Κορούνια

 Πέρασαν πολλές μέρες από το ταξίδι και στο μεταξύ βιώνω τα ανομολόγητα, αλλά σας έταξα ότι θα τελειώσω αυτή την ενότητα και θα το πράξω.

Λοιπόν,

Ο επόμενος σταθμός ήταν η Κορούνια.

Η Κορούνια ήταν ο πρώτος σταθμός που άρχισα να περνώ ωραία. Προσοχή! Και στους προηγούμενους σταθμούς είδα πράματα και θάματα αλλά στην Κορούνια περνούσα συνειδητοποιημένα ωραία. Και εν μέρει αυτό οφειλόταν στο ότι τα παιδιά ξύπνησαν καλά και δεν είχαν πυρετό. Φυσικά μέχρι να φύγουμε από ‘κει ξανανέβασαν και τα δύο. Αλλά πρόλαβα και απήλαυσα την πόλη.

Η Κορούνια ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Για το Μπιλμπάο ήξερα τι να περιμένω, το έχουν επισκεφθεί πολλοί και διάφοροι και σου μεταφέρουν ότι αξίζει να το δεις. Κόσμο που πήγε στην Κορούνια δεν γνώρισα. Οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω. Ναι, είναι άλλη μία ισπανική πόλη, αλλά η μέση ισπανική πόλη είναι πολύ ομορφότερη από οτιδήποτε έχεις επισκεφθεί, οπότε η Κορούνια ήταν τρομερά ευχάριστη.

Ενόσω καθίσαμε εκεί, στις όχθες της Γκαλίθια επισκεφθήκαμε τον φάρο της πόλης, τον οποίο υποτίθεται ότι έκτισε ο δικός μας, Ηρακλής. Τι σχέση έχει ο μυθολογικός Ηρακλής με τη Γαλλικία ένας Θεός ξέρει, εγώ πάντως χαίρομαι να βλέπω ελληνικά στοιχεία όπου κι αν ταξιδεύω. Περάσαμε από τις παραλίες της πόλης, είχε όμως συννεφιά και έμοιαζαν γκρίζες, ενώ επίσης, περάσαμε και από το μεγάλο ψηφιδωτό χταπόδι, το οποίο αποτελεί πόλο έλξης φωτογραφιών για όλους τους τουρίστες. Το χταπόδι εντυπωσίασε τον γιο μου, ο οποίος δεν χόρταινε να φωτογραφίζεται μαζί του. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Είναι απ’ αυτές τις χαζοχαρούμενες πινελιές που για κάποιο ανεξήγητο λόγο σε ενθουσιάζουν όταν ταξιδεύεις. Κάτι τέτοια λείπουν από την Κύπρο, αλλά όταν τα λέω εγώ εκνευρίζονται οι οικολόγοι.

Καθίσαμε στην κεντρική πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο για φαγητό και μπύρες. Η κεντρική πλατεία ονομάζεται «Πλατεία Μαρίας Πίτα». Ξέρω, ακούγεται πολύ κυπριακό το όνομα. Όμως δεν πρόκειται περί αστείου. Η Μαρία Πίτα ήταν μία ηρωίδα του Μεσαίωνα η οποία έσφαξε πάρα πολλούς Άγγλους αποικιοκράτες και απελευθέρωσε την πόλη της. Το άγαλμά της δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας. Κάτι σαν τον Γουλιέλμο Τέλλο στο γυναικείο. Συμπαθεστάτη η κυρία, πολύ το χάρηκα που τη γνώρισα.  

Περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης. Η Ισπανία μου ασκεί μία ανεξήγητα μεγάλη γοητεία και το επιβεβαιώνω κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Νιώθω ότι έζησα μια άλλη ζωή κάποτε εκεί, ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί για πάντα. Το κέντρο της πόλης είναι γεμάτο από pop culture αναφορές, βλέπεις διάφορους υπερήρωες να κρέμονται από διάφορα κτήρια της πόλης στα καλά καθούμενα και κάτι τέτοια μας ενθουσιάζουν οικογενειακώς.

Φωτογραφίες:

Το κάστρο της πόλης. Ένα δείγμα. Το είδαμε εκ του μακρόθεν. Δεν έχω ιδέα πότε και για ποιο σκοπό ακριβώς χτίστηκε. Μια φωτογραφία του και πολύ του πέφτει, έχουμε και στην Πάφο άσκοπα κάστρα. 

Ακολουθεί ιστορία που θα μπορούσε να ήταν ελληνική. Βλέπετε αυτό εδώ το "κτήριο;" Είναι ένα... μνημείο. Τι συμβολίζει; Το 1992 ένα πλοίο που κουβαλούσε τεράστια εμπορευματοκιβώτια τράκαρε στην προβλήτα του λιμανιού καταστρέφοντας μέρος αυτής και βυθίζοντας μερικά από τα containers που κουβαλούσε. Προκειμένου να θυμούνται αυτό το μεγάλο ατύχημα, οι Ισπανοί έχτισαν αυτό το πράγμα για να τους θυμίζει το συμβάν και να είναι πιο προσεχτικοί στο μέλλον. 

