Πώς Είναι Να Είσαι 40

Όταν ήμουν μικρότερος αναρωτιόμουν πώς είναι να είσαι 40.

Τι αλλάζει σ’ αυτή την ηλικία. Πώς είναι να είσαι μεσήλικας.

Θυμάμαι, μάλιστα, ότι όταν ήμουν 12 ετών πέθανε ένας φίλος των γονιών μου στην ηλικία των 42 και τους είπα «μην στεναχωριέστε, τα έφαγε τα ψωμιά του», και οι γονείς μου έξαλλοι απάντησαν «για όνομα του Θεού, ήταν πολύ νέος στα 42!»

Τέλος πάντων, δόξα σοι ο Θεός, τα φτάσαμε τα σαράντα, τα σαράντα ένα σχεδόν. Πώς είναι να είσαι σ’ αυτή την ηλικία; Θα σου πω εσένα, εικοσάχρονε νεανία που μπορεί να διερωτάσαι.

Κατ’ αρχάς να σου πω ότι συνειδησιακά δεν αλλάζει τίποτα. Η αίσθηση που έχεις για τον εαυτό σου, η αντίληψη σου για τον κόσμο είναι η ίδια όπως όταν είσαι 17, ή 25. Το «εγώ» παραμένει άφθαρτο και καθοριστικό για το πώς ερμηνεύεις τον κόσμο και όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Αυτό σημαίνει ότι όπως αισθάνεσαι τώρα που είσαι νέος, πιθανόν έτσι θα αισθάνεσαι και στα 40 σου, έτσι θα αισθάνεσαι και στα 80 σου. Αναφέρω χαρακτηριστικά, ότι η γιαγιά μου που είναι 88 ετών, συχνά μου λέει ότι αισθάνεται 60, ή και νεότερη, και ότι το μόνο πράγμα που την αποτρέπει από το να ζει όπως ζούσε στα «νιάτα» της, είναι το κορμί της που αρνείται να συνεργαστεί. Με λίγα λόγια, αν νομίζεις ότι μεγαλώνοντας θα αλλάξεις μυαλά, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Είσαι το ίδιο πράγμα από γεννησιμιού σου. Εγκλωβισμένος μέσα σε μία μάζα από μύες και κόκκαλα τα οποία σαπίζουν και σου προκαλούν πρακτικά προβλήματα. Άπαξ και λύσεις τα πρακτικά θέματα, μπορείς να ζήσεις για πάντα νέος.

Στα 40 ξυπνάς και πονάς το σώμα σου. Εγώ τουλάχιστον. Κάθε πρωί ξυπνώ και έχω πόνους στη μέση, στους ώμους, σε ολόκληρη τη σπονδυλική στήλη. Πρέπει να τεντωθώ για να ισιώσω και να γίνω και πάλιν άνθρωπος. Στα 40 δεν έχεις τις ίδιες ορέξεις για σεξ. Εκείνο το 2-3 φορές τη μέρα που αισθανόσουν μέχρι τα 30 αρχίζει και ξεθωριάζει αργά και σταθερά. Φυσικά, υπάρχουν και λαμπρές εκλάμψεις ανά περιόδους, αλλά υπάρχει σαφής και αισθητή κατάπτωση. Επίσης, δεν χάνεις τα κιλά το ίδιο εύκολα. Μέχρι και τα 39 μου μπορούσα να χάσω ένα κιλό την ημέρα με 20’ περπάτημα. Τώρα πια ό,τι στοιβάζεις το καις με πολύ κόπο και κυρίως άνοστη δίαιτα. Είναι μία κατρακύλα που δεν χωνεύεται με τίποτα, ειδικά όταν έως πριν ένα χρόνο το σώμα σου χώνευε τα πάντα και αντιδρούσε θετικά. Συμπερασματικά, στα 40 σου το σώμα σου αρχίζει να σε βαριέται και να σε προδίδει και όλο αυτό είναι δυστυχώς, ψυχολογικά αβάσταχτο.

Όμως, υπάρχει και η θετική πλευρά.

Στα 40 σου ξέρεις! ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ. You take bullshit no more! Θα μου συγχωρέσετε το αγγλικό, μα αποδίδει καλύτερα αυτό που θέλω να πω. Στα 40 σου ξέρεις ότι έχεις μάξιμουμ άλλα 20 ποιοτικά χρόνια και δεν έχεις ώρα για μαλακίες. Ούτε για να τα σπαταλάς σε φαύλους, ούτε για να χαλάς τη ζαχαρένια σου. Ξεσκαρτάρεις το σύμπαν και το κυριότερο, δεν αισθάνεσαι την παραμικρή τύψη. Μου κάνεις; Σε αγοράζω. Δεν μου κάνεις; Στο καλό και να μας γράφεις. Παλιότερα μπορεί να έψαχνες μία χρυσή τομή, ένα συμβιβασμό, να κρατήσεις τα προσχήματα. Τώρα πια η προτεραιότητα είναι η ψυχική σου υγεία, η καλοπέραση σου. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα είχα τα κότσια να αποσείσω από πάνω μου τη σαβούρα την οποία περισυνέλλεξα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά να που ήταν ευκολότερο από όσο νόμιζα.

Επίσης, στα 40 σου ή τέλος πάντων στα 40 τα δικά μου, υπάρχει περισσότερη διαύγεια και περισσότερη ειλικρίνεια. Έχω αποδεχτεί τα ελαττώματα μου, τα έχω αναγνωρίσει (προ πολλού το είχα κάνει αυτό, αλλά τώρα πλέον δεν με πονεί να τα συζητώ. Επουλώθηκαν όλα τα τραύματα και κόμπλεξ μου), και τα έχω αγαπήσει. Ούτε με πειράζει να απολογηθώ γι αυτά αν αποτέλεσαν τον λόγο να έχει πληγωθεί κάποιος στο παρελθόν. Φτάνεις στο ύψιστο σημείο αποδοχής του εαυτού σου, ξέρεις ότι δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο αλλαγής και έχοντας εξοικειωθεί πλήρως με τις αλήθειες σου, αισθάνεσαι πανελεύθερος.

Αυτά είναι τα 40 μου, ή τέλος πάντων, αυτά είναι όλα όσα νιώθω τώρα που έφτασα στην ηλικία την οποία μικρότερος αντιμετώπιζα με φόβο και δέος.