Στα Πόσα Θέατρα Καίγεσαι;

Στα πόσα θέατρα τον χρόνο ξεκάνεσαι;

Στο ενάμιση.

Έρχεται νέα παράσταση αυτή την εβδομάδα, κυρίες και κύριοι. Όχι επανάληψη του «Υμπύ», αλλά καινούρια, ολοκαίνουρια. Το «Μπαμπά μην Ξαναπεθάνεις Παρασκευή», με την ομάδα του Προμηθέα. Στην οποία όχι μόνο παίζω, αλλά σκηνοθετώ κιόλας. Και είστε, εννοείται, και πάλι ευπρόσδεκτοι. Αν και το έργο είναι γνωστό, αν αναζητείτε κάτι χαλαρό, ευχάριστο, ατακαριστό και με all star cast, αυτή είναι η παράσταση που πρέπει να δεις αυτή την εβδομάδα. Την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή, στις 8:00 το βράδυ στο Σατιρικό θέατρο, και όσοι θέλετε να κάνετε κράτηση, απευθυνθείτε στο 99-763602.

Διανύω γενικότερα θεατρικές μέρες. Αν δεν παίζω θέατρο, σκηνοθετώ θέατρο, αν δεν σκηνοθετώ θέατρο βλέπω θέατρο, κι αν δεν βλέπω θέατρο βγαίνω για ποτό με τις ομάδες του θεάτρου.

Χθες βράδυ πήγαμε και είδαμε τη Μαντάμ Σουσού. Η Μαντάμ Σουσού είναι το πρώτο σήριαλ που παρακολούθησα το 1986 και πρόκειται για τον χαρακτήρα που μου σύστησε την Παναγιωτοπούλου, η οποία συγκαταλέγεται στις 3 αγαπημένες μου ηθοποιούς. Χρειάζονταν μεγάλα αρχίδια για να προσεγγίσεις εκ νέου αυτό το έργο, καθότι η σύγκριση με τη σειρά είναι αναπόφευκτη. Είναι σαν να ανεβάζεις το «Χτυποκάρδια στα Θρανία» ας πούμε, χωρίς τη Βουγιουκλάκη.

Η παράσταση ως παράσταση βλέπεται ευχάριστα, παρόλο που χωλαίνει σε πολλά σημεία και σώζεται μόνο από το υπέροχο κείμενο και την ίδια τη Γιαγκιώζη. Η οποία Γιαγκιώζη κατάφερε να αποστασιοποιηθεί από την Παναγιωτοπούλου επαρκώς και αποδοτικώς, χωρίς όμως να βγαίνει εκτός χαρακτήρα. Η αλήθεια είναι ότι πεθυμάς ολίγον τι τη μπάσα φωνή της Παναγιωτοπούλου, πεθυμάς ολίγον τι το ειρωνικό της υφάκι, αλλά η Γιαγκιώζη στο σερβίρει εξίσου απολαυστικά χωρίς να καταφεύγει στη μίμηση. Εκεί που με κέρδισε πλήρως όμως, ήταν στο τέλος, όταν καταπλακώθηκε συναισθηματικά από την παράγκα της στον Βούθουλα και ήρθε αντιμέτωπη με την τραγικότητα της ύπαρξής της.

Από αρνητικά, όσα θέλεις. Κατ’ αρχάς το σκηνικό ήταν πολύ λιτό, σχεδόν παράλυτο και εξέπεμπε φτήνια. Δεν είναι δυνατόν ένα τέτοιο έργο να στηρίζεται σε μια αρμαρόλλα που μετά γυρίζει και γίνεται καθρέφτης, και σε τρία ξύλινα, φθαρμένα παντζούρια που μετά εξαφανίζονται για να κατέβουν δυο πολυέλαιοι της κακιάς ώρας. Έχω παίξει σε ερασιτεχνική παράσταση με πιο πλούσια σκηνικά. Αντιλαμβάνομαι ότι ο σκοπός των σκηνικών ήταν άλλος, αλλά στις μέρες μας το «δεν είχαμε λεφτά για κάτι καλύτερο» μεταφράζεται σε «λιτό και λειτουργικό σκηνικό». Δικαιολογίες. Είδα τη Μαντάμ Σουσού στο θέατρο, στην Αθήνα, το 1998 με την Παναγιωτοπούλου και η χλίδα του σκηνικού ακόμα λαμπιρίζει στο μάτι μου. Και δεν με χάλασε. 

Επίσης, πολύ κακή η επιλογή του Δρακόπουλου για Κατακουζηνός, όπως επίσης πολύ κακή η επιλογή της Βρόντη για… οτιδήποτε. Η τελευταία είναι ό,τι πρέπει για κυπριακή σειρά που κόπτεται στα πρώτα τρία επεισόδια, αλλά κατά τη γνώμη μου, θεατρικά δεν πείθει ούτε ως Βουθουλαία, ούτε ως αριστοκράτισσα του Κολωνακίου. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν ήταν κακοί, δεν ήταν όμως και για να πετάξεις τη σκούφια σου.

Το να ανεβάζεις τη Σουσού εν έτει 2015 είναι κίνηση ματ. Κι αυτό διαφάνηκε από ένα Παλλάς που ήταν κατάμεστο, πράγμα σπάνιο για τα πτωχά θεατρικά μας δρώμενα, το οποίο αποδεικνύει περαιτέρω ότι όταν το έργο είναι καλό, δεν πα να είναι και Ψαθάς, θα σου φέρει κόσμο. Αλλά αφού ξέρεις ότι παίζεις σιγουράκι, φρόντισε τουλάχιστον να έχεις ηθοποιούς έναν κι έναν, και σκηνικά της προκοπής. Είναι κρίμα να μην είναι όλα στην εντέλεια.

Εν πάση περιπτώσει βλέπεται ευχάριστα. Δεν μετανιώνεις τα λεφτά σου, το μόνο σίγουρο. Μετανιώνεις βέβαια που το παρακολουθείς με άλλους συμπολίτες σου που ακόμα δεν έμαθαν να κλείνουν το κινητό την ώρα της παράστασης και οι οποίοι σερφάρουν αμέριμνοι ενόσω η οθόνη τους φεγγοβολά μέσα στο θέατρο, αλλά τι να κάνουμε, δεν επιτρέπεται ακόμα η ευθανασία. Πραγματικά, θα έπρεπε να υπήρχε ένας ελεύθερος σκοπευτής στα θεωρεία και να τους πυροβολεί όλους αυτούς.

Tην ερχόμενη βδομάδα θα πάω στη Λωξάντρα, θα σου πω και τα χαΐρια της Ζουμπουλίας. Μέχρι τότε βέβαια, προέχει το δικό μας.