Αυτός, στο βάθος, είναι ο φάρος του Ηρακλή που σας έλεγα. Παραδόξως, ο κύριος που βλέπετε πιο μπροστά, αυτός με την ασπίδα, δεν είναι ο Ηρακλής. Είναι ο Μπρεογκάν, ένας άσχετος μυθολογικός ήρωας που ουδεμία σχέση έχει με τον Ηρακλή ή την ιστορία του. Κουφό; Ε, οκ, στην Ισπανία είμαστε, ό,τι θέλουν κάνουν. 

Εδώ είναι το κέντρο της πόλης. Όπως βλέπετε τα κτήρια κοσμούνται από τα γνωστά miradores που είναι ουσιαστικά τζαμαρίες που σου επιτρέπουν να απολαμβάνεις τη θάλασσα. Δεν αναδεικνύονται στη φωτογραφία, όπως βλέπετε ήταν χάλια ο καιρός. Το καλύτερο timing διαλέξαμε για καλοκαιρινές διακοπές... 

Επάνω: Ο Μπάτμαν στην ταράτσα μίας τράπεζας, και κάτω: ο Σπάιντερμαν κρέμεται από έναν οβελίσκο. Ό,τι να'ναι. Μια φορά ο γιόκας μου τα χάρηκε. 

Και κάπου εδώ τέλειωσε η Κορούνια. Ο επόμενος μας σταθμός ήταν στη Χάβρη της Γαλλίας. Φτάνοντας στη Χάβρη τα παιδιά ήταν πάρα πολύ άρρωστα. Τόσο πολύ που αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του «γιατρού του πλοίου». Για όσους ταξιδεύσατε με Royal Caribbean θα ξέρετε τι πάει να πει αυτό. Γδάρσιμο! Για να δει την κορούλα μου η γιατρός του πλοίου και να της αφιερώσει ένα τέταρτο από τον χρόνο της, χρεωθήκαμε $240! Επί της ουσίας δεν μας έκανε καμία διάγνωση. Επιβεβαίωσε μόνο τα συμπτώματα που της περιγράψαμε ότι είχε και μας έδωσε λίγη αντιβίωση μέσα σε ένα διάφανο μπουκαλάκι το οποίο δεν ξέραμε καν αν περιείχε ό,τι μας είπε.

Το φυσάω και δεν κρυώνει αλλά δεν μπορούσαμε να το ρισκάρουμε άλλο. Είχε σχεδόν τελειώσει το ταξίδι και ειδικά η Μπουμπού ήταν η προσωποποίηση της ταλαιπωρίας. Με όλα αυτά δεν είχαμε κέφι να κατέβουμε στη Χάβρη. Είχαμε κλείσει εκδρομές να ταξιδέψουμε στη Ρουέν η οποία είναι μια υπέροχη γραφική πόλη μιάμιση ώρα απ’ τη Χάβρη αλλά ήμασταν τόσο ξενερωμένοι με το μάτι που έπεσε επάνω μας, που αποφασίσαμε να μην κατέβουμε. Μείναμε στο πλοίο και φχαριστηθήκαμε τις ανέσεις του τηρουμένων των αναλογιών. Ύπνος για τα μωρά και γυμναστήριο για μένα. Το πόσο φαγητό τρως στην κρουαζιέρα δεν περιγράφεται. Αν δεν κάψεις και τίποτα στην πορεία, επιστρέφεις Κύπρο δέκα κιλά βαρύτερος.

Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η γκίνια, είχαμε κι άλλα. Μία εκδρομή που κλείσαμε να πάμε στο Ουΐνσδορ με την επιστροφή μας στην Αγγλία η οποία μάλιστα θα τελείωνε στο αεροδρόμιο του Χίθροου, ακυρώθηκε από την εταιρεία και έτσι δεν είχαμε τρόπο να πάμε στο αεοδρόμιο. Μας επέστρεψαν μεν τα χρήματά μας, αλλά έπρεπε τελευταία στιγμή να βρούμε τρόπο να πάμε από το Σαουθάμπτον στο αεροδρόμιο. Σημειώστε ότι η πτήση μας ήταν αργά το απόγευμα, στις 6:30, οπότε θα έπρεπε να περάσουμε όλη την Κυριακή στο αεροδρόμιο. Εκεί τα πήρα.

Δεν το σκέφτηκα δυο φορές. Με το που κατεβήκαμε στο Σαουθάμπτον πήραμε National Express για αεροδρόμιο. Φτάνοντας εκεί αφήσαμε τις βαλίτσες σε μία υπηρεσία και πήραμε το γρήγορο τρένο για Λονδίνο. Αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά το χρειαζόμουν. Κατέβηκα Bond street, μπήκα με τον Αλεξάκο και τη Βαγγελιώ μέσα στο Disney Shop και το HMV, τους αγόρασα όλη τους την προίκα ως αποζημίωση και ψυχική οδύνη και επέστρεψα τρεις ώρες αργότερα στο αεροδρόμιο όπως τους Μπέκαμ! Φορτωμένος ψώνια και σακούλες. Πολύ χωριάτικο, το ξέρω. Αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τελειώνει αυτό το ταξίδι χωρίς να μου βγει ξινό. Έπρεπε να τελειώσει όπως ήθελα εγώ. Και αφού τίποτα δεν πήγε όπως έπρεπε θα τα ξόδευα όλα σε παιχνίδια και μπιχλιμπίδια, να φύγω με το χαμόγελο στα χείλη.

 Και αυτό έπραξα.