Pizza Heart

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1998 έζησα μια βραδιά για την οποία εκ των υστέρων ντρέπομαι φοβερά. Παρόλο που είμαι τρομερά εξοικειωμένος με αμήχανες και ατυχείς στιγμές μου, την συγκεκριμένη ακόμη και σήμερα την αποστρέφομαι και προσπαθώ να την καταχωνιάσω στα πολύ σκονισμένα και απόμερα folders του μυαλού μου. Χωρίς επιτυχία, βέβαια.

Επειδή όμως θεωρώ ότι τίποτε δεν ξορκίζεται αν δεν εξομολογηθεί δημοσίως, θα την ξαναζωντανέψω σήμερα, ενόψει της μεθαυριανής μαύρης επετείου, μπας και εξανεμιστεί στους πέντε ανέμους.

Εκείνο το βράδυ, είχα αποφασίσει να προσκαλέσω στο σπίτι μου την κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος στην 3η Λυκείου. Ήθελα να της παράσχω ένα «διαφορετικό-βράδυ-Αγίου-Βαλεντίνου.» Μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Οι δικές μου προσδοκίες τότε, ήταν ένα απλό φιλί στο στόμα, (μη σου πω μέχρι και σήμερα.) Την προσκάλεσα, λοιπόν, μέσω τηλεφώνου, αλλά δεν της είπα ότι θα ήμασταν μόνοι στο σπίτι. Της είπα ότι θα μαζευόταν όλη η παρέα και ότι το dress code θα ήταν επίσημο. Με χίλια ζόρια την έπεισα να φορέσει φουστάνι «αποφοίτησης,» γιατί… υπήρχε λόγος!

Έδιωξα άρον-άρον τους γονείς από το σπίτι.

Φόρεσα για πρώτη φορά στη ζωή μου κουστούμι. Να φανταστείς ότι ούτε γραβάτα δεν ήξερα να δέσω τότε, και απλώς την έδεσα έναν προσκοπικό κόμπο, όπως – όπως.

Άναψα κεριά σε όλο το σαλόνι.

Παρήγγειλα pizza hut! Χαχαχα! Δεν το πιστεύω ότι αυτό ήταν το λουκούλειο δείπνο που υποτίθεται θα παρέθετα, αλλά ναι, παρήγγειλα pizza hut και κόκα κόλες για τους δυο μας, και την περίμενα.

Μην γελάτε, σας βλέπω!

Ήρθε που λέτε το κορίτσι... Έμεινε λίγο άναυδη από το σκηνικό, και από την απουσία κόσμου από "πάρτυ." Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη και πολύ αμφιλεγόμενη. Θα έλεγα ότι προμηνυόταν είτε άγριο πέσιμο, είτε άγρια χυλόπιτα. Παρόλα αυτά, μέσα στην άπειρη αμηχανία που επικρατούσε κάτσαμε και φάγαμε την πίτσα. Στο background έπαιζε απαλή μουσική, στα χείλη της επικρατούσε θανατηφόρα σιωπή, ενώ στο μυαλό μου διαδραματίζονταν σκηνές θανατικής ποινής.

Ήξερε ότι την ήθελα, μου είχε ξεκαθαρίσει στο παρελθόν ότι με έβλεπε μόνο φιλικά, αλλά ήλπιζα στο θαύμα, ή τουλάχιστον σε μια πιο επιεική αντιμετώπιση τής, δεδομένης και της προετοιμασίας που έκανα για χάρη της (δηλαδή για τη γραβάτα που αποπειράθηκα να δέσω και για την πίτσα που παρήγγειλα).

Σε κάποια στιγμή της ζήτησα να χορέψουμε. Δεν δέχτηκε. Κατέβασα μούτρα. Δεν της μιλούσα για 10 λεπτά, οπότε και ήρθε να μου κάνει το χατίρι. Καθώς γαντζώθηκα πάνω της και την αγκάλιασα, την άρπαξα από τη μέση και άρχισα να χαϊδεύω διακριτικά τα love handles της. Θα μου πεις, αντί να της ζουλήξεις τον κώλο και να την φιλήσεις, εσύ έπιασες τα πιασιματάκια της μέσης της;

Σιωπή! Αμέσως εσείς, να πιάσετε κώλο! Νομίζετε ότι προβλεπόταν οποιαδήποτε άλλη κίνηση; Εδώ αμάν κάναμε να την πείσουμε να έρθει, στο χούφτωμα λες να τα σκατώσαμε; Άλλωστε, εγώ το βρήκα εξαιρετικά τρυφερό το ότι είχε κοιλίτσα και πιασιματάκια για να χαϊδέψεις. Αυτή πάλι, είχε αντίθετη γνώμη.

Με το πρώτο μπαλαμούτι νευρίασε, με έσπρωξε και μου είπε: «Πες το μας ότι μας κάλεσες για να μας περιπαίξεις για το πάχος μας!» (Καμία σχέση με χοντρή όμως!)

Πήρε τη τσάντα της, άνοιξε την πόρτα και αποχώρησε περπατητή, με τα ψιλότακουνα, μέσα στο κρύο και την φρεσκοβρεγμένη άσφαλτο του δρόμου. Την κοιτούσα από το παράθυρο απορημένος.

Τζάμπα η γραβάτα και το delivery! Πάλι έμεινα με την πίτσα στο χέρι…

Τι τα θες, happy Valentine’s days to everyone!

(να σημειώσω και να διευκρινίσω, ότι με την συγκεκριμένη κοπέλα σήμερα έχω άριστες σχέσεις, και όταν ξαναβρεθήκαμε μετά από χρόνια απουσίας ο ένας από τη ζωή του άλλου, το πρώτο πράγμα που αναπολήσαμε και οι δυο, ήταν το συγκεκριμένο βράδυ.)