Ένα Άλφα που Έγινε Βήτα

Χθες εξέπεμψε για πρώτη φορά ένα σχετικά νέο κανάλι στην Κύπρο, ο Άλφα. Ο γνωστός. Αυτός της Ελλάδος που τώρα γέννησε για χάρη μας τον Άλφα Κύπρου.

Το τελευταίο διάστημα γέμισε όλη η χώρα από αφίσες γνωστών και πολύ αγαπητών τηλεπαρουσιαστών, βλέπε Μενεγάκη, Χατζηβασιλείου και Φερεντίνο, οι οποίοι μας κοίταζαν με νόημα και μας έλεγαν πως τον Απρίλη θα έρχονταν σπίτι μας. Κι εμείς αγαλλιάσαμε, καθότι τον τελευταίο καιρό τείναμε να πιστέψουμε ότι μόνο η Αριστοτέλους υφίσταται στις οθόνες μας.

Έκατσα χθες με έναν παιδικό ενθουσιασμό να δω το «νέο» του πρόγραμμα, σαν κι αυτόν τον ενθουσιασμό που με διακατείχε και το 1993 όταν πρωτο-εξέπεμψε ο ΑΝΤ1 και είχε την Κορομηλά και τον Παπαδάκη να μας υποδέχονται στη νέα πραγματικότητα. Και αντί να χαρώ και να αναθαρρέψω, ξενέρωσα. Διότι δεν είχα λογαριάσει έναν σημαντικό παράγοντα. Ότι όλοι αυτοί ναι μεν θα έρθουν σπίτι μας, αλλά θα φέρουν και τους Κυπραίους μαζί τους. Τον ιό που απειλεί και μολύνει τα πάντα.

Πού ήσουν να δεις τη Μενεγάκη να συζητά με Κυπραίους τηλεθεατές. Στιγμές απείρου κάλλους. Και καλά η Μενεγάκη, αυτή είναι η δουλειά της. Δεν θα συνομιλούσε με κόσμο από το CERN, με τη Μαρούλα και την Τούλα θα συνομιλούσε. Αλλά μου χαλά τη φαντασίωση. Εκεί που πείστηκα ότι τηλεμεταφέρθηκα στην Αθήνα και γλίτωσα από όλο αυτό το περιβάλλον, βρέθηκα να βλέπω τον Φερεντίνο να παίζει τηλεπαιχνίδι με άθλιους Κύπριους παίχτες, οι οποίοι μας εξέθεταν ομαδικώς.

Δεν με νοιάζει να παίζει μία ομάδα από τα Τρίκαλα ή την Καρδίτσα και να αποδεικνύουν ότι δεν δικαιούνται να ψηφίζουν. Αλλά να παίζουν Κύπριοι, και δη Κύπριες και να μην ξέρουν ποια είναι η Τζοκόντα και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ή να τις ρωτούν να πουν ένα κτήριο που έχει πάνω την ελληνική σημαία και να απαντούν «Ο Παρθενώνας» και το «Σύνταγμα», εμένα προσωπικά με προσβάλλει. «Τσαχπίνες.Cy» βέρσους “Typical Κυπραίοι» (ευφάνταστα ονόματα αν μη τι άλλο). Πρώτη φορά στη ζωή μου παρακολούθησα τηλεπαιχνίδι στο οποίο οι ομάδες είχανε συγκεντρώσει πιο πολλά μηδενικά από ποτέ. Να λέει ο Φερεντίνος «ρωτήσαμε 100 ανθρώπους σε ποιο σημείο τους αρέσει να τους φιλούν» και να απαντά η ηλίθια «στη θάλασσα». Σημείο σώματος εννοεί βλάκα, όχι σημείο στον πλανήτη Γη! Να τις ρωτά να του πουν μία σύνθετη λέξη που να αρχίζει με την πρόθεση «επί» και να μην απαντούν καν. Να κοιτάζουν αποσβολωμένες λες και τους ζήτησε να του λύσουν ορίζουσες και ολοκληρώματα στο όρθιο. Αφού ούτε τη γλώσσα δεν μιλάτε, τι τα θέλετε τα τηλεπαιχνίδια ρε δείγματα; Μόνο για κερκίδα γηπέδου είστε.  

Πότε θα γίνω βασιλιάς να τους σφάξω όλους να ησυχάσουμε; Πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγετε από το στάτους του πίθηκου σ’ αυτή τη χώρα; Πόσο!

Αν δω και το «Πακέτο» με την υπέροχη, μιλφάρα – φαντασίωση Χατζηβασιλείου μου και δω ότι έχει θέμα με Κυπραίους, εμένα ξεχάστε με από τηλεθεατή. Έβαλα XBMC και κατεβάζω σειρές εδώ και ενάμιση χρόνο και βρήκα την υγεία μου, δεν θα το αποχωριστώ ποτέ ξανά, ούτε καν για μια εξαίρεση. Τώρα που το σκέφτομαι, αν το «Πακέτο» έχει όντως θέμα με τους συμπατριώτες μου, καλό θα ήταν να το παίξουν ανάποδα. Τύπου σας πληρώνω να τους πακετάρετε. Για κάπου μακριά.

Ύστερα είδα και λίγο τις ειδήσεις. Παναγία μου! Είδα δυο παρουσιαστές που έμοιαζαν με λυκειόπαιδα που διανύουν την εβδομάδα εργασίας τους να εκφωνούν ειδήσεις. Ναι, το στούντιο μοιάζει με εργαστήριο της ΝΑΣΑ, υπερσύγχρονο και τα λοιπά, αλλά οι παρουσιαστές ήταν σαν δυο παιδάκια που έπαιζαν μπάλα στο δίπλα χωράφι, που ξαφνικά τους φόρεσαν κοστούμι και τους είπαν «θέλετε να πείτε τα νέα, να κάμετε χάζι;» Κανένα κύρος, καμία επιβλητικότητα, μην μιλήσω για εκφορά λόγου και τοποθέτηση φωνής και γελάσουν και τα πόμολα της πόρτας. Και όταν έχεις απέναντι τον ψαρωτικό Φουρλά και τον επιβλητικό Ευθυμίου, αυτοί απλώς «δεν κάνουν γι αυτή τη δουλειά», που λέει και ο Θεοφάνους στα X-Factor.

Έτσι που λες, ναι χαρήκαμε που ήρθατε στο σπίτι μας, αλλά το κουλέρ λοκάλ θα μπορούσε να λείπει. Το θέμα ήταν να με πάτε εμένα στην Αθήνα να ξεχαστώ. Όχι να μου φέρετε την Αθήνα σε έκδοση Κύπρου.

Κατά τα άλλα, μέσα σε όλη αυτή την απελπισία χθες κάθισα και είδα την ταινία της Βουγιουκλάκη στο Σίγμα, με την γυναίκα μου αγκαλιά, και θυμήθηκα γιατί η παλιά τηλεόραση, ο παλιός κινηματογράφος, και γενικά ό, τι παλιό και κλασικό υπάρχει, θα συνεχίσει να είναι το φάρμακό μου σε όλο αυτό το κακό που με περιβάλλει σήμερα.