Απολογούμαι

Προχθές, την Κυριακή, δεν κάναμε τίποτα. Μείναμε όλη μέρα σπίτι. Το να μένεις όλη μέρα σπίτι, τον Αύγουστο, με 45 βαθμούς κελσίου υπό σκιάν, με τα τζιτζίκια να σκάνε, δεν θέλει και πολύ να σκάσεις κι εσύ μαζί τους. Έπρεπε να απασχολήσουμε τον Αλέξη, να τον «κουράσουμε» για να μπορέσει να κοιμηθεί φυσιολογικά το βράδυ, και κάπως έτσι, με ένα δίχρονο πάνω στο κεφάλι μας πέρασε όλη η μέρα μες τη γκρίνια και τη μίρλα. Το βράδυ όταν επιτέλους ο Θεός μας έκανε τη χάρη και πήγε την ώρα στις 8:30, τον κάναμε μπάνιο, του δώσαμε το γάλα του και έλπιζα ότι θα ξεραινότανε μια κι έξω, χωρίς να ζητήσει να του διαβάσω κάποιο παραμύθι.

Ο Αλέξης συνήθως «γλαρώνει» όταν πίνει το γάλα του. Ξαπλώνει και το πίνει, και μετά εξαντλείται, θέλει «νάνι». Τον έβλεπα να αφήνεται σιγά-σιγά στα χέρια του Μορφέα και αναθάρρεψα, σκέφτηκα ότι θα γλιτώσουμε απόψε το μαρτύριο του παραμυθιού. Γενικώς απολαμβάνω τη διαδικασία της εξιστόρησης, αλλά όταν κάθε μήνα κολλά με ένα συγκεκριμένο παραμύθι και το επαναλαμβάνουμε κάθε νύχτα ώσπου να το κάνουμε εμετό, καταντά σισύφειο μαρτύριο. Αλλά φεύ! Προχθές, με το που τον σκέπασα και είπα «δόξα σοι ο Θεός ξέχασε ότι τώρα διαβάζουμε παραμύθι», γύρισε απότομα και μου είπε ολόχαρος: «θέλεις να διαβάσουμε…» κι εγώ εκεί τον έκοψα.

«ΟΧΙ! Τίποτα δεν θα διαβάσουμε! Πέσε τώρα για ύπνο!» του είπα.

Κι αυτός έπεσε. Και δεν είπε τίποτα. Έστριψε το κεφαλάκι του, γύρισε τη πλάτη του λυπημένα και εντός ενός λεπτού, ροχάλιζε.

Και ύστερα κατέβηκα κάτω, και όλη νύχτα δεν το συγχωρούσα του εαυτού μου ότι τόλμησα και του έκοψα το παραμύθι, επειδή εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ έτυχε να είμαι πιο κουρασμένος απ’ ό, τι συνήθως. «Γιατί του μίλησα τόσο απότομα, Θεέ μου!» και «Μήπως τον πλήγωσα; Δεν έφερε αντίσταση ο καημένος. Του έκοψα τη φόρα και αυτός απλά το δέχτηκε. Γύρισε στο πλάι και αποκοιμήθηκε τόσο φρόνιμα». «Μα τι υπάκουο μωράκι έχω, κι εγώ το τέρας το αποπήρα! Γιατί; Επειδή ζήτησε να διαβάσουμε παραμύθι. Τι έγκλημα! Που ούτως ή άλλως το παραμύθι είναι μέρος της ρουτίνας του».

Πέρα-δώθε μέσα στο σαλόνι, να τρώγομαι με τα ρούχα μου. Έκατσα να δω σειρά στο Νετφλιξ και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ από τις τύψεις. Πήγα και του ζήτησα συγγνώμη. Ο γιος μου είναι το πρώτο άτομο στον κόσμο που του ζητώ συγγνώμη χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία για το αν την αξίζει. Αλοιφή τελείως μ’ έχει κάνει. Του έχω ξαναζητήσει συγγνώμη στο παρελθόν επειδή πάνω στα νεύρα μου του μίλησα πιο απότομα απ’ ό, τι άρμοζε στην περίσταση. Συνήθως δεν καταλαβαίνει τη σημασία και τη σημαντικότητα της συγγνώμης ως πράξη, αλλά προχθές μου είπε «εντάξει, άντε τώρα!» με ύφος «σημειώθηκε (η συγγνώμη), μα μην νομίζεις ότι θα ξεχαστεί τόσο εύκολα η συμπεριφορά σου».

Θεωρώ πολύ σημαντικό να απολογείσαι στα μωρά. Είναι καλό να απομυθοποιείται πού και πού ο ρόλος του φάδερ φίγκιαρ που καλούμαστε να παίξουμε. Αν δεν τους πεις εσύ συγγνώμη, πώς θα μάθουν να σου λένε και αυτά αργότερα όταν μεγαλώσουν; Οι δικοί μου γονείς ουδέποτε απολογήθηκαν για το οτιδήποτε. Πού να ρίξουν τα μούτρα τους; Να σου πουν τί; Οι δικοί μου καλά-καλά, δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσουν και να παραδεχθούν τα λάθη τους, πόσω μάλλον να αισθανθούν ότι οφείλουν να απολογηθούν γι αυτά. Ακόμα και σήμερα όταν θέτω τη μάνα μου προ των ευθυνών της, επινοεί ένα εκατομμύριο δικαιολογίες παρά να πει ένα φάκιν’ «συγγνώμη» να τελειώνουμε. Και έτσι καταφέρνει και με τσαντίζει έτι περισσότερον.

Με το να απολογούμαι στον δικό μου, και απολογούμαι ειλικρινά, κι όχι μόνο χάριν διαπαιδαγώγησης, ελπίζω ότι μια μέρα θα αντιληφθεί τη σημαντικότητα της έννοιας και θα την εφαρμόζει. Προς το παρόν, βέβαια, όταν κάνει αταξία και των ρωτώ «τι θα πεις;» μου απαντά «ευχαριστώ!»

(Θεέ μου, θα πεθάνω! Λέει ευχαριστώ αντί για συγγνώμη. Ούτε που καταλαβαίνει ακόμα τη διαφορά! Πώς θα τον πάω μια μέρα στο σχολείο για διάνοιες όπως πραγματικά του αξίζει;)

«Όχι ευχαριστώ. Κάτι άλλο πρέπει να πεις», του εξηγώ.

«Πα(ρ)ακαλώ!», μου ανταπαντά.

Εκεί δυσανασχετώ και λέω, εντάξει, άστον, είναι μεν διάνοια, αλλά μικρός ακόμα.