I'm In The Wrong Place

 

Κάθε χρόνο είναι πιο έντονο το συναίσθημα του «τι σχέση έχω εγώ με τη Γιουροβίζιον». Μπορεί κάθε χρόνο να αναγεννάται μέσα μου η αγωνία που είχα ως παιδί για τον Διαγωνισμό, τότε που το θεωρούσα το πιο σημαντικό γεγονός του σύμπαντος, κι αυτό επειδή ο εγκέφαλος εμμένει στα παλιά όσο μεγαλώνει και ξεραίνεται, αλλά την ώρα που παρακολουθώ λαϊβ το ηβέντ, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να συσχετιστώ και να συμβαδίσω με τους καιρούς που διανύουμε. Δεν είμαι πια σύγχρονος.

Δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε ένα σόου του οποίου η μόνη αγωνία έγκειται στη σκηνοθεσία. Στο αν «έπιασε ο σκηνοθέτης το πλάνο». Στο «αν συγχρονίστηκαν οι κάμερες». Κάποτε η αγωνία μας ήταν αν η ορχήστρα αναβαθμίζει το τραγούδι με τη νέα του ενορχήστρωση. Αγωνιούσαμε για το αν ο κιθαρίστας στο «Απόψε Ας Βρεθούμε» έχασε την αρχική νότα, και στο αν ο σαξοφωνίστας στην «Άνοιξη» έχασε τον αναπνοή του και φάλτσαρε. Αγωνιούσαμε για τον ανθρώπινο παράγοντα. Όχι για το αν θα συντονιστούν οι μηχανές και τα γραφικά εφέ.

«Δεν είναι καλύτερα έτσι;» θα μου πεις. Να ξέρουμε ότι τα ανθρώπινα λάθη δεν αποτελούν παράγοντα προς υπολογισμό; Δεν είναι πιο ασφαλές ότι τα πάντα έχουν αυτοματοποιηθεί; Και ναι και όχι. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του διαγωνισμού έχει εξαφανιστεί. Φέτος ακόμη περισσότερο με τα προ-ηχογραφημένα φωνητικά απότοκο του κορωνοϊού. Δεν είναι δυνατόν η Ιρλανδία φέρ’ ειπείν να έχει πάνω στη σκηνή μόνο κάτι ντουβάρια σκηνικών και να τρέχει η κακομοίρα από το ένα στο άλλο για να μας δημιουργήσει εικόνα. Δεν γίνεται να έγκεινται τα πάντα στη δημιουργία εντυπώσεων μέσω γραφικών και να μην υπάρχει μισό μουσικό όργανο επί σκηνής, ούτε για δείγμα. Δεν είναι πια «μουσικός διαγωνισμός». Είναι «διαγωνισμός εφαρμογής τηλεοπτικού εφέ σε τραγούδι».

Η Ελλάδα δεν θα έχει καν σκηνικά, θα είναι όλα green room. Οι παριστάμενοι στο στάδιο δηλαδή, δεν θα βλέπουν καν αυτό που εμείς θα βλέπουμε στην τηλεόραση. Ωραίο τέχνασμα θα είναι, δεν λέω, αλλά το θέαμα πρέπει να εξυπηρετεί τον Διαγωνισμό και όχι ο διαγωνισμός το θέαμα. Για να καταλάβετε, είδα τους Βέλγους με μουσικά όργανα επί σκηνής, έστω και βουβά, και ένιωσα άβολα. Σαν να έβλεπα άλλον Διαγωνισμό.

Τέλος πάντων, πιστεύω καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Ζούμε στους καιρούς του λεγόμενου augmented reality. Δεν ζούμε στους καιρούς του «την ορχήστρα διευθύνει ο Εδουάρδο Λεϊβα». Σε λίγα χρόνια θα είναι περιττό να στήνεται όλο αυτό σε στάδιο με θεατές. Θα στήνεται σε ένα δωμάτιο και θα συμμετέχουμε όλοι από το σαλόνι μας φορώντας γυαλιά και μάσκες εικονικής πραγματικότητας. Ζορίζομαι, δυστυχώς, να προσαρμοστώ.

