Tα Υπέροχα Νέα Μας

Το 2016 είναι τρομερά βαρετό μέχρι στιγμής.

Σκέφτομαι ότι φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή που έχεις κάνει τα πάντα και δεν ξέρεις πόσες φορές ακόμα πρέπει να τα επαναλάβεις για να αποφύγεις την κατάθλιψη που σε κατατρέχει. Θέλω να πω, ξανάρχισα τα Ισπανικά προκειμένου να έχω κάτι να κάνω τα απογεύματα και να μην περιφέρομαι μέσα στο δυάρι ασκόπως σαν άδικη κατάρα. Ξανάρχισα το γυμναστήριο για να διατηρήσω τη χοληστερίνη χαμηλή, ξανάρχισα επαφές για νέες θεατρικές δραστηριότητες, παρόλο που είχα πει ότι μετά από 11 παραστάσεις έχω σιχαθεί να με βλέπω κι εγώ και οι φίλοι μου πάνω στη σκηνή. Τα ξανάρχισα όμως, γιατί η εναλλακτική επιλογή θα ήταν να κοιτάζω τον τοίχο ώσπου να πέσει, πράγμα πιο βαρετό κι από τα προαναφερθέντα.

Να πάτε ταξίδι, θα μου πεις. Μα ούτε αυτό μπορούμε να το κάνουμε. Έχουμε κορεστεί και ταξιδιωτικώς. Κατ’ αρχάς στους περισσότερους προορισμούς που θέλαμε να πάμε έχουμε πάει και μια και δυο και τρεις φορές. Δεν ωφελεί να ξαναπάμε Αθήνα για 100^η φορά απλά και μόνο για να αλλάξουμε αέρα. Αποταμιεύω λεφτά για πιο μακρινούς και εξωτικούς προορισμούς πλέον, αλλά ώσπου να μαζέψω το κονδύλι που απαιτείται για Ιαπωνία, Αυστραλία και τα συναφή, θα έχω άλλες έγνοιες πάνω στο κεφάλι μου και δεν θα θέλω να ταράξω. Άρα, ξέχασε και το ταξίδι για τώρα.

Κάτσε γράψε να περάσει η ώρα σου, θα μου πεις. Γράφω μάνα μου. Γράφω, αλλά δεν είναι απλό. Την επόμενη μέρα ξαναδιαβάζω το κείμενο της προηγούμενης μέρας και σκέφτομαι, Θεέ μου, τι παπάρα! Ούτε για κυπριακή σειρά δεν κάνει. Και τo διαγράφω. Υπάρχουν και μέρες που μου έρχεται κάτι πνευματώδες και έξυπνο στο μυαλό και το σημειώνω κάτω, το εντάσσω στο κείμενο μετά, αλλά δεν αρκεί. Πώς θα βγει έργο έτσι, σαν κολλάζ από διάσπαρτες ατάκες που πασχίζουν να δέσουν μεταξύ τους; Πώς θα δέσει το γλυκό όταν έρχεται η έμπνευση κάθε Αγίου ξέρεις εσύ; Αν δεν σου βγει όλο μονομιάς σαν ευκοιλιότητα, δεν κάνεις σοβαρή δουλειά. Το έχω βάλει στην άκρη, βαριέμαι.

Δεν βοηθά και το περιβάλλον ρε γαμώ το. Μου φταίνε τα πάντα τριγύρω. Ειδικά αυτές τις μέρες που βλέπω συνέχεια ανεβασμένες φωτογραφίες από τα καρναβάλια στα κοινωνικά δίκτυα, σκέφτομαι ξανά μανά τι γυρεύω εγώ ‘δω μέσα; Δεν σνομπάρω το καρναβάλι, αντιθέτως είμαι άνθρωπος που ντύνεται Μπάτμαν για να περνά η ώρα του. Λατρεύω τις μεταμφιέσεις, αγαπώ τα πάρτι κτλ. Αλλά δεν διανοούμαι να δεχτώ ότι η πρωτοτυπία αυτής της χώρας φτάνει ως το τρακτέρ με 10 μεθυσμένους αγροίκους πάνω. Δεν δέχομαι ότι το μέσο IQ πνευματικότητας και δημιουργικότητας εξαντλείται εκεί. Και στη συγγενική παρεξήγηση που λέγεται Καρναβάλι Αγλαντζιάς. Δεν είναι δύσκολο να είσαι λίγο πιο ενδιαφέρον σαν λαός. Δέκα λεπτά να κάτσεις να σκεφτείς, βρίσκεις πιο ενδιαφέροντα θέματα από το να ντυθείς «Μίνι ΓΕΣΥ».

