Το Μπέργκερ Του Θανάτου

Ένα εφιαλτικό διήμερο έζησα το περασμένο σαββατοκύριακο, νοσηλευόμενος στην εντατική μονάδα ιδιωτικού νοσοκομείου, αφού μια τροφική δηλητηρίαση με έστειλε αδιάβαστο, παρολίγον στον αγύριστο.

Βασικά, έκανα τη μαλακία και πήγα να φάω ένα μπέργκερ. Εγώ που σπάνια τρώω κρέας, είπα να πάω να φάω κάτι στα γρήγορα, να τελειώνουμε. Όλο το απόγευμα ήμουν πολύ ανήσυχος και ανακατωμένος, ώσπου στις 9:00 το βράδυ, βγαίνοντας από το μπάνιο με χτύπησε κατακούτελα ένας τρομερός ίλιγγος, έπεσα στο κρεβάτι και έκανα εμετό το μπέργκερ και τις πατάτες αυτούσιες, αμάσητες, μόνο το σακουλάκι που ήταν μέσα που δεν έβγαλα.

Η Μπρέντα δεν ήταν παρούσα, ήταν κάτω και θήλαζε. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, γύριζαν όλα γύρω μου από τη ζάλη, καλά-καλά δεν είχα δύναμη να της τηλεφωνήσω και να της πω να καλέσει το ασθενοφόρο. Στο μεταξύ έριξα άλλους δύο εμετούς να βρίσκονται. Σκατά έκανα τον χώρο.

Ήρθε πάνω η Μπρέντα με το μωρό, κάλεσε το ασθενοφόρο, ήρθαν και με μάζεψαν με το φορείο δύο νοσοκόμοι, άσε! Τραγικές στιγμές. Στο μεταξύ τηλεφωνήσαμε στον κουμπάρο και γιατρό μου, στη μάνα μου, στη γειτόνισσα και φίλη μας να έρθει να προσέχει το μωρό, στην πεθερά μου επίσης, μην στα πολυλογώ ήρθε ανάποδα και πάλι το σύμπαν γιατί πραγματικά αισθανόμουν ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό από μια απλή δηλητηρίαση και ότι προφανώς επεκτάθηκε στην καρδιά μου.

Καθοδόν προς την κλινική, μέσα στο ασθενοφόρο, παίχτηκαν τα χειρότερα. Μου ήρθαν αναμνήσεις από τη μεταφορά μου στην κλινική το 2009, όταν είχα πάθει το καρδιακό και φοβήθηκα ότι θα επαναληφθεί το σκηνικό. Ε, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, πόσες φορές να γλιτώσεις του Χάρου; Τότε βέβαια ήμουν 29 χρονών και ελεύθερος, δεν θα άφηνα τίποτα πίσω μου για να χεστώ ιδιαίτερα, σήμερα όμως είμαι 36 και πατέρας. Στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί το μωράκι μου να μείνει μόνο του με έπιασε μία κρίση πανικού και άρχισε όλο μου το κορμί να τρέμει, σαν να πάθαινα ηλεκτροπληξία.

Κατεβάζοντάς με από το ασθενοφόρο, με το που αντίκρυσα μπροστά μου τον κολλητό και γιατρό μου, άρχισα να του φωνάζω «το μωρό μου!», «το μωρό μου!». Έχασε δέκα χρόνια απ’ τη ζωή του. Στο μεταξύ, κάπου πήρε το αφτί μου τους νοσοκόμους να συζητούν μεταξύ τους «ξυρίστε τον, ετοιμάστε τον για καρδιογράφημα» και επειδή κάτι ανάλογο είχα ακούσει και το 2009, σιγουρεύτηκα πως είχα πάθει κάτι σοβαρό και μου το κρύβανε. Ο πανικός επεκτάθηκε σε όλο μου το κορμί, έτρεμα πάνω στο φορείο σαν το ψάρι μόλις βγαίνει από το νερό και δεν μπορούσα να το ελέγξω, να το σταματήσω, ούτε καν να μιλήσω να συνεννοηθώ με τους γιατρούς που εφημερεύανε. Αν δεν κάνω λάθος έφαγα και ένα χαστούκι σε κάποια φάση για να μην λιποθυμήσω και να μπορέσω να διατηρήσω τις αισθήσεις μου.

Πρέπει να έκανα πάνω από 10 εμετούς το πρώτο βράδυ της νοσηλείας μου. Τόσους πολλούς, που μετά από κάποια φάση ξερνούσα απλά χολή. Σουρεάλ, το ξέρω. Οι ίλιγγοι συνεχίστηκαν, το κεφάλι μου ζύγιζε 100 κιλά και δεν μπορούσα να το στηρίξω πουθενά πλην του μαξιλαριού. Άσε, εφιάλτης!

Με χίλια ζόρια, πολλά αντιεμετικά, στεμετίλ και τα τοιαύτα ήρθα στα σύγκαλά μου. Έμεινα δύο βράδια σε ένα δωμάτιο με άλλους 5 ηλικιωμένους, των οποίων ο μέσος όρος ηλικίας συμψηφισμένος με τον δικό μου έπεφτε στα 80. Όσκαρ υπομονής αξίζει στους νοσηλευτές, οι οποίοι κάθε βράδυ έδιναν ρεσιτάλ ευγένειας μπροστά στα καπρίτσια τους. Κατ’ αρχάς, το άλλο σουρεαλιστικό της υπόθεσης ήταν ότι ήμουν σε ένα θάλαμο με πέντε Κωστήδες. «Άμα θέτε, πείτε με και μένα Κώστα, να μην συγχύζεστε» τους είπα. «Κύριε Κώστα μου, δεν είσαι στην εκκλησία, στο νοσοκομείο είσαι!» να του εξηγεί η νοσηλεύτρια. Τίποτα αυτός, βιαζόταν να περάσει στο επόμενο στάδιο. «Φύγε κι άσε με να πάω στην εκκλησία, αλλιώς θα σε κλωτσήσω!» της έλεγε στις 5:00 το πρωί.

Καλά, εγώ αλλού ήθελα να πεθάνω. Όπως ήμουν ξαπλωτός, άκουγα πίσω απ’ την κουρτίνα έναν κ. Κώστα που έλεγε στη γυναίκα του «επεθύμησα καττιμέρι, πάεις να μου φέρεις;» Κάπου εκεί νομίζω λιποθύμησα. Ύστερα από ώρα, όταν συνήλθα, άκουσα ξανά τον κ. Κώστα να λέει σε κάποιον άλλον συγγενή του «Ευτυχώς που μου εφέραν τζιαι έφαα καττιμέρι!» εκεί ξαναλιποθύμησα.

Τρία πράματα κρατώ από αυτή την εφιαλτική εμπειρία:

1)     Ποτέ ξανά μπέργκερ.

2)    Την ύπαρξη του μωρού μου πρέπει να μάθω να τη διαχειρίζομαι καλύτερα.

3)    Να βρω έναν καλό συμβολαιογράφο. Όχι τίποτε άλλο, να κατοχυρώσω ποιος θα κληρονομήσει τα στρουμφάκια μου.