Αριστίνδην

Ήμουν κρυολογημένος και περιορισμένος στο σπίτι. Τυλιγμένος με την κουβέρτα στον καναπέ σερφάριζα στο Facebook όταν με χτύπησε βόμβα μεγατόνων. Ένας γνωστός μου από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία, κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής. Ω, Θεέ μου, μεγαλώνουμε! Κόσμος της ηλικίας μου αντί να κόπτεται σε ποιο μπιτσόμπαρο θα αράξει το καλοκαίρι, αρχίζει να κόπτεται για το μέλλον αυτής της άσκοπης και αχρείαστης χώρας.

Ναι, είναι ένα σοκ. Όχι τόσο για τον συγκεκριμένο, αλλά για σένα τον ίδιο. Έφτασες στην ηλικία όπου είναι φυσιολογικό και προ πάντων εφικτό να διεκδικήσεις ένα δημόσιο αξίωμα. Εντάξει, στις χώρες του πρώτου κόσμου αυτό είναι συνηθισμένο. Στον Καναδά ο Πρωθυπουργός είναι νεότατος, στις σκανδιναβικές χώρες πολλοί πολιτικοί διανύουν τα early thirties τους, μα στο δικό μας το κοτέτσι, έχουμε μάθει αλλιώς. Αν δεν είσαι με το ένα πόδι στον τάφο, δεν είναι ρεαλιστικό να στοχεύεις σ' ένα δημόσιο αξίωμα.

Κοίταξε να δεις τι συμβαίνει. Θα ήταν ιδανικό αν μπορούσαμε να έχουμε νεαρούς πολιτικούς για ανώτερους αξιωματούχους. Αλλά οι νέοι που πραγματικά αξίζουν, δεν ζουν εδώ. Έχουν προ πολλού μεταναστεύσει και βρήκαν την υγειά τους. Η ελάχιστη ποσότητα που ξέμεινε (το λες και κατακάθι), δεν είναι τίποτε άλλο από σκέτα κομματόσκυλα, ανθρώπους που γαλουχήθηκαν μέσα στα κόμματα και τους οποίους η μαμά τους προόριζε για πολιτικούς από τον καιρό που φοιτούσαν στη ΣΤ’ Δημοτικού. Ξέρω (έναν άλλον) υποψήφιο βουλευτή που όταν ήταν 12 χρονών η μαμά του μας έλεγε στα γενέθλιά του, ότι ο γιος της όταν μεγαλώσει θα μπει σε κόμμα και θα γίνει σπουδαίος και τρανός.

Δες τον Τσίπρα, ας πούμε. Υπό άλλες συνθήκες, θα πανηγυρίζαμε που έχουμε Έλληνα πρωθυπουργό έναν τόσο νέο άνθρωπο, κι όμως τώρα φτύνουμε όλοι στον κόρφο μας με το που τον βλέπουμε. Τέτοιους Τσίπρες παράγουμε πλέον κι εμείς εδώ. Όχι τόσο άχρηστους βεβαίως, γιατί κάτι τέτοιο είναι και δύσκολο να επαναληφθεί… Ελαφρώς καλύτερους. Αυτός ο γνωστός μου, που είχα δει στο Facebook, έχει περγαμηνές, έχει ένα άλφα ακαδημαϊκό εκτόπισμα, ήταν ανέκαθεν σοβαρός και συνοφρυωμένος στις πόζες του (χα,χα!), παρόλα αυτά πρόκειται για τρομερά βαρετό άνθρωπο στην παρέα, που όχι μόνο δεν είναι ικανός να ηγηθεί συνόλου, αλλά δεν μπορεί να ηγηθεί καν συζήτησης και να σου πει ένα ανέκδοτο. Μιλά τόσο ξύλινα που θες να τον αρπάξεις απ’ τα χέρια να τον ταρακουνήσεις και να του πεις «είναι δυνατόν εσύ κι εγώ να έχουμε την ίδια ηλικία;»

Με αυτούς τους νέους-γέρους θα πορευτούμε; Δυστυχώς.

Δεν είναι μόνο η ηλικία, είναι και το γεγονός ότι δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτε.

