Το Αγόρι Που Μ' Έσωσε

Άκου να δεις γιατί ο γιος μου είναι το μεγαλύτερο και ωραιότερο δώρο που πήρα στη ζωή μου.

Επειδή θεωρώ ότι ήρθε για να με σώσει.

Οι αντιδράσεις αυτού του παιδιού δεν είναι παιδικές. Είναι πιο ώριμες κι από τις δικές μου που πλέον πάτησα τα 40. Θα μου πεις, «αυτό δεν είναι και δύσκολο», αλλά όσο να πεις, ένα μωρό τριών χρονών, που πλέον έγινε πέντε, δεν είναι δυνατόν να συμβάλλει στη ψυχολογική μου υγεία με έναν τόσο επιστημονικό και ενήλικο τρόπο.

Κατ’ αρχάς με θαυμάζει και με κάνει να νιώθω σπουδαίος. Θαυμασμό από άνθρωπο δεν είχα ξαναβιώσει στη ζωή μου προηγουμένως. Με επιδεικνύει παντού και απαιτεί από τον περίγυρο να μου δώσει σημασία, απλά και μόνο επειδή «είμαι ο παπάκης του». Τις προάλλες είχαμε στο σπίτι καλεσμένο ένα φίλο του και έπαιζαν στο σαλόνι. Εγώ απουσίαζα, αλλά όταν γύρισα θέλησε να με συστήσει. Είπε στον φίλο του: «Κωστή, ήρθε ο παπάκης μου». Ο Κωστής χέστηκε να με γνωρίσει, εκείνη τη στιγμή κρατούσε ένα αυτοκινητάκι και το περιεργαζόταν. Ο γιος μου πήγε και του το άρπαξε, του έστριψε με το ζόρι το κεφάλι προς εμένα και του είπε επιτακτικά: «Ήρθε ο παπάκης μου!». Ο τόνος και το ύφος του απαιτούσαν σεβασμό. Και συνέχισε: «Τον λένε Χρίστο, που θα πει ‘ο εκλεκτός’!» Έσκασα στα γέλια, ψήλωσα δυο μέτρα από καμάρι και έλιωσα από την αγάπη!

Το ίδιο έκανε και σήμερα όταν βρεθήκαμε οικογενειακώς σε μία συγκέντρωση. Ήταν και η πεθερά μου εκεί, η οποία όντας απασχολημένη έξω με άλλους, δεν με πρόσεξε την ώρα που μπήκα. Πήγε και της είπε «Γιαγιά, ήρθε ο παπάς μου και δεν τον χαιρέτησες!» με ύφος «πώς τολμάς;!» Όλα εδώ πληρώνονται πεθερούλα!

Αυτό το παιδί με κάνει και αισθάνομαι αυτοκράτορας. Ναι, με αγαπά, το ξέρω, και εγώ τον λατρεύω και τον έχω στα όπα-όπα, αλλά τέτοια αντιμετώπιση δεν φανταζόμουν ούτε στα μεγαλύτερα μου όνειρα. Εγώ δεν συμπεριφερόμουν έτσι στους γονείς μου, ούτε καν στη γιαγιά μου που της είχα ξεκάθαρη αδυναμία. Αυτός το κάνει συνέχεια. Και διερωτώμαι τι τύχη είναι αυτή, τι ανέλπιστο και ουρανοκατέβατο δώρο είναι αυτό, φτου μην το ματιάξω!

Πάω να τον σχολάσω από το νηπιαγωγείο και με το που ξεπροβάλλω μαζεύει όλους τους συμμαθητές του και τους λέει «ήρθε ο παπάκης μου! Σας είπα ότι ξύρισε το κεφάλι του. Ελάτε να τον δείτε!» Σάμπως και ενδιαφέρει κανέναν άλλον.  

Το μαγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή τη στάση κρατούσε ανέκαθεν, όχι μόνο τώρα που μεγάλωσε και είναι πια ένα κανονικό αγόρι. Από τριών χρονών, από τότε που καλά-καλά δεν μιλούσε, είχε την έγνοια μου. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πήγαμε να φάμε στη μάνα μου και πάνω στην κουβέντα αρχίσαμε να σκοτωνόμαστε μπροστά του για κάποια αιώνια οικογενειακά τραύματα. Ο καβγάς ξέφυγε, παρόλο που πάντα έχω ως αρχή να μην τσακώνομαι μπροστά του, ιδίως με τη γυναίκα μου. Αλλά είχα θολώσει, ξέρετε σε τι όρια μπορεί να μας φτάσει η μάνα μας, και άρχισα να φωνάζω, να βρίζω και να είμαι έτοιμος να κάνω έγκλημα, οπότε τον άρπαξα και φύγαμε κακήν κακώς. Θυμάμαι ότι παρακολουθούσε τα πάντα και δεν μιλούσε. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο να φύγουμε και αφού έκλεισα την πόρτα πίσω μου με δύναμη, πήρα τηλέφωνο τη σύζυγό μου να της μεταφέρω τι έγινε, και περιγράφοντας τον καβγά ξέσπασα ακόμα περισσότερο μέσα στο αυτοκίνητο. Σχεδόν είχα ξεχάσει ότι είχα και το μωρό στο πίσω κάθισμα δεμένο.

Με το που κλείνω το τηλέφωνο άκουσα τη φωνούλα του να μου λέει «παπά, θέλεις να πούμε αστεία να γελάσουμε;»

Κόκκαλο εγώ. Το ότι αυτό το παιδί στην ηλικία των τριών, αντί να παρασυρθεί από την ένταση και τις φωνές και να αρχίσει να κλαίει για το τέρας που είδε να μεταμορφώνομαι μπροστά του, ένιωσε ότι είχε χρέος να με διασκεδάσει για να καλμάρω, εμένα με αφήνει άναυδο. Είναι τόσο ανώτερος, που με κάνει να νιώθω τόσο μικρός και σκουπίδι μπροστά στο μεγαλείο του. Από ποιον πήρε αυτό το παιδί, είμαι να σκάσω!

Είναι ο δάσκαλός μου, είναι ο προστάτης μου. Το πόσο βελτιώθηκα εξαιτίας του, είναι απερίγραπτο.

Να είσαι πάντα καλά γιε μου! Δεν είσαι τυχαίος. Ήρθες με αποστολή. Κάποιος σε έστειλε.  Σου χρωστώ το σύμπαν!