Το σόου εξακολουθεί να έχει αγωνία στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, αυτό το παραδέχομαι, και μάλιστα όσο πάει καλυτερεύει. Όλο το υπόλοιπο όμως, είναι πλέον για τα σίδερα. Όπως και ο κόσμος που ζούμε.

Συνοπτικά: Πολύ καλή η Κύπρος αν και λίγο αγχωμένη στην αρχή. Αίσχος το ότι προκρίθηκαν Ισραήλ και Αζερμπαϊτζάν. Καλά, οι Αζέροι απαράδεκτοι με το κακέκτυπο του Φουέγκο, ενώ σιγά την προσωπικότητα τώρα. Ποιος κάθεται και γράφει τραγούδι για τη Μάτα Χάρι; Χεστήκαμε. Τα υπόλοιπα 7 προκρινόμενα δίκαια πέρασαν στον τελικό κατ’ εμέ. Ήθελα όμως μέσα και την Κροατία.

Πολύ «woman empowerment» έχουμε φέτος και πραγματικά απορώ, όταν οι Έλληνες απ’ τους καιρούς της Λυσιστράτης κατέδειξαν τη δυναμική του γυναικείου φύλου, γιατί εν έτει 2021 κάποιες συνεχίζουν να αυτό-θυματοποιούνται και να νομίζουν ότι θα ξεσηκώσουν επανάσταση. Μόνο εγώ μια ζωή είχα γυναίκες με πυγμή και προσωπικότητα γύρω μου; Όλες οι άλλες καθόσασταν και το βουλώνατε; Τι να πω!  

Άκουσα ότι τον Διαγωνισμό μετέδωσε ο Λούης Πατσαλίδης για το ΡΙΚ. Συγχαρητήρια σε όλους όσοι αντέξατε και τον ακούσατε. Εγώ από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το όνομά του φρόντισα να το δω από το επίσημο κανάλι της Eurovision στο YouTube. Όχι αγάπες μου. Εκφυλίζεται που εκφυλίζεται το σόου όσο πάει, δεν θα έχω και τον εθνικό μας χώρκατο πάνω στο κεφάλι μου να ρίχνει το επίπεδο υπό το μηδέν με αστεία που γελούσαμε όταν ήμασταν στο Δημοτικό. Έχει κι όριο η σάχλα! Μόνο ένα λεπτό το γύρισα στο ΡΙΚ για να δω τις τηλεφωνικές γραμμές για Κύπρο και με το που άκουσα τη φωνή του που με παρέπεμψε στο ΚΨΜ του Κέντρου Νεοσυλλέκτων Λάρνακας είπα δόξα τω Θεώ που με φώτισε και το είδα ονλαϊν! Ένα βήμα μπροστά κάνει το ΡΙΚ και δέκα πίσω, κάθε χρόνο!

Τέλος ας μην σχολιάσω την κινητοποίηση των Χριστιανικών οργανώσεων σήμερα το απόγευμα, με τα SMS στα κινητά μας για να επιστρατεύσουμε «κομποσκοίνια» ώστε να εξουδετερωθεί ο διάβολος την ώρα της ερμηνείας της Τσαγκρινού. Τόσο κακό μάτι, πάλι καλά που απέδωσε η κοπέλα. Δεν έχω επαφή με τον έξω κόσμο ούτως ή άλλως, δεν ξέρω τι παίζει έξω, στη σοφίτα μου κάθομαι και γράφω όλη μέρα ακούγοντας μουσικές, και όσο συνειδητοποιώ ότι εκεί έξω είναι ακόμα Μεσαίωνας τα υπαρξιακά μου μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται. Κομποσκοίνια και προσευχές να εξουδετερωθεί ο διάβολος! Αν είναι δυνατόν! Έτσι και χάσουμε το Σάββατο και δη απ’ τη Μαλτέζα, επειδή θα μας γλωσσοφάτε μέχρι τότε με το Ντιάμπλο, τον κακό τον ψόφο θα ‘βρετε απ’ τις κατάρες που θα ρίξω! Είπα και ελάλησα.

Καλό βράδυ!