Η Πατρότητα Ως Τώρα

Το υπέροχο μου γιούδιν γίνεται ενός έτους την ερχόμενη βδομάδα.

Η φετινή χρονιά πέρασε πάρα πολύ γρήγορα, σαν την πρώτη χρονιά στον στρατό. Όπως δεν είχα καταλάβει τότε από πότε πέρασα από τελειόφοιτος λυκείου σε νεοσύλλεκτος οπλίτης και βρέθηκα δόκιμος αξιωματικός μέσα σε 5 μήνες, έτσι και τώρα με την πατρότητα. Πότε τον κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου στο μαιευτήριο και πότε άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα, ένας Θεός ξέρει. Τα στάδια προόδου αλλάζουν τόσο γρήγορα την πρώτη χρονιά που ο εγκέφαλος δεν προλαβαίνει να τα χωνέψει και να τα απομνημονεύσει. Αυτές τις μέρες μοντάρω ένα επετειακό βίντεο κλιπ για τα πρώτα του γενέθλια και ξαναβλέπω όλη την εξέλιξη. Μαγικά πράγματα. Ούτε που κατάλαβα πότε έγιναν όλα αυτά. Έζησα εμπειρίες δέκα χρόνων σε δώδεκα μήνες.

Μπορώ να σου μιλώ μέρες για τον γιο μου. Ξέρω ότι δεν εξυπηρετούν σε τίποτε αυτά τα κείμενα και ότι πολύ πιθανόν να τα βρίσκεις άσκοπα και βαρετά, αλλά πρέπει να το ομολογήσω: Είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί. Είναι το καλύτερο μωρό του κόσμου. Ακόμα και τα ελαττώματά του τα λατρεύω, γιατί μέσα σ’ αυτά αναγνωρίζω εμένα, αλλά και τη γυναίκα μου. Όταν βαριέται, όταν μουρμουρά, όταν εκδηλώνει δυσαρέσκεια με βλέπω σ’ αυτόν. Πώς να του θυμώσω; Αφού κι εγώ έτσι είμαι. Θα κακίζω σ’ αυτόν αυτά που πήρε από μένα; Από πού κι ως πού; Από την άλλη δεν πρέπει και να τον ενθαρρύνω να ξεσαλώνει. Πολύ δύσκολο να κρατήσω τις ισορροπίες.

Κάθε βράδυ κάνουμε μαζί μπάνιο και παίζουμε με τα στρουμφάκια και τα παπάκια μες τους αφρούς. Ύστερα τον ταΐζει η Μπρέντα και μου τον παραδίδει για νυχτερινές αγάπες και αγκαλιές ώσπου να τον πάρει ο ύπνος. Τον τελευταίο καιρό που έχει αναπτύξει κάπως περισσότερο τις ικανότητες της συγκέντρωσης και της προσοχής, άρχισα να του λέω παραμύθια. Εννοείται πως βαριέμαι αφάνταστα να λέω κάθε βράδυ το ίδιο παραμύθι σε ένα πλάσμα που απλά με κοιτάζει και μασουλά μία πιπίλα, οπότε προκειμένου να το διασκεδάζω κι εγώ, παραφράζω τα παραμύθια όσο μπορώ και σπάω πλάκα μόνος μου. Βάζω τα γέλια δυνατά έτσι όπως τα μπολιάζω με διαστροφή τα παραμύθια, τον παρασύρω και γελά κι εκείνος.

