Βουλή Καλλιγραφία

 

Σκέτη απόλαυση οι Βουλευτικές Εκλογές.

Πρώτη φορά στη ζωή μου κάθομαι και βλέπω τη Ρώμη να καίγεται και το χαίρομαι όσο τίποτα.

Πρώτα απ’ όλα: Η πρωτιά του ΔΗΣΥ καταδεικνύει ένα πράγμα. Περνάτε καλά στα παρασκήνια και αυτό περνά στον κόσμο και στο χειροκρότημα! Δεν είναι δυνατόν μετά από τόση φθορά που υπέστη το κυβερνόν κόμμα να εξακολουθεί να είναι ακόμη πρώτο με διαφορά. Θα μου πεις, παίζει χωρίς αντίπαλο. Το δέχομαι. Και πάλιν, όμως. Δεν είναι δυνατόν να μην μπήκαν αρκετοί στον πειρασμό να το τιμωρήσουν μπας και το συνεφέρουν. Προφανώς τρώτε καλά όλοι. Αν πεινούσατε θα επαναστατούσατε.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μπορεί η Κυβέρνηση Αναστασιάδη να ξεσάλωσε στη δεύτερη πενταετία, και αναμένεται να γίνει ακόμα πιο αλαζονική από δω και πέρα, αλλά ακόμα κι έτσι δεν ξεπέρασε εκείνη του Χριστόφια από την οποία όλοι προσπαθούμε να αναρρώσουμε από τα ψυχολογικά τραύματα που μας προκάλεσε.      Προσωπικά αισθάνομαι ότι ο Αναστασιάδης εξελέγη πέρσι, ενώ κυβερνά ήδη τα τελευταία οκτώ χρόνια! Και ναι, μπορεί να μας εξέθεσε με τα διαβατήρια, μπορεί να διόρισε και τα δισέγγονά του σε θέσεις κλειδιά, αλλά τις μαλακίες του Χριστόφια ακόμα δεν τις ξεπέρασε. Μην τρελαινόμαστε.

Το ΑΚΕΛ έχασε πανηγυρικά και η ηδονή είναι απερίγραπτη. Βέβαια μας χάρισε την Ειρήνη Χαραλαμπίδου ως πρωτεύσασα για δεύτερη φορά στην ιστορία, και εκεί είναι που καταλαβαίνεις ότι το πηγάδι είναι απύθμενο. Όπως μου είπε και ένας φίλος, «χαρείτε την Ειρήνη στην πρώτη θέση της κατάταξης γιατί τα παιδιά μας θα χαίρονται τον Λούη Πατσαλίδη». Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε γιατί το θεωρώ πολύ πιθανό σενάριο. Οι αριστεροί είναι ιδιαίτερα περήφανοι για την Χαραλαμπίδου. Συχνά προτάσσουν το επιχείρημα «εκατό φορές αυτή που μιλά και ξεσκεπάζει σκάνδαλα παρά οποιοσδήποτε άλλος». Αναλογιστείτε πώς είναι οι υπόλοιποι υποψήφιοι τους.

Οι Ακελικοί φυσάνε και δεν κρυώνει τον καταποντισμό, και φυσικά τους φταίει το ΕΛΑΜ και ο «φασισμός», αντί τα χάλια τους τα μαύρα. Δεν έχουν καταλάβει ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία τα δυο τους, οι ίδιοι και το ΕΛΑΜ, και ότι για να υπάρχει ο μεν χρειάζεται τον δε. Μπορεί να τους ξεπέρασε ο ΔΗΣΥ σε απίστευτα ποσοστά, αλλά δεν τους φταίει ο Συναγερμός, τους φταίει το ΕΛΑΜ που είναι 4^ο κόμμα, δυο θέσεις πίσω τους, επειδή εκπροσωπεί τον «φασισμό». Έτοιμο το ποιηματάκι, το απαγγείλανε σύσσωμοι όλοι οι ακελικοί υποψήφιοι στα τηλεοπτικά πάνελ χθες βράδυ, άξιος ο μισθός τους. Ελπίζω να μην παραιτηθεί στις επόμενες μέρες ο κύριος Άντρος μας. Παρόλο που δεν αντέχω να τον βλέπω και να τον ακούω, είναι απόλυτα χρήσιμος ώστε να διατηρηθεί αυτό το χάλι και γιατί όχι, να το αυξήσει αφού ακόμα θεωρώ ότι δεν έχει υπερβεί εαυτόν.

