Δεινόσαυροι

Σήμερα είχα μία πολύ σημαντική εμπειρία άσκησης γονικών καθηκόντων.

Πήρα τον Αλέξη να παίξει στο πάρκο. Εκεί συνάντησε ένα μάτσο άλλα παιδιά από τη γειτονιά τα οποία έπαιζαν ήδη εκεί, και δεν άργησε να σμίξει μαζί τους. Τι ωραία που ήταν η ατμόσφαιρα, ούτε 1989 να είχαμε! Επρόκειτο για ένα μικτό γκρουπ αγοριών και κοριτσιών τα οποία έτρεχαν ανέμελα πάνω – κάτω όπως την προ-τάμπλετ εποχή. Σε κάποια φάση δύο αγόρια, ηλικίας έξι ετών, έπιασαν μια σαύρα που βρήκαν μέσα στα χώματα και άρχισαν να της «χτίζουν ένα σπίτι». Πώς γίνεται αυτό, δεν ξέρω, άμα τα δείτε ρωτήστε τα.

 Στο άκουσμα ότι κάποια παιδιά «έπιασαν μια σαύρα και της έχτιζαν σπίτι» μαζεύτηκαν όλα τα πιτσιρίκια του πάρκου γύρω από το ζώο και άρχισαν να σκάβουν το χώμα για να της φτιάξουν ένα σπίτι. Ζύγωσα κι εγώ και παρακολουθούσα τη διαδραστικότητά τους, τους κώδικες επικοινωνίας τους, το πώς συνεργάζονταν μεταξύ τους, το πώς χρησιμοποιούσαν τη φαντασία τους για να εξυπηρετήσουν τη σαύρα, παιδικές συμπεριφορές τις οποίες βρίσκω συναρπαστικές.

Όταν πλησίασε ο γιος μου, ο ένας εκ των αγοριών που κρατούσε τη σαύρα γύρισε και του έδωσε μια αγκωνιά και του είπε «εσύ φύε!» Ο γιος μου δεν αντέδρασε, έσκαβε το χώμα και νομίζω δεν κατάλαβε ότι ήταν ανεπιθύμητος. Το μαλακιστήρι με τη σαύρα όμως επέμεινε. Του έδωσε και δεύτερη αγκωνιά και του είπε «ρε, φύε που δαμαί!» Κοίταζα αποσβολωμένος για δύο λόγους. Πρώτον, προσπαθούσα να καταλάβω αν ο γιος μου αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει και απορούσα γιατί δεν αντιδρά, κατά πόσον προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και το αντιπαρέρχεται, και δεύτερον, τι προκάλεσε αυτή την ξαφνική έχθρα από το αγόρι στο γιο μου, ειδικά όταν υπήρχαν κι άλλα παιδιά εκεί και δεν τύγχαναν της ίδιας αντιμετώπισης.

Περιττό να επιχειρήσω να μετρήσω τις σκέψεις τις οποίες έκανα μέσα σε 60 δευτερόλεπτα. Από το να φαντασιώνομαι τον μπάσταρδο με τη σαύρα γδαρμένο και πνιγμένο απ’ τα χεράκια μου να κρέμεται νεκρός από την ακακία κάτω από την οποία κάθονταν, μέχρι να αναρωτιέμαι αν πρέπει να επέμβω, τείνω τρόπω, ή αν έπρεπε να αφήσω τον Αλέξη να το αντιμετωπίσει μόνος του, γιατί πώς να το κάνουμε, είναι μία ζούγκλα εκεί έξω και πρέπει να προσαρμοστεί, να σφίξει, να παλέψει, να δυναμώσει, να νικήσει μόνος του.

Ώσπου να επεξεργαστώ όλα τα πιο πάνω και να καταλήξω στο πως θα αντιδράσω, ο… εξάχρονος «μαλάκας του αύριο»  γύρισε προς τον φίλο του και του είπε: «διώχτον εσύ αυτόν, στείλτον να φέρει ξύλα για το σπίτι της σαύρας!» Ο γιος μου σηκώθηκε πάνω από μόνος του, και γεμάτος ενθουσιασμό είπε «Ναι, ωραία ιδέα! Να φέρουμε ξύλα για το σπίτι της!» Θεέ μου, πόσο αθώος! Δεν καταλαβαίνει ότι τον διώχνουν; Ή καταλαβαίνει και προσπαθεί να κρατήσει χαμηλούς τόνους; Προσπαθεί να προσαρμοστεί για να μην τις φάει; Τι απ’ όλα;

Όταν απομακρύνθηκε ο Αλέξης πλησίασα τον «μαλάκα του αύριο» και του είπα, κοιτάζοντας τον κατάματα: «μην τον ξανασπρώξεις». Το ύφος μου ήταν πέτρινο, ανέκφραστο και η φωνή μου χαμηλή και άτονη. Δεν υπήρχε απειλή, δεν υπήρχε όμως ούτε ευγένεια. Ήμουν τόσο ανέκφραστος που θα μπορούσα να ήμουν δολοφόνος από ταινία που το έσκασε από το ψυχιατρείο. Ο μικρός κοκκάλωσε. Το ευχαριστήθηκα. Του δήλωσα κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως και αυτό τον αφόπλισε και τον αποδιοργάνωσε, αφενός επειδή δεν μπορούσε να φωνάξει τη μάνα του (αλήθεια που ήταν η μαλάκω η μάνα του; Θα πρέπει να ήταν μία εκ των γυναικών στα παγκάκια, στο βάθος, η οποία δαχτύλωνε το κινητό της) και να της πει ότι «αυτός ο κύριος με απειλεί», αφετέρου δεν μπορούσε ούτε να θεωρηθεί ότι πέφτω στα πόδια του και τον παρακαλώ να συνετιστεί. Του είπα κάτι. Ας το ερμηνεύσει όπως θέλει και ας πράξει ό, τι θέλει. Εν πάση περιπτώσει, το ύφος μου, ή καλύτερα η ανυπαρξία ύφους είχε αντίκρυσμα.

Έπειτα επέστρεψε ο γιος μου ολόχαρος και είπε «Έφερα πολλά ξύλα για όλους!» Έλιωσα και ζήλεψα την άγνοια του. Το μαλακιστήρι σηκώθηκε όρθιο, παραιτήθηκε και είπε στον φίλο του: «εγώ πάω να πάιξω μάππα!»

«Στα τσακίδια» είπα από μέσα μου χαμογελώντας σαρδόνια.

Ήρθα σπίτι και προβληματίστηκα. Πόση αυτοσυγκράτηση, πόση αποστασιοποίηση και πόση συναισθηματική ουδετερότητα θα κληθώ να επιδείξω στο μέλλον σε πολύ πιο σοβαρά περιστατικά που θα τον αφορούν; Σήμερα δυσκολεύτηκα πολύ να κρατήσω προσχήματα και να ανακατωθώ τόσο-όσο. Θεέ μου, δεν είμαι εγώ για να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους. Κάτι ξέρω και είμαι μόνιμα μέσα στη σοφίτα ακούω μουσικές, διαβάζω και γράφω. Δεν είμαι για να διαχειρίζομαι κόσμο και δη Κυπριόπουλα που κάμνουν χάζι με ξιμαρισμένες σαύρες!

Ο γιος μου ήρθε σπίτι και είπε στη μάνα του ότι πέρασε υπέροχα στο πάρκο.