Γράμμα Στον Νεότερο Εαυτό Μου

Διαβάζω ένα βιβλίο με τίτλο “Γράμμα Στον Νεότερο Εαυτό Μου”, στο οποίο 80 διάσημοι από τον αγγλικό χώρο και επικράτεια γράφουν ένα δισέλιδο γράμμα στον 16χρονο εαυτό τους και του λένε ό, τι θέλουν. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προέκυψε μετά από βιβλιοδέτηση των αντίστοιχων άρθρων όπως αυτά δημοσιέυτηκαν στο περιοδικό The Big Issue - όσοι το ξέρετε. Κάτι σαν το “Μαθήματα Ζωής” του Esquire για όσους γέρνουν προς Αμερική μεριά. 

 

Όπως και να ‘χει, κάθισα και το διάβασα. Παρόλο που μόνο 22 προσωπικότητες γνωρίζω από τις 80 που περιέχει το βιβλίο έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Κατ’ αρχάς, όλοι οι πετυχημένοι άνθρωποι υπήρξαν ναρκομανείς και αλκοολικοί. Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Για εσάς που απορείτε γιατί 40αρήσατε και ακόμα δεν είδατε άσπρη μέρα, ιδού μία λογική εξήγηση των λαθών σας. Δεν μπεκρουλιάζατε αρκετά, ούτε χαπποπίνατε αρκετά. Βέβαια, όλοι οι γράφοντες σήμερα τα αποτάσσονται αμφότερα και ομολογούν ότι υπήρξαν ηλίθιοι όταν έπεφταν στις καταχρήσεις, αλλά αυτό δεν παύει από το να είναι μια πραγματικότητα. Ήταν όλοι αλκοολικοί και ναρκομανείς. 

 

Επίσης, μία μεγάλη πλειοψηφία απ’ αυτούς ομολογεί ότι από νεαρή ηλικία διαισθάνονταν ότι θα γίνουν σπουδαίοι και τρανοί μια μέρα και αυτό δείχνει ότι το να είσαι ψώνιο βοηθά στην εξέλιξή σου. Ή τουλάχιστον ότι αν είναι το γραμμένο σου να διαπρέψεις, αυτό θα το διαισθανθείς από νωρίς. Αν, δηλαδή, στα δεκάξι σου δεν νιώθεις ή δεν ένιωσες τίποτε, χέσε μέσα, η μοίρα σου είναι σακατεμένη. 

 

Τι θα έλεγες στον δεκαεξάχρονο εαυτό σου; 

 

Εγώ θα του έλεγα, “πώς είσαι έτσι ρε μαλάκα;” 

 

Στα δεκαέξι μου, βέβαια, μια χαρά αισθανόμουν, αλλά τότε δεν καταλάβαινα, ούτε καν ήμουν σε θέση να αντιληφθώ τη μαλακία που με έδερνε. Μιλώ εκ του ασφαλούς τώρα. Υποθέτω ότι και στα 60 μου, “πώς είσαι έτσι ρε μαλάκα” θα πω στον 40αρη εαυτό μου. Αυτό όμως, δεν είναι της παρούσης. Θα έλεγα, λοιπόν, στον 16χρονο εαυτό μου ότι πρέπει να σταματήσει να φοβάται, θα πρέπει να τολμά περισσότερο, να είναι πιο ελεύθερος και πιο ριψοκίνδυνος. 

 

Θεωρώ ότι έγιναν δύο λανθασμένες επιλογές στα 16 μου οι οποίες από μόνες τους δεν είναι σημαντικές, αλλά προκάλεσαν αλυσιδωτές, αρνητικές συνέπειες στην μετέπειτα πορεία της ζωής μου η οποία είδε κι έπαθε να ορθοποδήσει. Δεν έχει σημασία να κάτσω να τα αναλύσω τώρα, τα έχω αναφέρει εδώ κατά καιρούς αρκετές φορές. Περιληπτικά, ας αναφέρω ότι ήταν η κακή επιλογή κλάδου στο Λύκειο, και λίγο αργότερα η επιμονή μου να τρέχω πίσω από μία συγκεκριμένη κοπέλα καθ’ όλη τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων. Αυτά ακούγονται σαν πταίσματα σήμερα, όμως θεωρώ ότι οι συνέπειές τους στην ψυχολογία μου, στην αυτοπεποίθησή μου και στη διαμόρφωσή μου ήταν καθοριστικές και βάναυσες. 

 

Βέβαια, το παρόν είναι μια χαρά, και δόξα τω Θεώ να λέμε, κι αν δεν είχα περάσει απ’ τη Σκύλα και τη Χάρυβδη τότε, δεν θα ήμουν σήμερα αυτός που είμαι. Αλλά, what if? Ποτέ δεν θα μάθουμε! Και ίσως να μην πρέπει και να μάθουμε. Άλλωστε θέλω να πιστεύω στο “γραμμένο” γιατί το βρίσκω γοητευτικό κόνσεπτ, καθώς επίσης θέλω να πιστεύω ότι πάντα καταλήγουμε “εκεί που έπρεπε να καταλήξουμε”. 

 

Επομένως, αυτό θα έλεγα στον 16χρονο εαυτό μου. “Ρηλάξ! Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει. Είτε πάρεις ναρκωτικά, είτε όχι.”