Τερρορίστας

«Μα, έχεις και εσύ τώρα κέφια να τρολάρεις τον κόσμο που ταράχτηκε με τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Μάντσεστερ κι αλλού;»

Ναι, έχω.

Εκνευρίζομαι απίστευτα να πρέπει να τρώω στη μάπα αναλύσεις και διδακτικά μηνύματα από κόσμο που το 90% του χρόνου του, του το τρώει το Survivor (ουδέν πρόβλημα και εμένα μου τον τρώει), αλλά κάπου εκεί ανάμεσα σε Μισθοφόρο και Σπαλιάρα κρίνουν ότι πρέπει να διακόψουν το παιχνίδι, να πατήσουν για πέντε λεπτά το pause, για ένα σύντομο πολιτικό μήνυμα παγκόσμιας ειρήνης προς όλους τους followers and friends. Δελτίο Τύπου, κανονικά. "Η τρομοκρατία δεν θα νίκήσει", "Δεν μας τρομάζετε!", "Χτύπα κι άλλο θα τ' αντέξω".

Άσε μας κυρά μου! Το κατανοώ να φοβάσαι, το κατανοώ να απελπίζεσαι, το κατανοώ να τρέμεις στη σκέψη ότι έφερες το παιδί σου στον μάταιο τούτον κόσμο, αλλά είναι ένα το να εκδηλώσεις τους φόβους και τους προβληματισμούς σου για το τι μέλλει γενέσθαι, κι άλλο να μας κάνεις μαθήματα περί οφθαλμού αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντα, αναλύσεις επί φανατισμού, εξτρεμισμού και πολωνικού εξπρεσιονισμού κουνώντας μας το δάκτυλο. Γιατί εσύ ξέρεις πώς να σώσεις τον κόσμο, αλλά «δεν σ’ αφήνει το σύστημα!» Άντε τράβα να δεις Survivor που θες να μου αφήσεις και πολιτικό στίγμα. 

Δεν έμεινε κοκότα για κοκότα που δεν έγραψε τουίτ, δεν έγραψε status update σχετικό με το Μάντσεστερ. Το «Δεν θα περάσει η τρομοκρατία!» είναι αυτό στο οποίο συμφωνούν όλες χοντρά – χοντρά. Η τρομοκρατία μια χαρά περνά βλακούλες μου. Το είπατε μια φορά το σύνθημα, το είπατε δυο, το είπατε τρεις αλλά δεν είδα κάποια τρομοκρατία να μην περνά. Περνά και καλοπερνά. Καλύτερα από όλες! Οπότε μην το ξαναπείτε, παίζετε με τα νεύρα μας και θα την ακούσετε εσείς στο τέλος. Θέλετε να προσφέρετε στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας; Αρματωθείτε μία βόμβα και σπεύσατε να καθαρίσετε το κακό στη ρίζα του. Βρείτε έναν τζιχαντιστή και σφάξτε τον, ανατινάξτε τον. Όσο δεν το κάμνετε, τα διαδικτυακά μαθήματα προς εμάς που δεν έχουμε και διασυνδέσεις με το ισλαμικό κράτος σας μάραναν.

Εγώ έχω εξοικειωθεί με την νέα τάξη πραγμάτων. Και τα αεροπλάνα άρχισα να φοβάμαι ξανά, και τα ταξίδια τα αραίωσα (όχι μόνο λόγω οικονομικού), και κάτι συναυλίες που είχα κλείσει να πάω να δω στη Ρώμη τις ακύρωσα. Ύστερα μου πέρασε, ξεθάρρεψα λίγο, ως το επόμενο χτύπημα που πάλι με μούδιασε και ξανά-έκατσα στα αβγά μου. Δεν θα νικήσω εγώ την τρομοκρατία. Ούτε ξέρω πως μπορώ να την νικήσω με το να μην φοβάμαι. Εννοείται ότι θα φοβάμαι. Το φυσιολογικό είναι να φοβάσαι. Και όσο δεν λαμβάνουμε ομαδικώς δραστικά μέτρα, εννοείται θα φοβόμαστε για πολλές δεκαετίες ακόμη. Απλά θα έρθει κάποια στιγμή που θα πεις «εσσιέξιξι» ή κατά το κυπριακότερον: "to hell with terrorism", θα μπω στο μετρό και αν πεθάνω, πέθανα.

Μέχρι τότε δείτε Survivor, ασχοληθείτε με τον Ντάνο και τη Βλαχαβάνη και αφήστε τα βαθιά νοήματα. Είναι πολύ βαθιά για να τα αναλύετε με 140 χαρακτήρες.

Άντε εντάξει, έβαλα και στο προφίλ την αγγλική σημαία για συμπαράσταση. Λέω να κατεβάσω και λίγη Αριάνα Γκράντε στον υπολογιστή. 

Everybody happy now?