Ευρωπαϊκά Προγράμματα Της Προκοπής

Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναγράψει σχετικώς, μα εδώ και μερικά χρόνια διοργανώνεται από την EBU ο Διαγωνισμός της Γιουροβίζιον για Ευρωπαϊκές Χορωδίες.

Και ναι, έκατσα να τον δω. Τι θέλετε; Ακόμα να πάω διακοπές.

Ο Διαγωνισμός αυτός διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια. Ο πρώτος διοργανώθηκε το 2017 και τον κέρδισε μία χορωδία από τη Σλοβενία, ενώ ο φετινός διοργανώθηκε στο Γκόθενμπεργκ της Σουηδίας και τον κέρδισε μία χορωδία από τη Δανία (κλασικό σενάριο. Και στη Γιουροβίζιον την ‘κανονική’, πάντα οι Δανοί κερδίζουν σε σουηδικό έδαφος).

Ο λόγος για τον οποίο γράφω σήμερα γι’ αυτό το θέμα είναι επειδή βλέποντας το πρόγραμμα στο YouTube, νοστάλγησα το γκλάμουρ και την επισημότητα της παλιάς καλής γιουροβίζιον που βλέπαμε μικροί. Στις δεκαετίες 1980-1990. Αν τολμάτε και αντέχετε να παρακολουθήσετε λίγο, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Κατ’ αρχάς με γοητεύει η «συστολή» ως φιλοσοφία του προγράμματος. Βλέπετε να συμμετέχουν σ’ αυτό άνθρωποι κανονικοί. Με καθημερινές φάτσες σαν τη δική μου και τη δική σας.  Δεν συμμετέχει η αφρόκρεμα των φρικιών της Ευρώπης. Βλέπεις φάτσες από κάθε χώρα που θα μπορούσαν να ήταν οι γείτονές μας. Άνθρωποι με χόμπι που συμμετέχουν σε έναν μεγάλο διαγωνισμό και το βρίσκουν μεν συναρπαστικό, αλλά ταυτόχρονα «καινούριο». Είναι άμαθοι. Δεν είναι απαραίτητα τηλεοπτικοί και ωραίοι, δεν είναι ξέκωλα, δεν είναι σέξυ χάριν του σέξινες. Είναι γοητευτικοί, όμως, επειδή φαίνεται να έχουν ζωή και προσωπικότητα.

Μπορείτε να φανταστείτε ενδεχόμενη συμμετοχή της Κύπρου από κάποια χορωδία; Βασικά υπάρχει κάποια χορωδία στην Κύπρο που να είναι παρουσιάσιμη στο εξωτερικό; Εγώ μόνο την χορωδία της Λαϊκής Τράπεζας είχα υπόψην η οποία σε ενδεχόμενη συμμετοχή θα είχε κατάληξη εφάμιλλη της τράπεζας. 

Λατρεύω την ύπαρξη της επιτροπής, αγαπώ τον τρόπο που μιλά ο Εγγλέζος επικεφαλής. Τα αγγλικά τα δικαστηριακά που αγάπησα, τα αγγλικά τα διανοούμενα. Αγαπώ την ύπαρξη της ζωντανής ορχήστρας. Το γεγονός ότι ανακοινώνονται οι νικητές και οι διαγωνιζόμενοι πανηγυρίζουν σεμνά χωρίς εξαλλοσύνες. Διάχυτο το class. 

Εντάξει, είναι λίγο σπασικλέ όλα αυτά, το παραδέχομαι. Αλλά έχουν κι αυτά τη γοητεία τους.

Σε άλλα νέα, διαβάζω για πολλοστή φορά ότι επανέρχονται τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα. Τα ξαναδιαβάσαμε τα νέα παλιότερα, αλλά η πρωτοβουλία της Γιουροβίζιον για European Super Games ναυάγησε και τώρα φαίνεται να επανέρχονται τα παλιά, τα αγαπημένα, μέσω του Canale5, γαλλικής προελεύσεως καναλιού. Σ’ αυτή την παραγωγή συμμετέχουν μεγαθήρια, Ρωσία, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα και Πολωνία, διαβάζω. Το μόνο αρνητικό είναι ότι τα δικαιώματα του τίτλου τα κατέχει η ιταλική ΡΑΙ και δεν τα παραχωρεί. Έτσι ναι μεν θα επιστρέψουν και μάλιστα με το γνωστό μουσικό θέμα που όλοι αγαπήσαμε, αλλά είναι ακόμα αμφίβολο αν θα διατηρηθεί ο γνωστός τίτλος, Jeux Sans Frontiers και το λογότυπο με το καπέλο του τζόκερ, που εκείνο ήταν το όλο θέμα.

Τραγικό το τρέηλερ, αλλά ελπίζω ότι δεν θα είναι αυτής της αισθητικής το τελικό πρόγραμμα. Επίσης, αν σκεφτούν έναν πιο πιασάρικο τελικό τίτλο για το πρόγραμμα, ακόμα καλύτερα. Επίσης, μπορείτε να φανταστείτε πιθανή συμμετοχή της Κύπρου; Ούτε γι' αστείο. Αν και θα πέθαινα να συμμετέχω σε ένα τέτοιο πρόγραμμα και ας ερχόμασταν πιο τελευταίοι και από τους τελευταίους. 

Στην Ελλάδα θα μεταδίδονται μέσω ΣΚΑΙ και φήμες θέλουν για παρουσιαστή τον Θέμη Γεωργαντά, ο οποίος δεν με χαλά καθόλου. Παλαιάς σχολής δημοσιογράφος, μια χαρά. Γυρίσματα δεν άρχισαν ακόμα αλλά θα γίνουν 6 εκπομπές, μία σε κάθε χώρα (χαίρομαι που θα υπάρχει ποικιλία και όχι αποκλειστικότητα σε μία μόνο χώρα όπως συνέβαινε στα ΠΧΣ από το 1995 και μετά). Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα βγει. 

Χαλάλι η αναμονή!