Τα 16 Εκατομμύρια

Τα 16 εκατομμύρια που κέρδισε προχθές ο Κύπριος συμπολίτης μας από τη Λεμεσό κρίθηκαν ως το μεγαλύτερο ποσό που μοιράστηκε ποτέ από τον ΟΠΑΠ σε υπερτυχερό του Τζόκερ. Ο τυχερός ζήτησε, ως είθισται, να παραμείνει ανώνυμος και αναρωτιέμαι έκτοτε κατά πόσον μπορεί αυτό να επιτευχθεί σε μία χώρα του μεγέθους μας.

Πόσο να κρυφτείς πια; 16 εκατομμύρια κέρδισες, δεν κέρδισες πενταροδεκάρες. Πώς θα τα κρύψεις; Και πλούσιος να είσαι ήδη, με 16 εκατομμύρια σίγουρα θα κινήσεις υποψίες. Θα αλλάξεις σπίτι, αυτοκίνητο, μην σου πω και χώρα. Λες να μην σε μυριστεί ο κοινωνικός σου περίγυρος; Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθείς. Άσε που για να ξοδέψεις 16 εκατομμύρια ευρώ, πρέπει να ξοδεύεις από τώρα μέχρι και τις επόμενες 16 γενιές. Aν κάτσεις και τα κλωσσάς για να μην σε πάρουνε χαμπάρι οι φίλοι και οι γνωστοί, βράσε ρύζι. Και στο κάτω-κάτω, χέστηκες! Εκατομμυριούχος θα είσαι βρε παιδάκι μου. Βγες και πες στα πλήθη «κέρδισα 16 εκατομμύρια στον Τζόκερ και αν θέλω σας δανείζω! Είναι δικά μου, ό, τι θέλω θα τα κάνω!» Σιγά το πράμα πια!

Αχ, 16 εκατομμύρια!

Τι να τα πρώτο-κάνεις; Πού να τα πρωτοφάς! Είναι τόσα πολλά, που επί της ουσίας δεν μπορούν να αλλάξουν και τίποτα. Πόσο μεγαλύτερο σπίτι να πάρεις; Πόσα αυτοκίνητα, πόσα πλοία, να αγοράσεις; Θέλω να πω, τα πολλά λεφτά συνήθως είναι βάσανο. Δεν φέρνουν την ευτυχία. Καλά, δεν φέρνουν και την απόλυτη δυστυχία, αλλά κατ' εμέ καλά λεφτά είναι αυτά που εξασφαλίζουν εσένα και τα παιδιά σου για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Περισσότερα απ’ αυτά, είναι σκέτος μπελάς.

Θα σου πω μια ιστορία, την οποία χρόνια ήθελα να μοιραστώ εδώ στο μπλογκ, αλλά δίσταζα γιατί δεν ήξερα πώς θα την εκλάβει ο μέσος αναγνώστης. Πλέον πέρασαν χρόνια και δεν έχει τόση σημασία το τι θα σκεφτείτε.

Λίγο πριν παντρευτούμε με τη Μπρέντα είχαμε αποφασίσει, ως γνωστόν, να συγκατοικήσουμε. Αφού νοικιάσαμε εκείνο το άθλιο διαμέρισμα στην Αγλαντζιά, αποφασίσαμε να αγοράσουμε μια βιβλιοθήκη για το σαλόνι. Ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε μία που μας ενδιέφερε σε μία βιτρίνα, και στη διαδρομή συζητούσαμε την οικονομική μας κατάντια. Απορούσαμε πώς φτάσαμε στο σημείο να μην μας περισσεύουν ούτε για μία γαμώ-βιβλιοθήκη της κακιάς ώρας και πώς θα τα βγάζαμε πέρα στο μέλλον αν και εφόσον αποκτούσαμε παιδί.

Με την καρδιά μας περιβόλι παρκάραμε σε ένα χωράφι κοντά στο κατάστημα γιατί ήταν περίοδος Χριστουγέννων και γινόταν ο κακός χαμός από την κίνηση. Ήταν βροχερή εκείνη η μέρα και το χωράφι ήταν γεμάτο λιμνούλες βροχής. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο βλαστήμησα που οι τροχοί του αυτοκινήτου μου έγιναν σκατά απ’ τα λασπόνερα αλλά έκπληκτος παρατήρησα ότι μέσα σε μία από εκείνες τις λιμνούλες επέπλεαν χρήματα. Πολλά χρήματα!

Ας μην πω ακριβώς το ποσό. Αλλά για να καταλάβεις ένα περίπου, επρόκειτο για χρήματα τα οποία κάλυπταν άνετα το νοίκι και τα κοινόχρηστα ενός μηνός, κάλυπταν άνετα τους λογαριασμούς ρεύματος και νερού, και αγοράζαμε και τη βιβλιοθήκη.

