Η Βίσση Στα Χρόνια Του Κορωνοϊού

 

Πώς λέμε «ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας;» Ε, κάπως έτσι.

Πρώτη φορά πήγα σε συναυλία από την εμφάνιση του κορωνοϊού και μετά.

Τι να σου πω. Τρεις ώρες σε συναυλία με μάσκα; Δεν άντεξα! Είχε και τόση πολλή υγρασία χθες βράδυ που με το πέρας μίας ώρας την αφαίρεσα. Ε, δεν θα καθόμουν να σκάσω. Όχι ότι κάθισε να σκάσει και κανείς άλλος. Το 90% των θεατών ήταν χωρίς μάσκα. Αν αυξηθούν από σήμερα τα κρούσματα, να ξέρετε, ήμασταν όλοι στη συναυλία της Βίσση. Όταν, δε, μερακλώσαμε με τα λαϊκά και αρχίσαμε να τραγουδούμε, ήμασταν η χαρά της διασποράς! Σήμερα ξύπνησα μπουκωμένος και πονώ τον λαιμό μου. Δεν ξέρω αν είναι ψυχολογικό, ή αν φταίει που τραγούδησα με τη ψυχή μου μετά από πολύ καιρό και πρήστηκαν οι φωνητικές μου χορδές. Θα πάω να κάνω rapid test μεθαύριο να δούμε.

Καθίσαμε πίσω από δύο μαλακισμένες στη συναυλία, τι να σου λέω τώρα! Η μοίρα μου το 'χει, μην βρεθεί στον διάβα μου άνθρωπος φυσιολογικός. Είχε ένα ξανθό κοντοπούτανο μπροστά μου, το οποίο παρόλες τις οδηγίες των ταξιθετών να παραμείνουμε άπαντες καθήμενοι καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας για τήρηση των μέτρων, δεν είχε κάτσιμο ο κώλος της. Σηκωνόταν όρθια και χόρευε συνέχεια. Οι ταξιθέτες τη σημάδευαν με το laser pointer για να συμμορφωθεί, αλλά τίποτα, αγρόν ηγόρασεν. Τους έβλεπε και τους αγνοούσε. Μέχρι και η Βίσση της είπε «κάτσε κάτω βρα» υπό τύπον αστείου, μα τίποτα. Στα παπάρια της! Επίσης, κρατούσε συνέχεια το κινητό της και έκανε ζωντανή μετάδοση στο instagram όλη τη συναυλία, αλλά δεν μετέδιδε την Άννα, αλλά τον εαυτό της να χορεύει. Έστελνε φιλάκια και έκανε νάζια στο κινητό, σαν να έκανε εκπομπή α λα Μαρίνα Κουντουράτου. Επίσης, κρατούσε ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο και μας ντουμάνιαζε, κάτι το οποίο επίσης απαγορευόταν. Ο Θεός τη φώτισε και αποχώρησε πέντε λεπτά πριν τη λήξη της συναυλίας γιατί έτοιμο το είχα το μπουκάλι που θα έτρωγε στο κεφάλι. Καθόταν δίπλα από μία άλλη ανεκδιήγητη, είχαν έρθει μαζί, η οποία είχε νύχια μήκους μισό μέτρο το καθένα, και η οποία δεν κατάλαβα αν επρόκειτο για πραγματική γυναίκα ή τραβεστί.

Δεν κάνω για να παρακολουθώ συναυλίες της Άννας με άλλους. Δεν μπορώ να συνυπάρχω χωρίς να ασκώ την πρέπουσα βία. Στο τσακ γλίτωσαν οι χθεσινές.

Η συναυλία δεν ήταν κάτι άλλο από αυτό που έχουμε δει τα τελευταία 10 χρόνια των εμφανίσεων στο Hotel Ερμού. Είναι πλέον ένα… «μνημόσυνο» στα χρυσά χρόνια της νιότης μας. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος ξεσαλώνει όποτε ακουστούν τα «τραύματα» και οι «ατμόσφαιρες ηλεκτρισμένες». Ποθούμε όλοι την εποχή που ήμασταν είκοσι χρονών. Την εποχή της «Κραυγής». Την εποχή που ήμουν φοιτητής, τα καλύτερα μας χρόνια. Στα δε λαϊκά της, τα οποία μου θυμίζουν και τον πατέρα μου, δεν μπορώ να τραγουδήσω από τη συγκίνηση γιατί όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο τα ταυτίζω μαζί του και νιώθω περίεργα. Σαν να είναι εκεί και ακούει. Αυτό δεν μου συνέβαινε παλιότερα. Τώρα που μεγάλωσα αισθάνομαι το υπερφυσικόν του πράγματος. Τα χρόνια περνούν, φίλε. Τα «ερωτευμενάκια» μένουν, οι «μεθυσμένες καρδιές» επίσης. Δεν υπάρχει πια καινούριο δισκογραφικό υλικό. Κι αν υπάρχει μια στο τόσο κάνα συμπαθητικό «λουλακί», δεν μας αφορά και τόσο. Στη Βίσση πλέον πάμε για να θυμηθούμε πώς ήταν όταν ήμασταν ζωντανοί.

Στη μία το πρωί πέσαμε να κοιμηθούμε και στις 7:00 το πρωί σήμερα, είχαμε εγερτήριο. Πρώτη μέρα στο σχολείο για τον γιόκα μας, ο οποίος επιστρέφει στο νηπιαγωγείο. Από το άγχος του σηκώθηκε μόνος του να ετοιμαστεί. Ίδιος εγώ!

Επιτέλους ξεκουμπίστηκε το βρώμο-καλόκαιρο. Καλό φθινόπωρο να ευχηθώ, αν και τι φθινόπωρο, που σήμερα το πρωί είχε περισσότερη άπνοια και από Ιούλιο;!

Τα λέμε.