Johny Blue

Τις διακοπές του Πάσχα κατέβηκε ο Γιάννης στην Κύπρο.

Ποιος είναι ο Γιάννης; Αν ψάξεις στα βιντεάκια μου στο πλάι, θα τον βρεις στο τοπ10 με τα πιο ενδιαφέροντα άτομα που γνώρισα την περασμένη δεκαετία. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που γνώρισα όταν πήγα στο Reading να σπουδάσω και αναμφισβήτητα ένας από αυτούς που σημάδεψαν τα φοιτητικά μου χρόνια. Τον γνώρισα δηλαδή στα 20 μου χρόνια και τον ξαναπέτυχα στα 30, με εννέα χρόνια κενό στο ενδιάμεσο, τα οποία όμως, δεν μας φάνηκαν καθόλου. Γιατί είναι απ’ αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις επιτύχει τόσο δυνατό meeting of minds που είναι σαν να τους είδες τελευταία φορά, χθες. Και επειδή αυτό το φαινόμενο σπανίζει, το επικροτούμε και το μνημονεύουμε δημοσίως.

Έτσι που λες, πέρασαν εννέα ολόκληρα χρόνια κι όμως ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πενθήμερο της διαμονής του εδώ, κάναμε άγρια flashbacks στην τότε ζωή μας και φτάσαμε στο σημείο να μελαγχολήσουμε (παλιά μου τέχνη κόσκινο άλλωστε), με το πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και να συνειδητοποιήσουμε πόσο «παλιοί» είμαστε πια. Άκου και φρίξε:

Το 2000, όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά:

Δεν υπήρχε ίντερνετ στα δωμάτια της εστίας. Έπρεπε να πας σε computer lab για να σερφάρεις ή να ελέγξεις μέηλ (που εκτός από τους καθηγητές σπάνια να σου γράψει άνθρωπος που χώνευες!). Σήμερα στο πανεπιστήμιό που φοιτήσαμε καταργήθηκαν τα computer labs, υπάρχει παντού wi-fi. Και στις τουαλέτες και στους κήπους.

Τον πρώτο χρόνο της διαμονής μας στην Αγγλία δεν είχαμε καν κινητά. Εγώ ειδικά, επειδή φοβόμουν να πάω να συνεννοηθώ με τους Εγγλέζους της Vodafone γιατί τα αγγλικά τα μιλούσα σαν Αλβανός, έκατσα κι ένα χρόνο επιπλέον χωρίς κινητό και έκανα όλες μου τις συνεννοήσεις μέσω σταθερού. Ήρωας! Απορώ με μένα σήμερα.

Τότε, δεν υπήρχαν ιστοσελίδες με ελληνικές ειδήσεις. Υπήρχε μόνο το flash.gr και αυτό με χίλια ζόρια άνοιγε. Μαθαίναμε νέα και ειδήσεις για την πατρίδα μέσω τηλεφώνου, σε επικοινωνία με γονείς (τότε, υπήρχαν και γονείς!). Επίσης, δεν υπήρχε το Youtube και όποιο νέο τραγούδι έβγαινε το μαθαίναμε μόνο στις εκάστοτε διακοπές όταν παλιννοστούσαμε στα πάτρια.

Θυμάμαι πάμπολλες φορές να περιμένω στο porter’s lodge για να παραλάβω τον νέο δίσκο της Βίσση (την Κραυγή, τον καιρό εκείνο) και μέχρι να φτάσει το ρημάδι το πακέτο δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ακούσεις τα τραγούδια. Το ίδιο συνέβαινε όταν ζητούσα να μου στείλουν από Κύπρο κανένα περιοδικό, για να ξεστραβωθώ για το τι γίνεται στον κόσμο. Δεν θα ξεχάσω που μέχρι και κασέτες μου είχαν στείλει κάποτε, (το 2002 αν θυμάμαι καλά) με Βραβεία Αρίων μαγνητοσκοπημένα και μερικά επεισόδια Fame Story (επί Καλομοίρας) για να μην νιώθω ξεκομμένος από τα εγκόσμια. Αυτά δεν ήταν δώρα, για μένα ήταν είδη πρώτης ανάγκης!

Ακούγονται όλα πολύ μακρινά κι όμως ήταν μόλις πριν 8 χρόνια. Σήμερα, οι φοιτητές τα βλέπουν όλα σε real time και η έννοια της ξενιτιάς χάθηκε. Ξενιτιά εν έτει 2011 ορίζεται μόνο η απόσταση. Κατά τα άλλα, με μία καλή σύνδεση και μία Νόβα επιβιώνεις ακόμα και στο τελευταίο σκατοχώρι των Midlands.

Παιδί μου, δεν θα ξεχάσω που το 2001, όταν έγιναν τα βραβεία του Ποπ Κορν στο Fever και ακόμα η Βίσση σάρωνε, που ξύπνησα πρωί, πρωί να πάω στη βιβλιοθήκη, να μπω στο site του Mad (το μοναδικό πόρταλ που υπήρχε τότε με μουσικά νέα) για να μάθω πόσα πήραμε! Τι να λέμε τώρα…

Το 2000, όταν πήγα φοιτητής, δεν υπήρχαν ακόμα social media. Δεν υπήρχε facebook, δεν υπήρχε twitter. Τις γνωριμίες τις κάναμε στο πρώτο greek party στο union και αντί για τηλέφωνα ζητούσαμε από τις κοπέλες νούμερα δωματίου. Δεν υπήρχε ούτε «κάνω της άλλης like» ούτε τίποτα. Αν έστελνες μέηλ θεωρούνταν και ριψοκίνδυνο γιατί δεν ήξερες πόσο συχνά κάνει log in η άλλη στον λογαριασμό της.

Νιώθω σαν γέρος τώρα που στα λέω, αλλά έτσι ήταν, και νομίζω ήταν και πολύ πιο ωραία. Και η γιαγιά μου βέβαια, νοσταλγεί την εποχή του ταχυδρομείου και τη γοητεία της χειρόγραφης επιστολής. Έτσι είναι. Η κάθε γενιά νοσταλγεί τα δικά της. Είμαι υπέρ της προόδου, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο νιώθω ότι τα δικά μας ήταν τα καλύτερα.

Γιάννη, δεν γεράσαμε, αλλά οκ. Μεγαλώσαμε.