Καλλιτεχνικές Απώλειες

Σήμερα πέθανε ο Mad Clip, σήμερα πέθανε και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Αυτό θα πει ανατρεπτικό ντουέτο!

Οι θανάτοι των διασήμων είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα, ειδικά όταν πρόκειται για καλλιτέχνες χωρίς ευρεία αποδοχή.

Το κατάλαβα όταν είχα γράψει τα χειρότερα για τον Παντελή Παντελίδη και την επόμενη μέρα σκοτώθηκε, κι από τις τύψεις μου αναγκάστηκα να σβήσω την ανάρτησή μου. Ένιωσα ότι τον «γλωσσόφαγα».

Όλα αυτά τα χρόνια έχω κάτσει και σκεφτεί το ζήτημα ενδελεχώς και έχω καταλήξει σε κάτι πολύ σοφό και χιλιοειπωμένο: «Αν δεν έχεις να πεις κάτι καλό, καλύτερα να μην πεις τίποτα». Η σιωπή αρκεί.

Το αν η μουσική του Mad Clip ήταν για τα σκουπίδια, είναι κάτι το υποκειμενικό. Και δεν ευθύνεται αυτός για το πού τον κατεύθυνε η αγορά. Γιατί να ευθύνεται ο Mad Clip για τους στίχους του αν η νεολαία με αυτά ευφραίνεται; Γιατί δεν φταίει η νεολαία και η ανύπαρκτη παιδεία μας που με αυτά μεγαλώνει; Γιατί δεν φταίει η νεολαία που δεν έχει ιδέα για το έργο του Μίκη Θεοδωράκη;

Δεν θα σωθεί το ελληνικό τραγούδι με τον χαμό του Mad Clip. Όπως δεν σώθηκε με τον χαμό του Παντελίδη. Θα βρεθούν άλλοι τύποι παρομοίου μουσικού υποστρώματος να αναπληρώσουν το κενό με στίχους που πιθανόν να ωραιοποιούν τοξικές καταστάσεις. Γιατί το κοινό αυτά θέλει. Και όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούμε να παρακαλούμε να πεθάνουν όλοι οι ράππερ, όλοι οι τράππερ και όλοι σκυλάδες. Είναι πολλοί και νικάνε.

Αυτούς τους ανθρώπους με τα καλά τους και τα κακά τους κάποια μανούλα τους κλαίει. Ας τη σεβαστούμε κι ας αφήσουμε τα «καλά να πάθει». Τα έπαθαν από το ξερό τους το κεφάλι, ναι συμφωνούμε, και γι’ αυτό τιμωρήθηκαν. Η μουσική στην Ελλάδα μια φορά, θα παραμείνει η ίδια.

Εμένα το αντίστροφο με εκπλήσσει και ακόμα δεν το έχω ξεδιαλύνει μέσα μου. Το αν αξίζει ο θρήνος όταν πεθαίνουν ιδιοφυίες με παρόμοια και ακόμα χειρότερα κουσούρια. Θέλω να πω, κανένας δεν θα έλεγε «καλά να πάθει» ο Freddy Mercury των Queen, «…που πήγε και κόλλησε AIDS, ας μην σκυλογαμιόταν με όποιον έβρισκε ο πούστης». Εκεί όλοι μιλήσαμε για το «δυσαναπλήρωτο κενό». Κανείς δεν είπε «ψόφο στον παιδεραστή τον Michael Jackson» κανείς δεν είπε «καλά να πάθει η μπεκρού και εξαρτημένη Amy Winehouse». Κανείς δεν είπε «καλά να πάθει που γκρεμοτσακίστηκε στη μπανιέρα το τζάνκι η Whitney Houston». Είμαστε έτοιμοι να συγχωρέσουμε τα μεγάλα ταλέντα ακόμα και για χειρότερα εγκλήματα.

Το σπουδαίο έργο πάντα λειτουργεί ως ελαφρυντικό, μάλλον.

Ας σιωπήσουμε λοιπόν για σήμερα. Στο κάτω κάτω, αν το έργο τους έχει διάρκεια, θα παραμείνουν αθάνατοι. Αυτή ίσως είναι τελικά η απάντηση.