπε Νατάσσα Θεοδωρίδου με Μαρινέλλα, Άννα Βίσση στο Ρεξ και Γαλάνη – Αλεξίου στο Παλλάς, και στο φινάλε δείπνησα και γιόρτασα με όσους παλιούς συμφοιτητές πρόλαβα πριν επιστρέψω πίσω σήμερα το απόγευμα. Έκανα το καλύτερο δυνατό opening για το 2012 και δηλώνω πανευτυχής!

Από όλα τα πιο πάνω το μόνο που αξίζει ξεχωριστής ανάρτησης, εύφημης μνείας, παρασημοφόρησης και διθυράμβου, είναι φυσικά το Ρεξ της Άννας. Και τα άλλα θεάματα που είδα καλά ήταν, δεν λέω, αλλά το να τα συγκρίνουμε με αυτό που έζησα στο Ρεξ είναι σαν να βάλαμε πέντε νάνους στη σειρά να κάνουν διαγωνισμό ύψους με τον Φασούλα. Η Βίσση φέτος είναι η καλύτερη Βίσση που είδα από τα Αστέρια του 2000. Τα λέει όλα, δεν αφήνει ούτε ένα τραγούδι πίσω! Βγαίνει στις 12:00 και τραγουδά απνευστί με μόνο 45 λεπτά διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Μέχρι τις 6:00 το πρωί ήταν πάνω στην πίστα και έλιωνε. Να φανταστείς, ακόμη κι εγώ που είμαι σκληροπυρηνικός φαν, σηκώθηκα να φύγω στις 5:45 γιατί δεν άντεχα άλλο, η γυναίκα είναι ένας μουσικός δεινόσαυρος, αν δεν φάει τις σάρκες της δεν μας αφήνει να πάμε σπίτια μας.

Ευτυχώς στις 6:00 το πρωί, κι αφού «τελείωσε» μέσα της άπειρες φορές με σπάνια κομμάτια όπως το σαδισμό, τον πόνο της αγάπης, τον δρόμο, τον τελευταίο σταθμό (ο κόσμος σ’ αυτό το τραγούδι παραληρούσε προς μεγάλη μου έκπληξη), τα μαύρα γυαλιά, το μέταλλο, τις παραισθήσεις κτλ, μας έδωσε ημιανάπαυση και τους ζυγούς λύσαμε. Πέθανα! Πέθανα! Φωνητικά είναι απερίγραπτη, ενεργειακά ακόμα περισσότερο, λες και είναι ξανά 20 χρονών!

Είχαμε τραπέζι στο Ρεξ γιατί η κορυφαία φίλη μου Αγγελική, (που είχαμε πάει μαζί στη Βαρκελώνη το 2010, θυμάσαι;) και η οποία είναι εδραιωμένη στην καρδιά μου ως μία από τις καλύτερες μου φίλες, είχε γενέθλια. Και μαζευτήκαμε έτσι 16 άτομα στο ίδιο τραπέζι και το κάψαμε. Ντύθηκα και πάλι Καρβέλας (δεν άντεξα!) και είχα και πάλι συνάντηση κορυφής με τη Βίσση. Πού να στα λέω…

Κατ’ αρχάς, να σου πω ότι με το που μπήκαμε στο Ρεξ κατά τις 11:00 με αναγνώρισε η Αρκελέ (η βοηθός της Άννας) χωρίς καν να έχω φορέσει τη περούκα και μου είπε ότι με θυμάται από το ντοκιμαντέρ. Πρώτο σοκ! «Είσαι πολύ famous» μου είπε! Δεν έχασα ευκαιρία, «να πας να πεις της Άννας ότι ήρθα με την περούκα ειδικά γι αυτήν, και να μ’ έχει υπόψη της!» της είπα.

Το δεύτερο σοκ ήρθε όταν πέτυχα τυχαία σε ένα διάδρομο τη Μυρτώ Κοντοβά. Πήγαινα να κατουρήσω και την πέτυχα ενώ αυτή κατευθυνόταν στα παρασκήνια. «Είμαι φαν!» μου είπε και κάναμε χειραψία. «Γεια σου ρε Κοντοβά που μ’ έκανες διάσημο στο πανελλήνιο!» της είπα (πρέπει να ξέρεις ότι αυτή επέμενε να συμπεριληφθώ στο ντοκιμαντέρ). «Διαβάζω και το μπλογκ σου!» μου είπε. Έπαθα εγκεφαλικό! Δεν ξέρω αν το εννοεί, αλλά άμα όντως με διαβάζει και η Κοντοβά, εξήγησέ μου γιατί κάθομαι και ασχολούμαι εγώ εδώ με τον κάθε ανώνυμο… Ούτε ξέρω πως το ανακάλυψε, ούτε ξέρω αν με διαβάζει όντως, πάντως αυτό μου είπε και εγώ τραντάχτηκα ολόκληρος με το πόση έκθεση μπορεί να σου προσφέρει ένα απλό ιστολόγιο στο διαδίκτυο! Το είπα στη μάνα μου σήμερα που επέστρεψα και η αντίδρασή της ήταν «παναγία μου, μέχρι τη Κοντοβά φτάνουν τα άπλυτά μας!» (Δεν είναι φαν μου η mom μου, τι να κάνουμε…)

