Μόνο Τα Μωρά Μου

Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο εμπεδώνω ότι το μόνο που μετράει πλέον είναι τα παιδιά μου. Το meme που κυκλοφορεί στο ίντερνετ και δείχνει έναν γονέα να κόβει κομμάτια από τον εαυτό του για να συναρμολογήσει τα μωρά του είναι μελό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Αυτό βίωσα τις τελευταίες δέκα μέρες στις καλοκαιρινές μας διακοπές.

 

Μόλις γυρίσαμε από ένα πολύ μεγαλεπίβολο ταξίδι το οποίο περιμέναμε πώς και πώς πάνω από ένα χρόνο. Κάναμε κρουαζιέρα στον Ατλαντικό ωκεανό ξεκινώντας από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας, περνώντας από τις ακτές της Γαλλίας και καταλήγοντας στον βορρά της Ισπανίας. Όλα αυτά πάνω σε ένα υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο της Royal Caribbean με ανέσεις που ντρέπεσαι και να τις μοιραστείς. Δυστυχώς, όλα αυτά με δύο παιδιά που είχαν πυρετό εναλλάξ. Φαίνεται άρπαξαν κρυολόγημα ένα απόγευμα στο Σαουθάμπτον που τα είχαμε πάει σε ένα theme park και φάγαμε οικογενειακώς βροχή με τη σέσουλα. 

 

Αυτό ήταν αγαπητοί μου. Από την ώρα που τα παιδιά ανέβασαν πυρετό δεν φχαριστήθηκα τίποτα επί επτά μέρες. Γιατί τόσο τους πήρε να αναρρώσουν, επτά μέρες. Και δεν αρρώστησαν ταυτόχρονα, έγιανε πρώτος ο ένας, μετά κόλλησε η μικρή. Επομένως βιώσαμε μία βδομάδα τίγκα στο «ξύπνα να τους βάλεις θερμόμετρο», ξύπνα να τους δώσεις Nurofen, και Calpol, ξύπνα γενικώς.

 

Τι να ευχαριστηθείς όταν τα παιδάκια σου είναι κομμένα; Όταν τους δείχνεις τα χίλια μύρια τριγύρω και η μοναδική τους έγνοια είναι να βρουν μία αναπαυτική γωνιά στον καναπέ του πλοίου ή στη θέση του λεωφορείου για να κοιμηθούν; Να κάτσω να χαριεντίζομαι μόνος μου; Εντάξει, χαριεντίστηκα και μόνος μου, πόζαρα και έβγαλα ιλουστρασιόν φωτογραφίες, τις έτριψα και στη μούρη του ίνσταγκραμ. Στο κάτω –κάτω το πλήρωσα το ταξίδι με τον ιδρώτα μου και δικαιούμαι να το χαρώ. Αλλά όλα μισά, όλα ξεψυχισμένα. 

 

Εγώ άμα ακούω το μωρό μου να βήχει στον ύπνο του, δεν μπορώ να λέω ότι πέρασα ωραία. Υπερβολές ίσως, εγώ δεν μπορώ να κοιμάμαι ελαφρά τη καρδία όταν το μωρό μου βήχει. Η χαρά μου όλη πλέον πηγάζει από εκείνα. Ξέρω βέβαια ότι με τον καιρό θα ξεθωριάσουν οι μνήμες και θα μείνουν μόνο οι ευτυχισμένες στιγμές και τα ωραία μέρη στις φωτογραφίες. Δεν έχει σημασία. Η ευτυχία είναι ευτυχία όταν την αντιλαμβάνεσαι ως τέτοια τη στιγμή που τη βιώνεις. Η μετέπειτα, διαστρεβλωμένη προβολή της ευτυχίας στον εγκέφαλό σου δεν είναι ρεαλιστική εικόνα των γεγονότων. 

 

Τέλος πάντων. Τα κάνω να ακούγονται χειρότερα από ό, τι ήταν. Μια χαρά περάσαμε, απλά μπορούσαμε και πολύ καλύτερα. Είχαμε όλες αυτές τις ατυχίες, και μας έκοβαν, δυστυχώς, τη φόρα. 

 

Θα σας τα πω χαρτί και καλαμάρι από αύριο.