Πέντε Χρόνια Γάμου

Πέντε χρόνια γάμου κλείνω σήμερα με την αγαπημένη μου Μπρέντα.

Πέντε χρόνια δεν είναι πολλά, αλλά δεν είναι και λίγα.

Τουλάχιστον ξεπεράσαμε άλλους γνωστούς μας που δεν άντεξαν ούτε δυο χρόνια μαζί. Γλιτώσαμε αυτό το ρεζιλίκι!

Το καλό είναι ότι αυτά τα πέντε χρόνια δεν ήταν βαρετά. Είχαν τα σκαμπανεβάσματά τους φυσικά, αλλά δεν ήταν βαρετά. Είτε ήμασταν στα καλά μας, είτε στα κακά μας, δεν ένιωσα στιγμή να (τη) βαριέμαι.

Εμένα ανέκαθεν η προτεραιότητά μου ήταν το πρόβλημα που προκύπτει σε ένα γάμο, να λύνεται. Αν τα δυο μέρη έχουν διάθεση να λύσουν το πρόβλημα, ας έρθουν όσα προβλήματα θέλουν. Το πραγματικό, το επικίνδυνο, το απειλητικό το πρόβλημα προκύπτει όταν υπάρχει πρόβλημα, αλλά το αντιλαμβάνεται μόνο ο ένας. Όταν ο άλλος κωφεύει ή αδιαφορεί. Έτι περισσότερον όταν υποτιμά το πρόβλημα που βλέπει ο άλλος και τον θεωρεί υπερβολικό. Δεν νοείται, κατά τη γνώμη μου, να φωνάζει ο ένας ότι «βλέπει το παγόβουνο να ‘ρχεται» και ο άλλος να σφυρίζει αδιάφορα, ή να λέει «έλα μωρέ τώρα, σιγά το παγόβουνο, θα το προσπεράσουμε. Και πάνω του να τρακάρουμε, πόση ζημιά να κάνει πια;» Θα κάνει. Και πολλή μάλιστα!

Πιστεύω ότι σ’ αυτή τη πτυχή της σχέσης μας σημειώσαμε κάποια πρόοδο.

Ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι της σχέσης είναι να εξοικειωθείς με τα κουσούρια του άλλου. Δεν μπορείς να τον/την αλλάξεις. Αν θέλει να αλλάξει από μόνη της, καλώς. Αλλά με παραινέσεις, εκβιασμούς και τελεσίγραφα δεν γάμησε επιβίωσε κανένας. Μπορώ να πω ότι πλέον χώνεψα ότι κάποια πράγματα έτσι ήταν, έτσι θα ‘ναι, και έτσι θα παραμείνουν. Τα έχω αποδεχτεί. Και δεν φαντάζεσαι τι ψυχολογική δουλειά χρειάζεται για να αποδεχτείς τα ελαττώματα του άλλου. Δεν περιμένω τίποτα, ούτε προσδοκώ τίποτα, ό, τι δεν αλλάζει το αλλάζω μόνος μου, με τους ρυθμούς που εγώ πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει ή να γίνει, και όλα καλά.

Ήμουν κατά του γάμου νεότερος. Όσο μεγαλώνω πιστεύω ότι ο γάμος είναι απαραίτητος. Όχι μόνο για σκοπούς συντροφικότητας και παρέας. Μπορεί να είσαι πολύ δυνατός χαρακτήρας μέχρι τα βαθιά γεράματά σου και να θεωρείς περιττό άλλο ένα σώμα μέσα στο κρεβάτι σου. Είναι όμως ο γάμος απαραίτητος επειδή όσο μεγαλώνεις η ζωή γίνεται αφόρητη. Και χρειάζεσαι κάποια να μοιράζεσαι τις δυσκολίες. Τις απογοητεύσεις. Τα οικονομικά. Τις δουλειές που πρέπει να γίνουν. Και γιατί δεν παίρνεις μια Φιλιπινέζα, θα μου πεις; Ε, και η Φιλιπινέζα γυναίκα είναι. Πιστεύω ότι ακόμη και την οικιακή βοηθό που σου καθαρίζει τακτικά, δεν αργείς να τη δεις με άλλο μάτι από ευγνωμοσύνη για τη φροντίδα της, έστω κι αν αυτή γίνεται επί χρήμασι. Γιατί νομίζετε ότι πάνε και παντρεύονται τις φροντίστριές τους οι ηλικιωμένοι; Από βίτσιο; Επειδή ακριβώς εκτιμούν τη συμβολή τους στην αποσυμφόρηση της καθημερινότητάς τους. Αυτή η φροντίδα γεννά άλλου είδους αισθήματα.

Τέλος πάντων, από αλλού ξεκίνησα, αλλού κατέληξα.

Την αγαπώ τη Μπρέντα μου. Μου χάρισε εκτός των άλλων και τον γιο μου. Ό, τι καλύτερο μου συνέβη, δηλαδή, στη ζωή μου. Δεν θα μπορούσα να μην την αγαπώ ακόμα κι αν δεν ήμασταν σήμερα μαζί.

Να είμαστε καλά, ως τα επόμενα πέντε, και μέχρι τότε εύχομαι να έχουμε άλλο ένα γλυκό βασανάκι ή και θαύμα της φύσης, στο κεφάλι μας. Ό, τι μας έρθει!