Φυσικά Ελαμίτες και Ακελικοί βγάζουν σπυριά στην ιδέα ότι αποτελούν αμφότεροι ισότιμο πρόβλημα για την κοινωνία, αλλά λίγο εκ των έσω αν τους μελετήσεις θα καταλάβεις ότι πρόκειται για τους ίδιους αμόρφωτους και επικίνδυνους χωριάτες και στις δυο περιπτώσεις. Προσωπικά άργησα, αλλά τους κατάλαβα! Και δεν χρειαζόμουν το El Diablo γι’ αυτό, σε περίπτωση που διερωτάστε.

Άλλος ένας καταποντισμός που απόλαυσα είναι αυτός των Οικολόγων. Οικολόγοι μόνο κατ’ όνομα βέβαια, αφού αν αυτά είναι τα επίπεδα οικολογικής ευαισθησίας τους, να λείπει το βύσσινο. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ακραιφνείς. Οι Οικολόγοι αποτελούν το «Κόμμα των Δυσαρεστημένων». Όσοι δηλώνουν απογοήτευση από το παραδοσιακό τους κόμμα, το ρίχνουν στους Οικολόγους για να έχουν τη συνείδηση τους ήσυχη. Αυτά βέβαια ίσχυαν τις προηγούμενες φορές. Φέτος οι Οικολόγοι κατέβασαν στο ψηφοδέλτιο όλον τον βόθρο του Τουίτερ. Είναι ν’ απορείς με τι κριτήρια επίλεξαν να συμπεριλάβουν στο ψηφοδέλτιο άτομα που έβριζαν απροκάλυπτα οποιονδήποτε άλλο χρήστη τους υποδείκνυε την ανεπάρκειά τους, ακόμα και αν αυτό συνέβαινε εκτός κόσμιων πλαισίων. Το σου «απαντώ όπως μου μιλάς» δεν φτουρά στην πολιτική. Ακόμη και αν ο πολίτης ξεφεύγει, οφείλεις να κρατήσεις χαρακτήρα μπροστά στο αφεντικό σου, δηλ. τον εν δυνάμει ψηφοφόρο σου. Αυτά είναι όμως τα νέα ήθη. Να βγάζουν γλώσσα. Ευτυχώς πήραν αγγούρι και ησύχασαν. Με το καλό να εξαλειφτούν μια και καλή στο μέλλον.

Εμένα περισσότερο απ’ όλα με ανησύχησε το ότι βρέθηκε κόσμος και ψήφισε το κόμμα του Κάρογιαν! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Και όχι μόνο τον ψήφισαν, αλλά μαζεύτηκαν έξω από το επιτελείο του και του χτυπούσαν παλαμάκια και του φώναζαν συνθήματα σαν να είχαμε 1983. Δεν πάει καλά ο κόσμος! Βέβαια, επρόκειτο για γνωστές και τραγικές φιγούρες, αλλά ναι, ήρθαν με φόρα και μία ανατριχίλα την αισθάνθηκα βλέποντάς τους. Έφεραν το «νέο», τάχα μου, φάτσες και προσωπικότητες που συνδέθηκαν με τη χειρότερη διακυβέρνηση όλων των εποχών στην Κύπρο.

Η εκπροσώπηση των γυναικών μειώθηκε με τη νέα Βουλή. Όχι πως με απασχολεί ιδιαίτερα αφού εγώ δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους βάσει φύλου, αλλά βάσει προσφοράς και αξίας. Είναι όμως ένα θέμα που διασκεδάζω να παρακολουθώ αφού κάθε φορά το εκλογικό Σώμα, το οποίο πλειοψηφικά αποτελείται από γυναίκες αδυνατεί να κυριαρχήσει και να επιβληθεί στον εαυτό του. Οκτώ γυναίκες μόνο, και αν με ρωτάτε, με το ζόρι να αξίζουν μια-δυο. Εναγωνιώ να διαβάσω αναλύσεις από τις γνωστές ψυχωτικές του τόπου για το τι πήγε λάθος και αυτή τη φορά.

Η δική μου ψήφος δεν έπιασε τόπο, δυστυχώς παρόλο που ήταν μία από τις σπάνιες φορές που ψήφισα θετικά και με την καρδιά μου. Ουδεμία αλλαγή προκλήθηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα και δεν επηρέασε το παραμικρό στο τελικό αποτέλεσμα.

Δεν πειράζει.