Ανάθεμα Τα Καλοκαίρια Μας

Έχω τόσο πολύ θυμό μέσα μου, μα τόσο πολύ θυμό!

Κατ’ αρχάς για το 12χρονο χωριατόπαιδο στη Σολέα που έκαιγε τα ξύλα. Και μην ακούσω μαλακίες για «μια κακιά στιγμή» και «τι φταίει το 12χρονο, οι κηδεμόνες του φταίνε». Σαφώς και φταίνε και οι κηδεμόνες του, και εύχομαι να το πληρώσουν, αλλά και ο 12χρονος μια χαρά αντίληψη της σοβαρότητας του πράγματος είχε, επομένως δεν μπορεί να αθωώνεται απλά και μόνο επειδή ο ποινικός κώδικας τον απαλλάσσει από κάθε είδους ευθύνη στην ηλικία του. Εγώ στα 12 μου ήξερα ότι άμα παίζεις με τη φωτιά στο τέλος καίγεσαι. Αυτός, που ζει στην εποχή των ipad δεν ξέρω γιατί δεν ενημερώθηκε.

Άμα γράφω εγώ ότι ενός χωρκάτη μύρια κακά έπονται, θίγεστε. Πείτε μου, σας παρακαλώ, αν υπάρχει τίποτε πιο χωρκάτικο από το να καις χαμόκλαδα αρχές του καλοκαιριού στην αυλή σου. Και εμάς τις προάλλες ξεράθηκε και κατέπεσε ολόκληρο το γιασεμί στην αυλή μας και σκέφτηκα ότι αν το έκαιγα θα ξεμπέρδευα, αλλά όχι, γιατί να θέσω σε κίνδυνο ολόκληρη την αριστοκρατική Αγλαντζιά; Πήρα κλαδευτήρι από το Super Home Center και το κλάδεψα, σπιθαμή προς σπιθαμή μες το λιοπύρι, γέμισα οκτώ σακούλες από μικρά κλαδάκια, μου βγήκε ο σπόνδυλος, βλαστημούσα εκατό φορές το λεπτό, μα όχι, δεν έκατσα να το κάψω σαν τυπικός χωρκάτης.

Θάνατος στους χωρκάτες! Θάνατος μέχρι και τον τελευταίο, σας σιχάθηκε η ψυχή μου!

Μισό δάσος μας απέμεινε, κινδυνεύουμε με απερήμωση, οι οικολόγοι κρούουν συνέχεια τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά εμείς τι πειράζει να κάψουμε τα ξερά κάτω από τους 40 βαθμούς κελσίου; Σάμπως και θα μας τιμωρήσει κανένας;

Το πόσο λυπήθηκα για τους πυροσβέστες δεν περιγράφεται. Πραγματικά, νιώθω μουδιασμένος, ντροπιασμένος και σχεδόν συνένοχος που ενόσω εγώ και το υπόλοιπο 90% της Κύπρου μπανιαριζόμασταν αμέριμνοι στα παράλια, και δεν πήραμε χαμπάρι ότι η χώρα καιγότανε, κάποιοι θυσιάστηκαν για χάρη μας. Ελπίζω η πολιτεία να τους τιμήσει σαν ήρωες, να αποκαταστήσει τα ορφανά τους και να τους στήσει τουλάχιστον από έναν ανδριάντα.

Πού είναι το ΑΚΕΛ και οι χωρκάτες ψηφοφόροι του να μας πουν το αμίμητο επιχείρημα «μα, αφού έβλεπαν τις φλόγες και τον κίνδυνο, γιατί αποφάσισαν να κινδυνέψουν πλησιάζοντας στη φωτιά;» όπως είχαν πει για τους πυροσβέστες στο Μαρί. Πού κρύβονται;

Έχω πάρα πολύ θυμό.

Θυμώνω γιατί από κάθε τραγωδία πρέπει να δράξουμε την ευκαιρία ώστε να  γίνει και μια μικρή επαναπροσέγγιση του Κυπριακού. Θέλω να πω, την ώρα που οι πυροσβέστες καίγονταν, κάποιες ηλεκτρονικές εφημερίδες είχαν τίτλους «προθυμοποιήθηκε να στείλει ενισχύσεις ο Ακκιντζί!» Δεν χάνουμε ευκαιρία να αγιοποιούμε τον κύριο. Γίνεται που γίνεται ο τόπος παρανάλωμα, τουλάχιστον ας πετύχουμε «μια κάποια λύση» στο κυπριακό, να βγει και κάτι καλό απ’ αυτή την ιστορία. Τζάμπα πεθάνανε οι πυροσβέστες, τζάμπα!

Έχω πάρα πολύ θυμό.

Γιατί και το 2007, όταν κάηκε το δάσος του Σαϊττά, τα social media δεν ήταν τόσο διαδεδομένα και δεν μπορούσαμε να διαφημίσουμε την υπερευαισθησία μας στην οικολογική καταστροφή. Σήμερα, όλοι ξέρουμε να κλαίμε και μάλιστα γοερά. Να θυμίσω ένα κείμενο που είχα γράψει τότε, κάνε κλικ εδώ, στο οποίο περιέγραφα την εμπειρία μου από μία δενδροφύτευση στον Σαϊττά, διοργανωμένη από το Intercollege και στην οποία συμμετείχαν κυρίως ξένοι φοιτητές και ουχί Κύπριοι, οι οποίοι λόγω του ότι ήταν η μέρα Σάββατο, κωλύονταν να συμμετάσχουν. Τύφος μας αξίζει, τύφος!

Οι ξένοι φοιτητές που συμμετείχαν τότε στη δενδροφύτευση. Αποτελούσαν το 50% των εθελοντών.

Έχω πάρα πολύ θυμό, αν όχι για την Κύπρο, για τον πλανήτη γενικότερα.