Λοιπόν, αρπάζω την Κοντοβά από το χέρι, «Πάρε με στην Άννα!» της λέω (εκείνη την ώρα έκανε διάλειμμα). Μπαίνουμε στα καμαρίνια, ανεβαίνουμε σκάλες, περνούμε διαδρόμους, αλλά η Άννα άλλαζε ρούχα εκείνη την ώρα και δεν μπορούσε να με δει. Μου έστειλε φιρμάνι όμως να είμαι υπ’ ατμόν γιατί από λεπτό σε λεπτό θα έβγαινα μαζί της στη σκηνή! J Χαχαχα! Δεν το πιστεύω ούτε ο ίδιος πόσο παραγοντοποιήθηκα τόσο πολύ με μόνο μια περούκα!

Επιστρέφω στο τραπέζι μου λοιπόν, και καθώς αρχίζει το λαϊκό πρόγραμμα με τις Τσούλες, έρχεται ο μετρ και μου ζητά να τον ακολουθήσω. Με πάει κοντά στη σκηνή, οπότε έρχεται ο κιθαρίστας και μου γνέφει να βγω επάνω.

Δες το βίντεο πιο κάτω να δεις! Φίλησα τη Βίσση η οποία με προσφώνησε ως «τον ήρωα του rockumentary», την αγκάλιασα, τη σήκωσα και πάνω μου (ζυγίζει όσο και ο πεντάχρονος ανιψιός μου), και μου έδωσε το μικρόφωνο να πω ένα ρεφρέν. Εκεί το πράμα σκάτωσε, καθότι «το πιο παράφωνο πλάσμα του κόσμου, είμαι εγώ» και έχασα 10 κιλά ιδρώτα ώσπου να ολοκληρώσω το ρεφρέν. Μετά με ξαναγκάλιασε και έφυγα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο!

Ποιος να μου το ‘λεγε στην ηλικία των 11, όταν εν έτει 1991 αγόρασα το πρώτο μου cd της Βίσση, και το κρατούσα με δέος, το πρόσεχα να μη σκρατσαριστεί, μην τυχόν αφήσω επάνω δαχτυλιές, ότι θα ερχόταν μια μέρα 20 χρόνια μετά, που θα είχα με την Άννα τόση οικειότητα! Δεν το χωράει ο νους μου! Θαύματα παιδί μου, θαύματα! Δες τώρα το βίντεο με το στιγμιότυπο, καθώς και διάφορα best of από όλο το βράδυ. Γινόταν της πουτάνας, δες, δες…

Πρέπει να σου πω ότι το μαγαζί ήταν φίσκα, δεν έπεφτε καρφίτσα, ήταν εκεί πολλοί γνωστοί μου από Κύπρο, καθώς και πολλοί Έλληνες διάσημοι όπως η Παπαρίζου, ο Ψινάκης, ο Μαζωνάκης, ο Γαβαλάς (αυτός δεν έχει να φάει, τα μπουζούκια τόνε μάραναν!) και ο Τότσικας. Πρέπει να σου πω ότι η ατμόσφαιρα ουδεμία ομοιότητα είχε με αυτό που έζησα τις άλλες νύχτες στη Θεοδωρίδου και τη Μαρινέλλα όπου κυριαρχούσε μία μιζέρια, αλλά και στη Γαλάνη με την Αλεξίου που κυριαρχούσε το λιβάνι και οι επικήδειοι.

Η Βίσση κάθεται ακόμα στον θρόνο της και μετά από αυτό το πάρτι δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για ό, τι πιο σπουδαίο έβγαλε η Έλλαδα και η Κύπρος τα τελευταία 100 χρόνια, μην σου πω και για τα επόμενα 100.

Πόσο. Αγαπώ. Αυτή. Τη. Γυναίκα. Τέλος.

Τα υπόλοιπα νέα της Αθήνας θα στα πω αύριο, τώρα δηλώνω πτώμα!