Συμπτώματα Πένθους (συνέχεια)

Ο παπάς μου ήταν γιατρός.

Μεγάλωσα με την ιδέα πως αφού έχω παπά γιατρό, δεν πρόκειται να αρρωστήσω ποτέ. Από μωρό παιδί ένιωθα πως έχοντας τον γιατρό μες το σπίτι εγώ δεν έχω κανένα λόγο να ανησυχώ για οτιδήποτε. Είχα πάντα όλα τα χάπια εύκαιρα μέσα στο ντουλάπι της κουζίνας. Ανά πάσα στιγμή γιατρευόμουν. Δεν υπήρχαν αρρώστιες. Το πολύ, πολύ κανένα soft κρυολόγημα. Ακόμα κι αν πάθαινα κάτι πιο σοβαρό, το οποίο δεν μπορούσε να επιλύσει ο ίδιος, είχαμε όλους τους φίλους του πρόχειρους, που ήταν επίσης γιατροί να με εξετάζουν αμέσως. Στη ζωή μου δεν περίμενα ποτέ σε ουρά ιατρείου, δεν πλήρωσα ποτέ μου γιατρό. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ήταν πάντα άμεση και δωρεάν.

Με όλα αυτά να αποτελούν για μένα δεδομένα, μεγάλωσα με την ιδέα ότι δεν θα αρρωστήσω ποτέ, αλλά κι αν ποτέ αρρωστήσω έχουμε τόσους φίλους γιατρούς που αποκλείεται να πάθω κάτι σοβαρό. Σε βλέπω που με μουντζώνεις.

Από τη μέρα που πέθανε, ζω σε μία απίστευτη ανασφάλεια, που νιώθω ότι είμαι συνέχεια άρρωστος. Το γεγονός ότι δεν έχω πια ένα γιατρό μέσα στο σπίτι μου να τον ρωτώ συνέχεια αν είμαι καλά, με νταουνιάζει περισσότερο. Παλιότερα, κι ένα βήξιμο να είχα, ρωτούσα αν είναι ανησυχητικό, ο παπάς μού έλεγε να τον αφήσω ήσυχο γιατί δεν έχω τίποτε και αμέσως ήμουν μια χαρά. Μου περνούσαν όλα. Από τη μέρα που τον έχασα νομίζω ότι η καρδιά μου δεν χτυπά σωστά, νιώθω ότι μου πέφτει το ζάχαρο, βρίσκω όγκους μέσα στην κοιλιά μου, νομίζω έχω καρκίνο, πονάω τα γόνατά μου, πονάω τα μάτια μου, κρυολογώ συνέχεια. Πάω σε γιατρούς, μου λένε ότι δεν έχω τίποτα και μου περνά. Μετά από 10 μέρες όμως, πάλι τα ίδια. Μου μπαίνουν συνέχεια ιδέες.

Κατάντησα χειρότερος κι από τη γιαγιά μου, που τα τελευταία 30 χρόνια που την ξέρω, πεθαίνει.

Άλλο κάτι που παρατήρησα μετά τον θάνατο του παπά μου είναι ότι μου δυνάμωσε η κατάθλιψη. Μην κοιτάς τις εκλάμψεις πανηγυριού που έχω από καιρού εις καιρόν. Η μαύρη αλήθεια είναι άλλη. Ανέπτυξα μια θεωρία που λέει ότι αφού οι αγαπημένοι μας πεθαίνουν και τους τρώει το μαύρο χώμα, δεν πρέπει να φοβόμαστε το ενδεχόμενο να πάμε να τους βρούμε. Γιατί αν η κατάληξή μας είναι να πεθάνουμε, και ο Θεός θέλει πάντα happy ending, το να πεθάνεις δεν είναι κάτι κακό. Ναι, εκτός από προέκταση της γιαγιάς μου, έχω καταντήσει και EMO.

Εχτές καθόμουν και χάζευα στο twitter ζωντανές ανταποκρίσεις φιλάθλων από το Ολυμπιακός – ΠΑΟ. Ο παπάς μου ήταν φανατικός Ολυμπιακός. Σε κάποια φάση, εκεί που διάβαζα τα tweets, σκέφτηκα εντελώς φυσικά: «Βλέπει το ματς ο παπάς μου, ή δεν το πήρε χαμπάρι ότι έβαλε γκολ ο Ολυμπιακός;» Και σηκώθηκα ασυναίσθητα να πάω να του πω το σκορ.

Μετά θυμήθηκα ότι πέθανε και έκατσα κάτω.