Κάποτε είχα εκφράσει δημόσια τον θαυμασμό μου προς την Ελένη Θεοχάρους και το ποιόν της. Μου είχαν επιτεθεί τότε κάποιοι νεαροί wanna-be πολιτικοί, πως αν ξοδέψουμε τη ψήφο μας στη Θεοχάρους (της οποία η εκλογή στη Βουλή θεωρούνταν σίγουρη), δεν θα έμενε χώρος για νέους επιστήμονες στην πολιτική. Τους εξήγησα ότι βάσει της δικής μου λογικής, αν δεν έχεις να παρουσιάσεις κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο σαν αυτό της Θεοχάρους (που έφτασε μέχρι την Παλαιστίνη να εγχειρίζει δωρεάν βρέφη που υπέφεραν από τους βομβαρδισμούς), καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου. Κατά τη γνώμη μου, πρώτα παράγεις έργο, πρώτα αποδεικνύεις την αξία σου στην πιάτσα, και κατόπιν ζητάς τη ψήφο της κοινωνίας. Το ανάποδο, δηλαδή «ψηφίστε με να σας αποδείξω τι αξίζω» δεν μετρά, ενώ ταυτόχρονα παραπέμπει σε καιροσκοπισμό.

Για να το εξηγήσω καλύτερα, πιο εύκολα θα ψήφιζα την Καρολίνα Πελενδρίτου, που απέδειξε εμπράκτως την αγωνιστικότητά της, που φανέρωσε το μεγαλείο της ψυχής της, που εκπροσώπησε αυτό τον μίζερο λαό επάξια στο εξωτερικό και τον ανέδειξε, παρά τη Σάββια Ορφανίδου, η οποία αν και έχει πλούσιο ακαδημαϊκό βίο (τίγκα στα κλισέ βλ. απόφοιτος του English School και του Warwick University, αλλά παρόλα αυτά πλούσιο), εν τούτοις τη γνωρίσαμε καθαρά σαν φερέφωνο του ΔΗΣΥ και την απαξιώνουμε πριν καν τη γνωρίσουμε. Εν ολίγοις, αν δεν είσαι ήδη «κάποιος», κάνε μας τη χάρη και κάτσε στα αβγά σου, δεν θα γίνεις ποτέ κάτι το αξιόλογο μέσω της ψήφου μας.

Σε αυτό το σημείο να ανοίξω μία παρένθεση και να προλάβω εσένα που θα σπεύσεις να πέσεις να με φας, και να ξεκαθαρίσω κάτι όσον αφορά τη Θεοχάρους. Διαφωνώ με τις πρόσφατες δηλώσεις της περί πυρπολισμού στο Σύνταγμα και ένωσης με την Ελλάδα. Τις βρήκα τα μάλα παρωχημένες, και στοχευμένες σε ένα κοινό που πλέον δεν υφίσταται. Και αν υφίσταται, κλείνει πλέον τα 70. Νοουμένου ότι θεωρώ ότι η ένωση με την Ελλάδα επετεύχθη με την κοινή μας συμμετοχή στην ΕΕ, και νοουμένου ότι πλέον κανέναν δεν ενδιαφέρει να ενωθεί με μία χώρα που επινόησε, ανέθρεψε και ανέδειξε κόσμο σαν αυτόν που συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εξυπηρετούσε σε τίποτε εκείνη η αψυχολόγητη δήλωση. Όπως και να ‘χει, η Θεοχάρους παραμένει τοπ προσωπικότητα για τη χώρα μας. Κλείνει η παρένθεση.  

Σκρολάροντας στο Facebook ανακάλυψα κι άλλους γνωστούς μου που καλοβλέπουν μία βουλευτική καρέκλα. Δεν θα ξέρουμε ποιον να πρωτοσταυρίσουμε φέτος! Όλοι Αριστίνδην, ζωή να'χουν! Εν τέλει, ναι, θα πρέπει να έχουν αυξηθεί τρομερά τα νούμερα ανεργίας σ’ αυτή τη χώρα, ή και γενικώς… τα νούμερα.