Τρελός Παπάς Σε Βάφτισε Vol.3

Εξακολουθώ να εκπλήσσομαι που υπάρχει ακόμα κόσμος που ονομάζει τα παιδιά του βάσει των παππούδων και γιαγιάδων, προκειμένου να τους δώσει ηθική ικανοποίηση.

Πάμε πίσω στο 1980.

Η μάνα μου, που είχε αποβάλει δύο παιδιά πριν γεννηθώ εγώ, είχε κάνει τάμα στην Παναγία να δώσει το όνομά Της στο παιδί που θα κατάφερνε να φέρει τελικά στον κόσμο. Σε εμένα δηλαδή. Θα με ονόμαζε Μάριο, ή Μαρία αν ήμουν κορίτσι. Τελικά, με το που γεννήθηκα όλοι φώναξαν με χαρά στο μαιευτήριο «να μας ζήσει ο Μάριος», αλλά ονομάστηκα Χρίστος επειδή η γιαγιά μου, από τη μεριά του πατέρα μου, προσποιήθηκε λιποθυμιά στο άκουσμα του ονόματος. Δεν διανοούνταν πως δεν θα έπαιρνα το όνομα του παππού μου. Για να αποφευχθούν παράπλευρες απώλειες, λοιπόν, βαφτίστηκα Χρίστος, με ιώτα, και η Παναγία μας συγχώρεσε οικογενειακώς, αφού μπορεί να μην πήρα το όνομά της, πήρα όμως αυτό του γιου της. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι.

Στο 2019, λίγα άλλαξαν!

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες παίρνουν κάποια ανεξήγητη και μυστηριώδη ικανοποίηση με το να παίρνουν το όνομά τους τα εγγόνια τους. Έχω πολλές απορίες να σας υποβάλω. Αν η χαρά να δίνεις το όνομά σου σε άλλον είναι τόσο μεγάλη, γιατί δεν αρχίσατε από τα τέκνα σας; Γιατί ειδικά το εγγόνι; Γιατί όχι το ανίψι;

Επίσης, τι ακριβώς έχει το όνομά σας και πρέπει να διαιωνιστεί στον αιώνα τον άπαντα; Να σας λέγανε Μαντόνα, να σας λέγανε Μαραντόνα, να σας λέγανε Ελευθέριο Βενιζέλο, να σας λέγανε Άλμπερτ Αϊνστάιν να το καταλάβω. Αλλά άμα δεν έχεις και κάποιο θεάρεστο έργο να επιδείξεις, το οποίο να φτάνει μέχρι και τα όρια της εθνικής ευεργεσίας, για ποιο λόγο να στιγματίσεις το εγγόνι με το όνομά σου; Για να σε θυμάται; Θα σε θυμάται ούτως ή άλλως. Εγώ δεν θυμάμαι τον παππού μου επειδή πήρα το όνομά του. Τον θυμάμαι επειδή υπήρξε. Ομοίως θυμάμαι και τον άλλο παππού που δεν πήρα το όνομά του. Μάλιστα τον θυμάμαι περισσότερο αφού υπήρξε περισσότερο παρών στη ζωή μου.

Αλλά, έστω, και εθνικός ευεργέτης να είστε. Θεωρείτε σοφό να πάρει το όνομά σας το εγγόνι σας, αν αυτό μάλιστα αποδειχτεί ανίκανο να συνεχίσει το έργο σας; Δεν λυπάστε που μπορεί ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ο νεότερος να είναι σκνίπα στα μαθηματικά και ούτε μία πρόσθεση να μην μπορεί να κάνει σωστά; Δεν λυπάστε που το φέρνετε προ τετελεσμένων και πιθανόν να το εκθέσετε με τη μανία σας να πάρει το όνομά σας; Θα μπορούσε, π.χ. ο εγγονός του Κολοκοτρώνη, ο Θεόδωρος τζούνιορ, να πάρει απαλλαγή από τον στρατό; Ρόμπα θα γινότανε. Πώς θα συνέχιζε την ιστορία; Οπότε, μόνο κακό θα του έκανε ο παππούς του, ο στρατηλάτης, αν επέμενε να του δώσουν το όνομά του και ο εγγονός προέκυπτε κατώτερος των προσδοκιών.

Το παιδί πρέπει να παίρνει ένα όνομα που το εμπνέονται οι δημιουργοί του. Οι γονείς του δηλαδή. Είναι καρπός του έρωτά τους και αυτοί πρέπει να το ονοματίζουν. Ελεύθερα και μακριά από πιέσεις. Φαντάζεστε να έπρεπε να ζωγραφίσει ο Πάμπλο Πικάσο έναν πίνακα αλλά να έπρεπε να διαλέξει το όνομα του έργου του ένας άσχετος; Φαντάζεστε ας πούμε, τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι να ρωτούσε κάποιον τρίτο πώς να βάφτιζε τη Μόνα Λίζα; Από πού κι ως πού;! Ξεκωλώθηκε να τη ζωγραφίσει για να τη βαφτίσει άλλος; Εγώ το βρίσκω τουλάχιστον θρασύ να έχεις άποψη για το πώς θα βαφτιστεί το παιδί κάποιου τρίτου.

-         Ορίστε, μάνα, επιτέλους! Σου παρουσιάζω τη Μόνα Λίζα! (τραβά σεντόνι αποκαλύπτεται ο πίνακας)

-         Μόνα Λίζα; Θέλεις να πεθάνεις τη μάνα σου; Θέλεις να πεθάνεις τη μάνα σου, σατανισμένε; Τζοκόντα θα τη βγάλεις αν θέλεις να ζήσω!

-         Μα, Τζοκόντα; Εν έτει 1503 βαφτίζουν ακόμα Τζοκόντες;

-         Σβήνω! Σβήνω!

Και εγένετο η Τζοκόντα-Μόνα Λίζα. Όπως κι εδώ με κάτι Σαββούλες-Μανταλένες και με κάτι Παναγιώτηδες-Μάξιμους. Ακούς το όνομα και ξέρεις: Το πρώτο, το χωρκάτικο μπήκε για να ικανοποιηθεί η γιαγιά, το δεύτερο, για να ικανοποιηθεί το άππωμα της μάνας. Ε, αν πάρει και το επίθετο του πατέρα, έχει καλώς.

Δεν είναι εγωπάθεια. Αν ήταν εγωπάθεια θα είχαν απαίτηση να είχαμε και εμείς το όνομά τους. Είναι κάτι πέρα από αυτό, που ακόμα δεν έχω αποκωδικοποιήσει. Είναι σκέτη μαλακία. Ο πατέρας μου, ας πούμε, εάν ζούσε θα μας είχε κόψει την καλημέρα επειδή βγάλαμε τον γιο μας άλλο όνομα από το δικό του. Ήμουν μικρό παιδί και τον θυμάμαι να μου τονίζει «το παιδί σου θα πάρει το όνομά μου!» Το έλεγε με τόσο πάθος που σχεδόν νόμιζα πως επρόκειτο για νόμο. Ευτυχώς πέθανε και δεν είδε ότι τελικά γλιτώσαμε το καημένο το παιδί από ένα τόσο άσχημο όνομα. Βέβαια, είμαι σίγουρος ότι και εκεί που βρίσκεται γνωρίζει την παρασπονδία και μια μέρα θα «την ακούσω».

Εν πάση περιπτώσει, αυτά είχα να πω, γεια σας. Αν διερωτάστε για το timing της ανάρτησης, όχι, δεν περιμένουμε παιδί, ούτε ψάχνουμε όνομα. Απλά είναι κάποιες σκέψεις που για καιρό στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου.