Ποιος Είναι Ο Μπούλης;

Το περιστατικό με τις δύο χωρκάτισσες που έδειραν μίαν τρίτη, απλά και μόνον επειδή ετόλμησε να στείλει μήνυμα στον γκόμενο της πρώτης, δεν με εξέπληξε. Και δεν με εξέπληξε γιατί εγώ εδώ και χρόνια γράφω ότι ζούμε σε μια σιχαμένη, άναρχη χωρκατόχωρα, αλλά όποτε σας το επισημαίνω θίγεστε, με αποκαλείτε σνομπ, ξυπνούν τα κόμπλεξ μέσα σας και δηλώνετε αγγλιστί proud to be Cypriots. Δεν έχετε καταλάβει ότι το μεγαλύτερο κακό που σας μας βρήκε είναι που συνυπάρχουμε δυστυχώς, όλοι πάνω σ’ αυτή την καταραμένη νήσο και ότι έχουμε καταδικαστεί σε μία κόλαση που δεν θα τελειώσει ούτε καν όταν πάμε με το καλό στην κόλαση.

Το μπούλινγκ, ηλίθιοι χωρκάτες, δεν βρίσκεται μόνο στα σχολεία. Υπάρχει παντού και φανερώνεται καθημερινά στα πιο απλά μέρη. Θέλετε να σας πω ιστορίες του γραφείου; Που επειδή έτυχε κάποτε να πέσω σε προϊστάμενο που δεν με χώνευε, μου ανέθετε εργασίες με προθεσμία που ήταν αδύνατο να εκπληρώσω, μόνο και μόνο για να με απειλεί με «πειθαρχικό παράπτωμα»; Το 2013 μου είχε αναθέσει να τελειώσω ένα report στις 15 Αυγούστου! Ξεπίτηδες. Για να με αναγκάσει να μην πάρω άδεια και να μην πάω πουθενά όλο το καλοκαίρι. Έπρεπε να δουλεύω απογεύματα για να το παραδώσω στην ώρα του. Όπερ και εγένετο. Στο μεταξύ έριχνε τις βόλτες του για να επιβλέψει την πρόοδό μου και μου επαναλάμβανε «15 Αυγούστου, ημέρα Κυριακή, το θέλω στο μέηλ μου τελειωμένο!» Και προσέξτε, επρόκειτο για ένα report που θα μπορούσε να τελειώσει οποτεδήποτε. Αλλά, όχι, πώς θα σπάσουμε τα αρχίδια του υπαλλήλου που δεν χωνεύουμε; Του θέτουμε deadline τον δεκαπενταύγουστο!

Μην μιλήσω για το γεγονός ότι έκατσα και έβαψα το γραφείο μου κάποτε, με δικά μου έξοδα, αντικαθιστώντας όλα τα έπιπλα με καινούρια, επίσης με δικά μου έξοδα, και σχεδόν ένα μήνα αργότερα με μετακίνησε σε άλλον όροφο, με το ζόρι και άνευ λόγου, μετατρέποντας το γραφείο μου σε αποθήκη. Έτσι, με συνοπτικές. Αυτό είναι το μπουλινγκ της γραβάτας. Δεν είναι εύκολο να το κινηματογραφήσεις και να το διαμοιράσεις στα κοινωνικά δίκτυα βέβαια, αλλά συμβαίνει, και άντε να κάτσεις να διαμαρτυρηθείς γι’ αυτό να δούμε ποιος θα σου βρει δίκαιο. Αν σε πάρουν χαμπάρι ότι δυσανασχετείς, το πολύ πολύ να σου μπήξουν κι άλλο report με προθεσμία 25 Δεκεμβρίου και άντε να μη σου βγει ο καρκίνος.

