Τρία Σχόλια Και Γεια Σας

Ναι, γεια σας, εγώ μιλώ;

Ήρθα να πω τρία πράγματα και μετά να πάω για ύπνο.

Πρώτον,

Η Άννα Βίσση έβγαλε ένα νέο βίντεο κλιπ για το τραγούδι «Φλεγόμενος Τροχός». Θεωρείται, και ίσως όχι άδικα, το καλύτερο τραγούδι του τελευταίου της δίσκου. Κάτσε και δες το. Όχι πες μου, ζηλεύεις ή όχι το κέφι αυτής της γυναίκας στα 63 της χρόνια να κάθεται και να γυρίζει τέτοια βίντεο; Μου θυμίζει εμένα και τους φίλους μου, αλλά στα 15 μας χρόνια. Που γυρίζαμε θρίλερ σε εγκαταλελειμμένες οικοδομές με δανεική κάμερα και ανάβαμε κεριά και φορούσαμε μανδύες και αναπαριστούσαμε τον Δράκουλα του Κόππολα. Ε, η Βίσση γουστάρει να παίζει με τέτοια κόνσεπτ μέχρι σήμερα. Την αγαπώ!

Εντάξει, για το βίντεο έχω ενστάσεις. Θεωρώ ότι άξιζε καλύτερης φωτογραφίας και καλύτερης… περούκας. Γενικά υπάρχουν αμήχανα πλάνα, και πιστεύω ότι η ιστορία που προσπαθεί να πει είναι είτε συγχυσμένη, είτε απλά ανύπαρκτη. Μου άρεσε στην ολότητά του, αλλά θα μπορούσε να ήταν κλάσεις ανώτερο. Όπως και να ‘χει, τα γραφικά με τις φωτιές είναι καταπληκτικά, η κορύφωση με τα φτερά νυχτερίδας τύπου Μαλέφισεντ όλα τα λεφτά, ενώ το ότι χρησιμοποιήθηκε και ο Καρβέλας ως στοιχειό, το κερασάκι στην τούρτα του αυτοσαρκασμού!

Δεν θα μου περάσει ποτέ αυτή η μανία!

Δεύτερον,

Μιας και ανέφερα τον Καρβέλα, εδώ και λίγες μέρες ανακάλυψα ότι έγραψε το πιο κάτω τραγούδι για την Έλενα Φερεντίνου, η οποία φημολογείται πως είναι και η νέα του σχέση. «Δεν πάει καλά το παιδί». Έξυπνοι στίχοι, ωραιότατο βαλς. Θα μπορούσε να το είχε πει η Ζουγανέλη και να θεωρείται κουλτούρα επιπέδου Μαραβέγια, το έγραψε όμως ο Καρβέλας και είναι καταδικασμένο να το ακούσουμε μόνο εγώ και άλλοι πέντε-έξι… «παλιακοί». Σήμερα το είχα όλη μέρα στο ριπίτ και το τραγουδούσα δυνατά στο αυτοκίνητο αδιαφορώντας για τα αδιάκριτα βλέμματα από τους οδηγούς απέναντι. «Δεν πάει καλά…δεν πάει καλά… δεν πάει καλά το παιδί!»

Μη μου πείτε ότι δεν φέρνει σε λίγο από Άννα στη δεκαετία του '90...!

Τρίτον,

Σήμερα στο μωλ, καθώς εξυπηρετούσα ένα μεσόκοπο κύριο με γκρίζα μαλλιά, τον οποίο έκανα γύρω στα πενήντα και βάλε, και καθώς ήμουν σκυφτός στο ταμείο και μετρούσα τα ρέστα του, άκουσα τη φωνή του να με ρωτάει: «Ήσουν Δόκιμος στα Τεθωρακισμένα;» Γούρλωσα τα μάτια μου, σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα, και μου είπε «κοίτα με καλά και πες μου ποιος είμαι!» Κόκκαλο εγώ. Ο διοικητής μου δεν ήταν, ο υποδιοικητής μου δεν ήταν, τελικά τον αναγνώρισα απ’ τη φωνή. Ήταν ένας μόνιμος αξιωματικός της ηλικίας μου. Ετών σαράντα! Και έδειχνε γέρος. Μαράθηκε αμέσως η καρδούλα μου. Δεν ήξερα πώς να κρύψω την έκπληξή μου. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που μετά τη θητεία δεν έτυχε να ξαναπέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον. Πουθενά δεν έτυχε να συναπαντηθούμε τα τελευταία είκοσι χρόνια. «Σε άφησα με μάγουλα ροδαλά, εικοσάρη νέου, και τώρα ξαναβρισκόμαστε, εσύ γκριζομάλλης και εγώ σχεδόν καραφλός» του απάντησα. 

Πραγματικά, έπαθα σοκ.

«Έμαθα από κοινούς γνωστούς ότι έκανες εγχείρηση καρδιάς και στεναχωρήθηκα», μου είπε.

Εκεί ζέστανε λίγο η καρδούλα μου. Από άνθρωπο που έχω να δω είκοσι χρόνια, και για τον οποίο δεν επεδίωξα καν να μάθω νέα του, εκτίμησα πραγματικά το ενδιαφέρον του, τον αγάπησα κατιτίς παραπάνω. «Πού το θυμήθηκες αυτό, πάνε και δέκα χρόνια» του είπα αμήχανα. Τι να του έλεγα ότι δεν περνά μέρα που δεν το σκέφτομαι και φοβάμαι; Εγώ ακόμα προσπαθούσα να συνέλθω από την αλλαγή στην εμφάνισή του.

Κάπως έτσι φαντάζομαι τη μετά θάνατο ζωή. Να συναντιόμαστε με διάφορους πεθαμένους, άϋλα φαντάσματα, και να ξανασυστηνόμαστε. «Είμαι το πνεύμα του τάδε. Θυμάσαι που ήμασταν ζωντανοί και κάναμε παρέα;»

Βλέπω πολλά ενδιαφέροντα, γενικά, στο μωλ. Αγωνιώ να σας τα διηγηθώ.