Το Γαμώτο Της Ελλάδας

 Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στον Πετρούνια και μπροστά στον οποιονδήποτε Έλληνα ολυμπιονίκη;

Όσες φορές και να παρακολουθήσω τα βίντεα από τις προσπάθειές του συγκινούμαι το ίδιο.

Αυτό το χούι, της συγκίνησης με κάθε τι ελληνικό, το έχουμε οικογενειακώς.

Θυμάμαι ότι το 1992 όταν έτρεξε η Βούλα Πατουλίδου ήμασταν στον Πρωταρά και ο πατέρας μου παρακολουθούσε Ολυμπιακούς από μια τηλεόραση που μετά βίας έπιανε το σήμα του ΡΙΚ, στο πίσω μπαλκονάκι. Το κλάμα που έριξε για την επιτυχία της Πατουλίδου ήταν πρωτόγνωρο για μένα. «Μα, γιατί κλαίει;» αναρωτιόμουν. Δεν μπορούσε να μου το εξηγήσει. «Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις γιατί θα κλαις κι εσύ» μου έλεγε. Δεν είμαι σίγουρος αν ποτέ κατάλαβα απόλυτα, αλλά όντως μεγαλώνοντας κληρονόμησα κι εγώ αυτό το «δεν ξέρω γιατί κλαίω, αλλά κλαίω». Νομίζω ότι πλέον πέρασε και στον γιο μου, αλλά μόνο σε μία περίσταση τον τσάκωσα να βουρκώνει προς το παρόν οπότε δεν είμαι 100% σίγουρος.

Το να κλαις με την επιτυχία οποιουδήποτε άλλου Έλληνα, το να μοιράζεσαι την αγωνία του και να ταυτίζεσαι με αυτήν είναι υγιές συναίσθημα. Κλάματα ρίξαμε και για τον Πύρρο Δήμα, και για τον Κεντέρη, και για τη Θάνου, και για τον Κακλαμανάκη, και για τον Μελισσανίδη, και για την Εθνική Ελλάδος το 2004 και για για την εθνική του μπάσκετ το 2005. Εδώ κλάψαμε ακόμη και για την Παπαρίζου στο Κίεβο! Μην το πάω πιο ακραία και σας πω ότι συγκινούμαι ακόμη και με τις ομάδες που πήγαν στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα (τα ξαναβλέπω κάνοντας διάδρομο και θυμούμαι τα νιάτα μου).

Γνωρίζω κόσμο που δεν του καίγεται καρφί γι’ αυτές τις επιτυχίες. Δεν μπορεί να τις νιώσει δικές του. «Είναι προσωπική επιτυχία του Πετρούνια» μου λένε. Ναι, προφανώς είναι προσωπική του επιτυχία, και προφανώς εγώ δεν συνέβαλα προσωπικά σ’ αυτήν ώστε να την οικειοποιούμαι. Μπορώ όμως να τη συμμεριστώ. Γιατί όταν η Πατουλίδου κέρδισε, δεν είπε «για την πάρτι μου ρε γαμώ το», είπε «Για την Ελλάδα ρε γαμώ το». Και Ελλάδα είμαστε όλοι μας. Όπως βλέπετε και στο αναρτημένο βίντεο, όταν ο Μελλισανίδης ερωτήθηκε σχετικά, είπε «όταν διαγωνίζομαι, δεν διαγωνίζομαι εγώ, διαγωνίζεται η Ελλάδα, είμαι η Ελλάδα!» 

Ορίστε, λοιπόν, που έγκειται η συμπερίληψη και η ταύτιση. Θέλατε Ολυμπιακούς συμπερίληψης; Ιδού!

Δεν μπορώ να ταυτιστώ με τη νίκη του τάδε και του δείνα, όμως. Θα ταυτιστώ με τον Πετρούνια που πήγε ελληνικό σχολείο και έμαθε να γράφει με τα ίδια βιβλία που έμαθα κι εγώ. Θα ταυτιστώ με την Πατουλίδου που ζει και βασανίζεται τον ίδιο γεωγραφικό και κοινωνικό χώρο ο οποίος βασανίζει και μένα. Δεν ήρθαν από την Ελβετία οι Ολυμπιονίκες μας να ξυπνούν τρώγοντας κρουασάν και κάνοντας τζόγγινγκ γύρω από τη λίμνη της Γενεύης. Ξυπνούν κι αυτοί με γαμωσταυρίδια όπως εμάς σε έναν ελληνικό, τριτοκοσμικό χώρο, και τρέχουν σε κάτι στάδια / γυμναστήρια ετοιμόρροπα όπως πάνω κάτω κάνουμε κι εμείς. Μοιραζόμαστε τον πόνο του να ζεις στον ελληνικό χώρο. Εξ ου και η ταύτιση.

Αυτούς που την ώρα που ο Πετρούνιας εκτελεί το πρόγραμμά του δεν μπορούν να συμμεριστούν την αγωνία του, αυτούς που δεν μπορούν να κλάψουν με τον θρίαμβο του, τους λυπάμαι. Νιώθω ότι κάτι έχασαν, ότι κάτι πήγε λάθος, και δυστυχώς μετά από κάποια ηλικία αυτό δεν καλλιεργείται ούτε μπορεί να ανθίσει.

Δεν πειράζει.

Και εις ανώτερα σε όλους τους αθλητές μας.