Επιτελεία

Ας μου εξηγήσει κάποιο κομματόσκυλο, απ’ αυτά που με διαβάζουν, προς τι η χρησιμότητα του επιτελείου. Γιατί χρειάζεται ένα επιτελείο; Δεν εννοώ το ανθρώπινο δυναμικό ενός υποψηφίου. Εννοώ τον χώρο. Γιατί κάθε φορά που έχει εκλογές βλέπουμε διάφορους κεντρικούς χώρους που ήταν ξενοίκιαστοι να μετατρέπονται σε ‘επιτελεία’ στα οποία ουσιαστικά δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα, παρά μόνο κάθονται κάποιοι ξέμπαρκοι χασομέρηδες και βλέπουν τηλεόραση;

Θα μου πεις, χρειάζεται ένας χώρος όπου ο πολίτης να αποτείνεται προκειμένου να ενημερωθεί για το πρόγραμμα του εκάστοτε υποψηφίου. Κατ’ αρχάς, σιγά τα προγράμματα, κατά δεύτερον, είναι ανάγκη να νοικιάζονται τόσο μεγάλοι χώροι γι αυτά τα πράγματα; Βρες το πρόγραμμα του υποψηφίου που σε ενδιαφέρει στο διαδίκτυο. Αν διαφέρει δηλαδή από αυτό που σου πρόταξε την προηγούμενη πενταετία.

Στο επιτελείο σερβίρεται καφές; Παρέχεται κλιματισμός; Δωρεάν wifi; Γιατί αν αυτά αποτελούν υπηρεσίες, ουσιαστικά ανοίξατε καφενέ. Τι ώρες λειτουργούν τα επιτελεία; Έχουν ωράριο, 9:00 με 18:00, ας πούμε; Μπορείς να βρεις εκεί τον υποψήφιο και να συζητήσεις μαζί του; Είναι, φερ’ ειπείν κάτι σαν το σπίτι του Μίκυ στη Ντίσνεϊλαντ; Πας εκεί, στέκεσαι στην ουρά και φωτογραφίζεσαι μαζί του και τον ρωτάς τη γνώμη του για κάποιο θέμα; Σου απαντά αμέσως ή συσκέπτεται πρώτα; Για τον Μίκυ Μάους έχει καλώς, το καταλαβαίνω. Ποιος άνθρωπος θέλει να φωτογραφηθεί με υποψήφιο των προεδρικών εκλογών της Κύπρου;

Αν έπρεπε να έχουν κάποιο ενδιαφέρον τα επιτελεία, θα έπρεπε να είχαν στηθεί σαν μουσεία, σαν γκαλερί. Ας πούμε, να μπορείς να δεις εκθέματα από τη ζωή του υποψηφίου. Το πρώτο nintendo του Νικόλα, τη συλλογή από ουίσκι του Αναστασιάδη, τον κόκκινο καναπέ του Μαλά, φωτογραφίες από το ταξίδι του μέλιτος του Λιλίκα και της Βαρβάρας στις Μαλδίβες. Να έχει κάποιο ενδιαφέρον, ρε παιδί μου. Να ξέρεις το πόθεν έσχες του, την ποπ κουλτούρα του.

Αν είχαν κάποιο στοιχειώδες χιούμορ θα μπορούσαν να πουλούν και κουλουράκια σε σχήμα «θα». Ή μαγνήτες ψυγείου σε σχήμα «θα». ‘Η φανέλες που θ’ αναγράφουν «θα». Ή φλιτζάνια τσαγιού που όταν πίνεις το ρόφημα θα εμφανίζεται σαν κατακάθι το «θα». Σε πειράζει το «θα;» Γάμα το. Σκέψου τι ωραία που θα ήταν να πωλούνται φανελάκια με τη μουτσούνα του εκάστοτε υποψηφίου σαν πίνακας του Γουόρχωλ. Τύπου Μέριλιν Μονρό σε διάφορα χρώματα. Ή φωτογραφικά λευκώματα από τα παιδικά του χρόνια. Να δικαιολογείται και η ενοικίαση του χώρου. Να γίνουν πραγματικά souvenir shops. Πραγματικά μου είναι αδύνατον να συλλάβω το concept λειτουργίας του επιτελείου, ως χώρου όπου ουσιαστικά δεν συμβαίνει τίποτε μέσα. Υπάρχουν βέβαια κάτι κομματόφατσες που τα επανδρώνουν που και που, ευχόμενοι να εξαργυρώσουν την αφοσίωσή τους με κάποιο διορισμό στο μέλλον, αλλά δεν αρκούν για να σε παρακινήσουν να τα επισκεφτείς.

Επιτελεία, βάλτε μια τελεία.