Όπως ήδη κατάλαβες, τα μάζεψα, τα έχωσα στην τσέπη μου, κοίταξα γύρω γύρω μην τυχόν μας έβλεπε κανένας και έκτοτε ξεκίνησε μία κόλαση που διήρκησε μία βδομάδα.

Η Μπρέντα που ως προ πέντε λεπτών μοιρολογούσε την οικονομική μας κατάσταση, ξαφνικά ξύπνησε μέσα της ο καλός Σαμαρείτης και έκρινε ότι τα λεφτά ήταν πολλά για να τα κρατήσουμε και θα έπρεπε να τα επιστρέψουμε στον νόμιμο κάτοχό τους.

-      Και πού θα τον βρούμε;

-      Θα ρωτήσουμε εδώ γύρω μην τυχόν και έχασε κάποιος το ποσό.

-      Καλά υπάρχει περίπτωση να ρωτήσεις κάποιον αν έχασε τόσα λεφτά και να στο αρνηθεί; Ποια η απόδειξη ότι ήταν όντως δικά του;

-      Πάντως δικά μας δεν είναι.

-      Και ποιου είναι;

-      Κάποιου άλλου!

-      Όνομα να μου πεις! Δεν βρήκαμε πορτοφόλι που πιθανόν να περιέχει κάποια μορφής ταυτότητα και να εντοπίσουμε τον ιδιοκτήτη. Χρήματα βρήκαμε. Χαρτονομίσματα πεταμένα σαν πετσετάκια. Πώς να επιβεβαιώσουμε σε ποιον ανήκουν; Να πας να μου τον βρεις αφού λύσσαξες, να μου τον δείξεις και να μου αποδείξεις ότι τα λεφτά που κρατώ έπεσαν από την τσέπη του συγκεκριμένου. Μόνο τότε θα του τα επιστρέψω! Όσο δεν βρίσκεται κάποιος να το αποδεικνύει, ο νόμιμος κάτοχός τους είναι ένας: Εγώ!

-      Να πάμε στο κατάστημα να ρωτήσουμε.

-      Πας καλά παιδί μου; Τώρα μόλις δεν συζητούσαμε ότι είμαστε κρίμα και ότι δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι μετά από τόσα πτυχία και μεταπτυχιακά θα φτάναμε κάποτε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν μπορούμε να αγοράσουμε μία βιβλιοθήκη από συνθετικό ξύλο; Δεν βλέπεις ότι αυτό είναι σημάδι του καλού Θεούλη που μας λυπήθηκε και μας τα έστειλε για δώρο Χριστουγέννων; Κι απάνω στην ώρα!

-      Από κάποιον άλλον τα πήρε όμως.

-      Μπορεί να ήταν κάθαρμα και να του άξιζε!

-      Μπορεί όμως και να είναι κάποιος μεροκαματιάρης που τα μάζευε για μήνες και να τα έχασε εν ριπή οφθαλμού.

-      Καλώς! Βρες μου τον εσύ αυτόν τον μεροκαματιάρη και εγώ θα του τα παραδώσω.

-      Να ρωτήσουμε την αστυνομία.

-      Θεέ μου τι ακούν τα αφτιά μου! Δεν είσαι καλά που θα πάω στο Τμήμα και θα τους τα παραδώσω ελαφρά τη καρδία. Λες και δεν θα τα τσεπώσει ο εν υπηρεσία μπάτσος! Καλύτερα να τα χαρίσω στον πρώτο τυχόντα παρά να πάμε στην αστυνομία.

Μην στα πολυλογώ, μπήκαμε στο μαγαζί παγωμένοι και αμήχανοι. Κοιτάζαμε τα προϊόντα αμίλητοι, τσακωμένοι. Οι σκέψεις έρρεαν μέσα στο μυαλό μου, γίνονταν ποτάμι προκειμένου να δικαιολογήσουν το σκεπτικό μου. Ενώ μας πήρε μόνο 15 λεπτά να βρούμε την βιβλιοθήκη που θα αγοράζαμε, αισθανόμουν πως ήμουν μέσα στο κατάστημα για μήνες. Τελικά την αγοράσαμε και την πλήρωσα με δικά μου χρήματα.

Στην διαδρομή προς το σπίτι, και πάλι μούγκα. Δεν βγάλαμε άχνα. Φτάσαμε, παρκάραμε, ανεβήκαμε στο διαμέρισμα και μόλις έβγαλα τον μπόγο με τα βρεγμένα χρήματα από τη τσέπη, η Μπρέντα μου τα βούτηξε αστραπιαία μέσα από τα χέρια.

-      Τι κάνεις παιδί μου;

-      Αυτά δεν μας ανήκουν και θα πάνε στην αστυνομία!