Θέλεις να σου πω για το μπούλινγκ του σκηνοθέτη στην πρόβα από όσα χρόνια ασχολούμαι με το ερασιτεχνικό; Που σε σκάει απλά και μόνο επειδή δεν σε χωνεύει; Να του φταίνε μαλακίες, όπως π.χ. «πώς κουνάς τα χέρια σου έτσι;», «δεν μ’ αρέσει ο τρόπος που περπάτησες», «δεν το είπες όπως έπρεπε» (ενώ εσύ το είπες όπως ακριβώς το ήθελε) και «ξαναπες την ατάκα ώσπου να την πεις όπως θέλω» (χωρίς να σου εξηγεί τι ακριβώς θέλει) και άλλες παρατηρήσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σημασία στην εξέλιξη του έργου ή στην ανάπτυξη του ρόλου και οι οποίες εξυπηρετούν μόνο και μόνο την εμπάθειά του απέναντί σου και τη μείωσή σου απέναντι στο σύνολο. Και το χειρότερο από όλα; Όταν κάνουν οι άλλοι παρόμοιας φύσης «παραπτώματα» να τα αγνοεί, μη σου πω να τους λέει και «μπράβο, υπέροχα τα είπες».

Θέλεις να σου πω για το μπούλινγκ στα χρόνια του στρατού; Που είχαν τον φαντάρο ξύπνιο όλη νύχτα με το δάχτυλο στην κλειδαρότρυπα για να μην περνούν από μέσα τα κουνούπια; Και να τον απειλούν ότι αν τολμήσει να κουνήσει το δάχτυλο από την τρύπα θα έτρωγε της χρονιάς του; Ου, ου, τέτοιες ιστορίες έχω να διηγούμαι μέρες ολόκληρες.

Θέλεις να σου πω για το μπούλινγκ των ανωνύμων στα μπλογκς; Στο τουίτερ με τα fake accounts; Όσα θέλεις να σου πω. Αλλά δεν υπάρχει λύση αγαπητέ μου. Η ίδια η ύπαρξη του προβλήματος είναι και η λύση του. Και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε όλοι μας όσο είναι νωρίς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, απλώς μαθαίνεις να επιβιώνεις. Και να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Μεγαλώνοντας, θέλεις δεν θέλεις, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τον μπούλη, τις προθέσεις του, τις ορέξεις του και να τον αποφεύγεις. Δεν μπορείς να τον μουντάρεις, ούτε να τον χτυπήσεις, ούτε να τον σκοτώσεις όπως πραγματικά θα του άξιζε γιατί μετά θα σε κατηγορήσουν και εσένα ως μπούλη. Μη σου πω δεν μπορείς να το κάνεις καν share το συμβάν γιατί οι απανταχού μητέρες Τερέζες θα σε θεωρήσουν συνεργό. Αλλά κάποτε ξυπνάς και οχυρώνεσαι, αναπτύσσεις άμυνες και ξέρεις πώς να αποφύγεις ή και να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση.

Σε μία χώρα του πρώτου κόσμου βέβαια, θα ήταν αρκετή μια καταγγελία. Αλλά στην Κύπρο που και το ίδιο το κράτος είναι ένας μεγάλος μπούλης, η μόνη λύση είναι η αποδοχή της ύπαρξης του προβλήματος. Γιατί μακάρι να γεννιόμασταν με έναν διακόπτη στην πλάτη, ο οποίος θα μπορούσε να γυρίσει τον Κυπραίο από το mode του ζώου στο mode του ανθρώπου, κάτι σαν αυτό που έγινε στον Buzz Lightyear στο Toy Story 3, μα δυστυχώς δεν!

Γι’ αυτό σας λέω. Μην τρομάζετε για δυο πουτανάκια που σφάχτηκαν μεταξύ τους σε ένα λύκειο. Αυτές είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένες. Να τρομάζετε που ακόμα δεν αναγνωρίσατε σε τι γουμά γεννηθήκατε, και ότι ακόμα νιώθετε και περήφανοι γι’ αυτόν. Τρομάρα σας!