Του διηγούμαι τη Χιονάτη, αλλά αλλιώς. Του λέω πως έτρεχε να σωθεί από τη μητριά της που έπασχε από ναρκισσιστικό σύνδρομο και από την πολλή την αυταρέσκεια αποτρελάθηκε τελείως και κατέληξε να μιλά με τον καθρέφτη, σαν τη Βίκυ Σταμάτη, τη γυναίκα του Τσοχατζόπουλου. Και ο γιατρός αναγκάστηκε να της αυξήσει τα χάπια, αλλά εκείνη δεν τα έπαιρνε, με αποτέλεσμα μια μέρα να βγει εκτός εαυτού και να τρέχει τη Χιονάτη να τη σφάξει μες το σπίτι, με την τελευταία να καταλήγει σε ένα καταφύγιο στο δάσος. Το καταφύγιο εν τέλει ήταν μία λέσχη για ηλικιωμένους νάνους όπου μαζεύονταν τα απογεύματα και έπαιζαν χαρτιά. Οι νάνοι χάρηκαν τρομερά που καθώς έπαιζαν πρέφα ξεχασμένοι απ’ τα εγκόσμια βρέθηκαν με μια κοπέλα να τους φτιάχνει τοστ και καφέδες. Έδωσαν μεροκάματο στη Χιονάτη και τη ρώτησαν αν θέλει κάτι να την κεράσουν. Εκείνη παρήγγειλε μια τυρόπιτα και ένα πακέτο τσιγάρα Prince. Οι νάνοι έστειλαν τον Χαζούλη στο περίπτερο αλλά εκείνος έκανε δέκα ώρες να γυρίσει έτσι η Χιονάτη άρχισε να τραγουδά “someday my Prince will come…”. Οι νάνοι έμειναν έκθαμβοι απ’ τη φωνή της και τη ρώτησαν γιατί δεν δήλωσε συμμετοχή στο Voice. Τραγούδι στο τραγούδι, ρεφρέν στο ρεφρέν μεράκλωσαν και άρχισαν να τραγουδούν και να χορεύουν ζεμπεκιές. Ένα ελάφι τους πήρε χαμπάρι και πήγε και τους κάρφωσε στη κακιά μητριά, η οποία προκειμένου να τελειώσει τη δουλειά εμφανίστηκε στο κατώφλι τους πουλώντας μήλα. Η Χιονάτη δεν ήθελε να διακόψει τη ζεμπεκιά της και ρώτησε έναν νάνο: «ποιος διάολος είναι τέτοια ώρα;», εκείνος της είπε «μια σκατόγρια που πουλά μήλα!» Η Χιονάτη του είπε «δώσ’ της δκυο ευρώ να φύει, να μας αφήσει ήσυχους». Όμως ο νάνος που ήταν πολύ αυνάνος τελικά αγόρασε από την γριά ένα βάζο γλυκό καρυδάκι και ένα σακούλι μήλα και τα άφησε στο τραπέζι. Η Χιονάτη πριν πέσει καθάρισε να φάει ένα μήλο, για να κάνει τον γιατρό πιο πέρα, αλλά επειδή έτρωγε και μιλούσε ταυτόχρονα της στάθηκε στον λαιμό και πνίγηκε. Κάτι τέτοια του λέω και γελώ, και γελά και το μωρό.

(Τι άλλο παραμύθι να του πω; Θέλω να του πω για τον Πινόκιο που άμα έλεγε ψέματα μεγάλωνε το πουλί του, ή για τα τρία γουρουνάκια που τα εξανάγκαζε ο κακός ο λύκος σε τρίο, αλλά νιώθω ότι το πάω μακριά. Ίσως σκεφτώ κάτι πιο σοφτ, όπως τη Σταχτοπούτα στο my style rocks, να τσακώνεται με τη Ραμόνα: «Ντεν πας με το γκυάλινο γκοβάκι στον κορό, ντεν μπας! Είμαι σε λάτος παιχνίντι; Πείτε μου να πάω σπίτι μου!»)

Ύστερα το γιούδιν μου ξεραίνεται, κοιμόμαστε αγκαλιά στο κρεβάτι το μεγάλο ώσπου να τον μεταφέρω στο δικό του. Κοιμάμαι πλέον απ’ τις 9:00-10:00. Εγώ που πριν λίγα χρόνια αν δεν πήγαινε μία το πρωί δεν έκλεινα μάτι. Ξυπνώ στις 6:30. Τρομαχτικό. Για κάποιο λόγο, πες το γήρας, πες το έλλειψη αντοχών, πες το ευτυχία, πες το όπως θες, εγώ δεν παραπονιέμαι.