-      Ούτε της αστυνομίας της ανήκουν, και το πιο πιθανό είναι ότι θα τα φάει η αστυνομία!

-      Αυτό είναι το σωστό και το πρέπον.

-      Το σωστό και το πρέπον είναι να βρεθεί αυτός που τα έχασε. Όσο, όμως, δεν υπάρχει κανένας να τα διεκδικεί και να αποδεικνύει ότι ήταν δικά του, είναι δικά μας. Πόσες φορές να στο εξηγήσω;

-      Δεν το πιστεύω ότι σκέφτεσαι τόσο φιλοχρήματα!

-      Σαν μπατίρης σκέφτομαι. Αυτό είμαστε. Και σιγά τα εκατομμύρια που βρήκαμε. Πάρτο χαμπάρι, τα χρήματα ήταν απλά ένα μικρό θεϊκό δώρο! 

-      Άρχισες να επικαλείσαι και τα Θεία, σα δεν ντρέπεσαι;

-      Ναι, άρχισα να τα επικαλούμαι αφού η καρδούλα μου το ξέρει πώς καταφέρνω και βάζω χρήματα στην άκρη κάθε μήνα. Το timing ήταν συγκλονιστικό για να ήταν τυχαίο. Ο Θεός θέλει να τα κρατήσουμε και θα τα κρατήσουμε!

-      Θα πάρω τηλέφωνο αύριο!

- Τον Θεό;

- Στο εν λόγω κατάστημα! Να ρωτήσω μην τυχόν τα έχασε κάποιος εργαζόμενος.

-      Και υπάρχει περίπτωση να σου το αρνηθούν βρε καλή μου; Και εμένα αν αύριο με έπαιρνε τηλέφωνο κάποια στη δουλειά και με ρωτούσε «μήπως χάσατε τόσα πολλά χρήματα; Τα βρήκαμε και θέλουμε να σας τα επιστρέψουμε,» θα απαντούσα θετικά χωρίς συζήτηση.

     Αυτό έκανε η Μπρέντα τη Δευτέρα το πρωί. Πήρε στο κατάστημα, ρώτησε αν κάποιος από εκεί μέσα έχασε χρήματα, η υπάλληλος απορημένη την ρώτησε «για πόσα χρήματα μιλούμε;» η Μπρέντα απέφυγε να ονομάσει το ποσό και η τηλεφωνήτρια απογοητευμένη της απάντησε ότι θα ρωτήσει, αλλά δεν είχε ακούσει κάτι σχετικό. Αντάλλαξαν τηλέφωνα πάντως και η υπάλληλος υποσχέθηκε ότι αν κάποιος από το μαγαζί πάθαινε έκλαμψη και θυμόταν ότι είχε χάσει ένα τόσο μεγάλο ποσό θα μας τηλεφωνούσε για να του τα επιστρέψουμε. Άκου πράματα!

    

Γ  Για πολλές μέρες τσακωνόμασταν με το τι θα κάνουμε τα χρήματα. Το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις, ανακατεύτηκαν και τα σόγια μας, γίναμε όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, μα δεν καταλήγαμε πουθενά. Αφού κάναμε υπομονή κάποιες μέρες και ουδείς τα έψαξε, η Μπρέντα έφερε νέα πρόταση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων: να τα δίναμε σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Εγώ της υπενθύμισα ότι η οικονομική μας κατάσταση ήταν τέτοια που το πιο πιθανό ήταν να συμπεριληφθούμε και εμείς μέσα στη φιλανθρωπία. Ήταν κάθετη. Της αντιπρότεινα να κρατήσουμε τα μισά, στο κάτω-κάτω δικαιούμαστε ένα ποσοστό ως επιβράβευση που τα βρήκαμε, και να δίναμε τα άλλα μισά στην φιλανθρωπία. Δεν δέχτηκε. Μαντέψτε τι έγινε.

    

    Καθότι δεν άντεχα να κοιμάμαι τα βράδια με μία που μου κρατούσε μούτρα, τα δώσαμε όλα σε φιλανθρωπία.

   

    Ε, άμα έγινε το έλα να δεις για ένα "μηνιάτικο", σκέψου πώς να διαχειριστείς τα 16 εκατομμύρια που θα σου άρουν τις ισορροπίες μιας ζωής σε δευτερόλεπτα. Όχι, μάνα μου! Καλά κάνουν και μένουν ανώνυμοι οι νικητές. Κάτι παραπάνω ξέρουν. Ει δυνατόν, να μένουν ανώνυμοι κι απ’ τη γυναίκα τους! Τα χρήματα είναι του διαβόλου, η ιστορία μου το επιβεβαιώνει και μη σώσουμε και πλουτίσουμε ποτέ. 

     

      Βάλε τώρα μια σχετική Βίσση!