Τα πάντα είναι πρόχειρα, τα πάντα είναι ανέπνευστα. Οι γνώμες, οι κουβέντες, οι αναλύσεις, ακόμα και οι χαζομάρες, ακόμα και οι καβγάδες είναι όλα επιπέδου Πατσαλίδη και πάνελ Χριστιάνας Αριστοτέλους.

Περνούν τα χρόνια, θα έρχονται τα καρναβάλια του ’17, του ’18, του ‘19. Τίποτε δεν θα έχει αλλάξει. Κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε φέτος τρισχειρότερα και δεν βλέπω ουδεμία αχτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ. Ας πούμε, κοίτα ποιοι κατεβαίνουν υποψήφιοι βουλευτές τον ερχόμενο Μάιο: Ο Βήχας, η Ελίτα, ο Ηράκλης Γιωργαλλής, ο Welcome Friends To Cyprus. Όχι πες! Τι γυρεύω εγώ εδώ;

Θα μου πεις αλλού είναι καλύτερα;

Όχι. Παντού τα ίδια σκατά είναι. Σ’ αυτό έχω καταλήξει. Απλά είναι καλύτερα να ζεις σε μία ξένη χώρα και το σκατό της να σου είναι ξένο. Να μην σε πονά. Να νοσταλγείς τη χώρα σου που ενδόμυχα θα ελπίζεις ότι στα τόσα χρόνια που λείπεις άλλαξε, προόδεψε, βελτιώθηκε, ασχέτως αν πάει από το κακό στο χειρότερο. Έτσι τουλάχιστον ξεγελιέσαι, δεν τρως στη μάπα την ωμή πραγματικότητα και να νιώθεις πολλά κιλά μαλάκας που την ανέχεσαι και δεν την έλουσες ακόμη με πετρέλαιο για να την πυρπολήσεις.

Κάνε παιδί, θα μου πεις, να αποκτήσεις σοβαρότερες έγνοιες από το χωρκατοκαρναβάλι.

Θα κάνω και παιδί, λυσσάξατε. Μα και το παιδί είναι δώρον – άδωρο για την κατάθλιψή μου. Πρώτον γιατί όσο δεν το αποκτάς στεναχωριέσαι, καταθλίβεσαι, αγχώνεσαι και δεν το συλλαμβάνεις, και δεύτερον γιατί άπαξ και το αποκτήσεις σκέφτεσαι «σ’ αυτή την πουτανόχωρα θα το μεγαλώσω;» Τι μου φταίει το παιδί να βιώσει αυτό το πνευματικό καρακιτσαριό και σκέψου να σπάσει και ο διάβολος το ποδάρι του και να μου γίνει κομμάτι του; Να μου έρθει καμιά μέρα στο σπίτι, δηλαδή, και να μου πει ότι βρίσκει αστείο το FakateTous ή αργότερα στην εφηβεία να μου πει ότι σκέφτεται να γραφτεί σε Κόμμα!

Εκατό φορές να περάσει από πάνω μου ένα τρένο. Που δεν έχουμε. Επιπλέον κατάθλιψη. Που ξανακούστηκε χώρα χωρίς ένα τρένο;!

Βαρέθηκα πολύ το 2016 και πρέπει να κάνει τεράαααστια προσπάθεια για να μου γίνει συμπαθές.