Φρίντα Κι' Άλλο

Μόλις γύρισα εκστασιασμένος από άλλη μία θεατρική παράσταση (εν τω μεταξύ παρατηρώ ότι όλο για παραστάσεις σας γράφω τελευταία, εξελίσσομαι σε Νόνα Μολέσκη από τα Lidl), και δεν θέλω να πέσω για ύπνο χωρίς να σας μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου γι’ αυτήν. Φοβάμαι ότι αν περιμένω μέχρι αύριο δεν θα λάμπουν οι λέξεις μου στον βαθμό που φωτίζουν αυτή τη στιγμή τον εγκέφαλό μου, και από την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο μέχρι να έρθω σπίτι.

Πρόκειται για την «πολύχρωμη ιστορία της Φρίντα Κάλο» που έγραψε ο Παναγιώτης Μπρατάκος, η Λέα Μαλένη και η Χριστίνα Κωνσταντίνου, και την οποία σκηνοθέτησε η Λέα. Νομίζω ότι δεν έτυχε να πάω σε παράσταση της Λέας και να μην σας γράψω μετά εδώ πέρα τα καλύτερα, και μετά να πάω να τη ξαναδώ δεύτερη φορά με άλλη παρέα για εμπέδωση. Αλλά αυτή τη φορά πιστεύω ότι ξεπέρασε τον εαυτό της και αξίζει άλλη μία εύφημος μνεία.

Λοιπόν, η παράσταση μυρίζει «Μαλένη» και περιέχει πολλά από τα κόλπα και τεχνάσματα που επιστρατεύει σε όλες τις παραστάσεις της. Εδώ, βέβαια, το πάει ένα βήμα παραπέρα και συνδυάζει τα πάντα μαγικά με ένα κείμενο-μούρλια - που σε κάποιες στιγμές ξεφεύγει από το θέατρο και γίνεται πραγματική ποίηση. Επιπλέον, παντρεύεται αρμονικά με τα σύγχρονα γραφικά που προβάλλονται στο φόντο και η παράσταση αποκτά και κινηματογραφικότητα. Σε φάσεις νόμιζα βλέπω ταινία. Ε, όλα αυτά ανακατεμένα στις σωστές δόσεις, δεν ήθελαν και πολύ να δημιουργήσουν ένα πολιτιστικό κόσμημα.

Η δε πλοκή, τουλάχιστον πανούργα, αφού στην αρχή νομίζεις ότι πρόκειται να δεις μία ιστορική αναδρομή στα best of της Φρίντας, κάτι μεταξύ ντοκιμαντέρ στο ντισκάβερι και διάλεξης ιστορίας της τέχνης και καταλήγεις να βλέπεις κάτι άλλο, πολύ σημερινό, πολύ εύθραυστο και τρυφερό που εμένα μου άγγιξε και μία ευαίσθητη χορδή και με απογείωσε συναισθηματικά. Δεν θα σας κάνω σπόιλερ όμως, γιατί εκεί κατ’ εμέ έγκειται και το κλου της βραδιάς. Είναι ιδιοφυές έργο. Το θαύμασα και το ζήλεψα. Να πάτε να το δείτε, να ξεστραβωθείτε από κάθε άποψη.

Φυσικά ένα τέτοιο έργο άξιζε καλύτερης προβολής, μεγαλύτερης διαφήμισης και φυσικά καλύτερου χώρου. Δεν το χωνεύω και δεν θέλω να το αποδεχτώ ότι τα πλείστα μας θέατρα είναι ετοιμόρροπα γκαράζ αυτοκινήτων τσάτρα-πάτρα μεταποιημένα για να φιλοξενήσουν παραστάσεις. Θα μου πεις, η τέχνη ανθίζει και στα αποκαΐδια και θα συμφωνήσω. Αλλά δεν το διανοούμαι εν έτει 2018 να φιλοξενούνται παραστάσεις και ειδικά μια παράσταση σαν κι αυτή, σε θέατρα που μου θυμίζουν το υπόγειο της γιαγιάς μου που κρυβόταν όταν τους βομβαρδίζανε οι Τούρκοι το ‘74.

Ξεφύγαμε όμως από το θέμα μας και αδικώ την παράσταση. Επιτέλους: Να πάτε στη Φρίντα, είναι επιμορφωτική εμπειρία. Θα μάθετε και νέα πράγματα, τρομάρα σας, που πατήσατε τα 40 και νομίζατε ότι η Φρίντα ήταν απλά μια άσχημη Μεξικάνα με σμιχτά φρύδια. 

Θα παίζεται μέχρι τέλος Ιανουαρίου, νομίζω, κάθε Τετάρτη και Σαββατοκύριακα. Εγώ πιθανότατα να ξαναπάω παίρνοντας μαζί μου κουτρουβαλιστούς όλους τους φίλους μου που παίζουμε μαζί θέατρο. 

Και το κερασάκι στην τούρτα της μέρας μου, άσχετο-σχετικό: γύρισα σπίτι στις 22:30 και τι να δω; Ο γιος μου ήταν ακόμα ξύπνιος! Με πήρε χαμπάρι ότι έφυγα και αρνούνταν να κοιμηθεί. Τον βρήκα να χοροπηδά πάνω στον καναπέ τρώγοντας κάτι αηδιαστικά rice cakes και τη μαμά του στα πρόθυρα. Δεν δεχόταν να ξαπλώσει αν δεν γύρναγα. Ψήλωσα άλλους δυο πόντους για την "τιμή" που μου κάνει; Ναι, ψήλωσα!