Πριγκιπικό

 

Απόψε θα σας μιλήσω για την κόρη μου, έχω μεγάλο κέφι γιατί προ ολίγου την έβαλα για ύπνο και έζησα μαζί της κάτι το καταπληκτικό. Θα σας το μεταφέρω πιο κάτω.

Πριν απ’ όλα, πρέπει να σας πω ότι ο Θεός με λυπήθηκε και μου έστειλε την Ευαγγελία, η οποία, αν ζούσαμε στην Αμερική θα ήταν η επόμενη πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ. Κοκέτα μέχρι αηδίας, κομιλφό, θεατρική και τσαχπίνα, όπως δηλαδή την ονειρευόμουν. Για να καταλάβετε, στον ελεύθερο της χρόνο πασαλείβεται κρέμες, ανοίγει μπουκαλάκια με αρώματα και τα μυρίζεται, ανοίγει τα ερμάρια της και ξεδιπλώνει ρούχα και τα περιεργάζεται, και λιώνω που την παρακολουθώ. Μη σχολιάσω πόσο χαίρεται όποτε αγοράσει καινούρια παπούτσια. Αρνείται να τα βγάλει, σχεδόν κοιμάται φορώντας τα.

Λέω ότι «ο Θεός με λυπήθηκε» γιατί αν ήθελε να με τιμωρήσει θα μου έστελνε μία το ακριβώς αντίθετο. Δεν λέω ότι δεν θα τη λάτρευα όπως και να ήταν, αλλά αντιλαμβάνεστε, ζούμε σε καιρούς αποδόμησης και αν τολμήσεις να υπονοήσεις ότι ονειρεύεσαι ένα παιδί που να ανταποκρίνεται στα στερεότυπα πρότυπα του μυαλού σου, καταδικάζεσαι σχεδόν εις θάνατον.

Είχα τσακωθεί κάποτε με κάτι Αριστερούς του τουίτερ για το κατά πόσον η κοινωνία πρέπει ή δεν πρέπει να εκτρέφει «πριγκίπισσες». Εγώ υποστηρίζω ότι η κοινωνία πρέπει να καλλιεργεί την ελεύθερη βούληση. Οι Αριστεροί βέβαια δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον όρο αυτό συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα μία γυναίκα να αισθάνεται πριγκίπισσα (και ότι ο άντρας έχει καθήκον να της συμπεριφέρεται σαν μια τέτοια), και για να μην παρεξηγηθώ,  στον όρο δεν εντάσσω τις λαϊκές καλλονές της Κύπρου που είναι κατά βάση άβουλες, αμόρφωτες και σέρνουν τη φωνή τους. Εννοώ τις πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ που είναι συγκροτημένες προσωπικότητες, επαναστάτριες, με κρυφές δυνάμεις και πάνω απ’ όλα όμορφες. Δηλαδή, θηλυκά με τα όλα τους.

Δεν θα ξεχάσω τους καβγάδες που έκανα με γνωστές προσωπικότητες του τουίτερ, οι οποίες σήμερα έχουν κιόλας πολιτευτεί, τρομάρα να τους έλθει, στους οποίους ισχυρίζονταν ότι το πρότυπο της πριγκίπισσας πρέπει να αποδομηθεί και να εξοστρακιστεί, να καεί στο πυρ το εξώτερον. Αυτοί οι άνθρωποι που υποστηρίζουν το be yourself, το love yourself, και γενικότερα το be whatever you want, αν τους πεις ότι θέλεις να είσαι πριγκίπισσα κάτι παθαίνουν, αφρίζουν, γυρίζουν οι βολβοί των ματιών τους. Ξέρω γιατί το παθαίνουν, είναι πολύ απλή και ίσως απλοϊκή η απάντηση, μα το έχω παρατηρημένο: Όλοι αυτοί είναι κατά βάση άσχημες, ανέραστες γυναίκες, και άπλυτοι αναρχικοί.

Πίσω στην Βαγγελιώ μου, όμως.

Η αγαπημένη της πριγκίπισσα είναι η Belle από την Πεντάμορφη Και Το Τέρας αλλά τώρα τελευταία ανακάλυψε και τις υπόλοιπες και έχει εντρυφήσει. Τις προάλλες βλέπαμε τη Σταχτοπούτα και ακολούθησε ο εξής διάλογος στον καναπέ:

«Παπά… Ποπούτα;» (Η Σταχτοπούτα;)

«Ναι!» της λέω.

«Πίμπιπα;;» (Βρήκε Πρίγκιπα;)

«Ναι!» της ξαναλέω.

«Λέλωωωωωω!» (Θέλω!)

Κάθε φορά που της φανερώνω ένα DVD με κάποια πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ με ρωτά αν υπάρχει και πρίγκιπας. Το θεωρεί βασικό. Η πεθερά μου, μου είπε τις προάλλες εμφανώς θορυβημένη να σταματήσω να προωθώ αυτό το πρότυπο γιατί οι πρίγκιπες είναι αλαζόνες, ωραιοπαθείς και στο τέλος πληγώνουν τις πριγκίπισσες. Της είπα «ας έρθει ο πρίγκιπας της Δανίας ή της Νορβηγίας να τη ζητήσει και το ξανασυζητάμε!» Λες και η Βαγγελιώ θα μας ρωτήσει. Δεν την έχουν καταλάβει τι κουμάσι είναι και του λόγου της, τους ξεγελά η τιάρα. Δεν ξέρουν τι μας περιμένει όλους μόλις μεγαλώσει λίγο.

Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά τα γράφω γιατί προ ολίγου που την έβαλα για ύπνο διαβάσαμε τρία βιβλία. Διαβάσαμε ΚΑΙ τη Σταχτοπούτα, ΚΑΙ την Ωραία Κοιμωμένη, ΚΑΙ τη Χιονάτη. Και αφότου τα έβαλα πίσω στο ράφι της, σηκώθηκε όρθια στο κρεβάτι και μου είπε: «Παπά, χο(ρ)έψουμε!» Την έπιασα πάνω μου και αρχίσαμε να χορεύουμε βαλς στο ημίφως με εμένα να τραγουδώ όλα τα γνωστά σουξεδάκια από τις ταινίες: «Φρίκη και ομορφιά, τώρα αγκαλιά, έτσι είναι η ζωή», και κάθε φορά που τελείωνε το ρεφραίν, εκείνη με αυστηρό και κοφτό ύφος μου έκανε τον DJ αλλάζοντας μου το παραμύθι. Ας πούμε, μου έλεγε «Νάτη!» (=Χιονάτη), και εγώ τραγουδούσα το σωστό:

«Some day my prince will come, some day I’ll meet of him…” και μετά μου το έκοβε απότομα:

«Ποπούτα!»

«A dream is a wish your heart makes… when you’re fast asleep!”

«Αουρόρα!»

«I know you, I’ve walked with you once upon a dream!”

Έκανα όλο το ποτπουρρί κρατώντας την στα χέρια μου αγκαλιά, ύστερα την έγειρα ανάσκελα κιόλας, την κουνούσα πέρα δώθε να εξαντληθεί και αφού γλάρωσε και αποκοιμήθηκε την έβαλα στο κρεβατάκι της. Ύστερα πήγα κάτω, τα περιέγραψα στη Μπρέντα και έφαγα κατσάδα ότι την κακομαθαίνω και ότι εκείνη δεν είναι διατεθειμένη να παίζει κάθε βράδυ το πιο πάνω μιούζικαλ για να την κοιμίσει.

Too bad!