Ερασιτεχνισμοί

Εχθές ήταν μία άλλη υπέροχα ψωνισμένη μέρα, λόγω του ότι ο ΘΟΚ μας απένειμε και επίσημα τα βραβεία για το Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου 2015. Ουσιαστικά χθες ξεκίνησε το φετινό Φεστιβάλ και επί τη ευκαιρία διοργανώθηκε στη Νέα Σκηνή μία μικρή «τελετή έναρξης» με τον Υπουργό Παιδείας και τον Διευθυντή του ΘΟΚ να απονέμουν τα βραβεία στους περσινούς διακριθέντες.

Αντιλαμβάνεσαι ότι στο φαντασιόπληκτο μυαλό μου το γεγονός φάνταζε σαν μίνι απονομή των Όσκαρς. Και έψησα και τους υπόλοιπους να το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο, να ντυθούμε κατάλληλα για red carpet, να ετοιμάσουμε ευχαριστήριους λόγους, να συγκινηθούμε τόσο-όσο κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Να συνεχιστεί η φαντασίωση της Σταχτοπούτας που σου είπα και στο προηγούμενο κείμενο.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Όταν ανέβηκα να παραλάβω το δικό μου βραβείο (Α’ αντρικού) αγχώθηκα τόσο πολύ που είπα ένα σκέτο ευχαριστώ στον Οργανισμό και στον Δίκαιο, τον σκηνοθέτη μας, ενώ όταν αντίκρισα από κάτω τα βλέμματα των φίλων μου που ξεχείλιζαν αγάπη, απλά έμπηξα τα κλάματα σαν τη γυναικούλα. Δεν μου βγήκε ούτε μισή εξυπνάδα να πω. Τόσο ρεζίλι. Εκατό φορές να έλεγα καμιά παπάρα τύπου «ευχαριστώ για το όσκαρ» ή να ρωτούσα τον Υπουργό «τι θα γίνει… κύριος, με τη δασκάλα στη Βρυξέλλα, θα τρώει για πολύ καιρό ακόμα Leonidas;» και να πάγωνε η αίθουσα, παρά αυτό.

Αλλά, τι να σου κάνω κι εγώ. Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο ευσυγκίνητος. Ήμουν που ήμουν… Χθες έγινα… Ο ορισμός του χλεχλέ. Άσε, δεν θέλω να το θυμάμαι.

Τέλος πάντων. Περιττό να πω ότι όσο κι αν τα κοροϊδεύουμε τα βραβεία, τα βραβεία γενικότερα ως έκφραση επιδοκιμασίας, μια χαρά κάνει ο ΘΟΚ και τα μοιράζει, θεωρώ ότι είναι μία επιβράβευση των κόπων μας, μια ωραία ευκαιρία για κοινωνική συνάθροιση και φυσικά μου άνοιξαν την όρεξη και τα θέλω και του χρόνου. Μακάρι!

Σε άλλα νέα, πριν δυο μέρες ήρθε να δει τη φετινή μας παράσταση η Στέλα, η Φυρογένη. Ενθουσιάστηκα όταν το έμαθα. Η Στέλα η Φυρογένη ήταν και είναι ο λόγος που άρχισα να ξαναβλέπω θέατρο στην Κύπρο, αφότου επέστρεψα από τις σπουδές μου. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ερωτική και γοητευτική παρουσία στο σανίδι. Ακόμη κι όταν παίζει ρόλους νταρντάνας, καταφέρνει και τους καθιστά μοιραίους. Έχει ένα έμφυτο class που την ξεχωρίζει από όλες τις συναδέλφους της.

Ήρθε, που λες, στο θέατρο και γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα, και μου είπε ότι βλέποντας την παράστασή μας νοστάλγησε την εποχή που ήταν και εκείνη ερασιτέχνης και είχε αυτό τον ενθουσιασμό του μη-επαγγελματία. Και χάρηκα γιατί επιβεβαιώθηκα αφού κι εγώ είμαι της άποψης ότι οι πιο τυχεροί ηθοποιοί είναι οι ερασιτέχνες.

Τελευταίως με ρωτούν πολλοί φίλοι και γνωστοί, ειδικά μετά τις βραβεύσεις και μετά από την εμφανή μεταβολή που προκαλεί στη διάθεσή μου το θέατρο, γιατί δεν τα παρατώ όλα και να πάω να γίνω ηθοποιός. Όταν απαντώ ότι δεν μπορώ να ζω με τρεις κι εξήντα και ότι θέλω να διαλέγω εγώ πού παίζω και κυρίως με ποιους παίζω -τους ακούγομαι… κάπως. Μα είναι η αλήθεια. Μέσω του ερασιτεχνικού θεάτρου τα τελευταία δέκα χρόνια έπαιξα όλα τα έργα που ονειρεύτηκα. Έγινα ο ποιητής Φανφάρας στο ‘Ξύπνα Βασίλη’, έγινα ο ‘Αντωνάκης’ φέτος, έβγαλα από μέσα μου τον Υμπύ Τύραννο πέρσι, τίμησα τους αγαπημένους μου Ρέππα-Παπαθανασίου ουκ ολίγες φορές για όλη την καλή τηλεόραση που μου χάρισαν στα 90ς… Ποιος επαγγελματίας ηθοποιός παίζει μέσα σε 10 χρόνια όλα τα έργα που ονειρεύτηκε;

Και μάλιστα, ποιος τα παίζει με τους φίλους του; Που είναι και το πιο σημαντικό. Θα μου πεις, άλλη η χάρη της επαγγελματικής παράστασης. Μα, τι λέτε; Στην Κύπρο; Στην Κύπρο το «επαγγελματικό» και το «ερασιτεχνικό» είναι συγκεχυμένες έννοιες. Σπανίως διαχωρίζονται. Θέλεις να σου περιγράψω τι τραβώ εδώ για να βρω επαγγελματία με την πραγματική έννοια του όρου; Που τηλεφωνώ στον γιατρό, στον κηπουρό, στον υδραυλικό, στον τεχνικό και τον παρακαλώ να μου δώσει σημασία ως πελάτη; Στην Κύπρο ο ερασιτέχνης είναι πιο επαγγελματίας από τον επαγγελματία. Ας επανέλθω, όμως, στα του θεάτρου. Ναι. Αν ήμουν Έλληνας της Αμερικής και έπαιζα θέατρο με την παροικία στην Αστόρια, τότε ναι, να παραδεχτούμε ότι είναι ατυχές να μην μπορώ να νιώσω τα φώτα του Broadway να ζεσταίνουν το δέρμα μου. Θα ήταν κρίμα να παραμένω ερασιτέχνης εφόσον βρίσκομαι δίπλα στην πηγή μα δεν πίνω νερό. Αλλά στην Κύπρο του μισού εκατομμυρίου τι επαγγελματισμό να βρεις; Πάνω κάτω όλοι στα ίδια θέατρα-χαλαμάντουρα παίζουμε, πάνω κάτω όλους ο ίδιος κόσμος μας βλέπει (μην σου πω εμάς μας βλέπουν περισσότεροι) ενώ τα έσοδά μας τα δίνουμε σε φιλανθρωπίες. Δεν τα τσεπώνουμε. Διπλό το όφελος!

Σαν επαγγελματίας θα έπρεπε να παίζω και στις κυπριακές, τηλεοπτικές σειρές για να βγάλω τα προς το ζην, θα έπρεπε να υπηρετώ κι άλλα είδη θεάτρου (π.χ. δράματα, κυπριακά σκετς που τα βαριέμαι), θα έπρεπε να δίνω συνεντεύξεις στις ξανθιές των καναλιών και να κάνω συνέχεια πολιτικά ορθές δηλώσεις για να είμαι αρεστός στη πλέμπα, να κάνω εξώφυλλο στις Τηλεώρες και στο TV Mania…

Όχι μάνα μου! Εκατό φορές ερασιτέχνης και να ‘μαι ο εαυτός μου. Εκατό φορές ερασιτέχνης και να’ μαι ο εαυτός μου! (μουσικό θέμα ‘Ρετιρέ’ – insert here). 

Αυτά! Διανύουμε ωραίες μέρες, εύχομαι να έρθουν σύντομα και οι καλυτερότερες!