Πέρα Από Κάθε Γκαντεμιά

Άκου τώρα να δεις μέσα σε τι κλίμα «ευφορίας» και «καλούς ανέμους» διεξήχθη η χθεσινή πρόβα τζενεράλε.

Κατ’ αρχάς, όπως ίσως γνωρίζεις, η παράσταση συνδιοργανώνεται με τον Δήμο Αγλαντζιάς (για τον οποίο ξέρεις πόση εκτίμηση τρέφω, αφού στάθηκε η αιτία για να  εγκαταλείψω την αγαπημένη μου Έγκωμη), ο οποίος ανέλαβε να μας βοηθήσει στη μεταφορά σκηνικών παρέχοντάς μας ένα φορτηγάκι. Το φορτηγάκι δεν εμφανίστηκε ποτέ. Γιατί όταν τηλεφώνησα να ρωτήσω τι ώρα θα δίναμε ραντεβού, ο καθ’ ύλην αρμόδιος με ενημέρωσε ότι «οι υπάλληλοι του Δήμου δυσκολεύονται να μας μετακομίσουν τα σκηνικά στις 12:00 το μεσημέρι, γιατί η ώρα 13:00 σχολάνε και δεν θα προλάβουν».

Και γιατί σχολάνε στη μία το μεσημέρι, θα αναρωτιέσαι, αφού το ωράριο του Δημ. Υπαλλήλου λέει ότι σχολάμε στις 14:30; Και μου λέει επί λέξει: «Ε, ώσπου να φορτώσουν τα σκηνικά, να ποκνιαστούν τζιαι να ξεκουραστούν λίον, εννάρτει η ώρα να σχολάσουν!» Ανεβάζω πίεση 300 αλλά συγκρατιέμαι, δεν θα λύσω εγώ το δημοσιοϋπαλληλικό πρόβλημα της χώρας: «Κύριε μου, πείτε τους να έρθουν. Σε μία ώρα θα έχουμε τελειώσει και θα σχολάσουν με την ησυχία τους» του είπα. «Ε, αν προλάβετε σε μια ώρα, καλώς. Ραντεβού αύριο στις 12:00, τότε!» μου απάντησε.

«Ποιο αύριο στις 12:00, κύριέ μου; Εγώ το θέλω σήμερα στις 12:00, λέμε! Σε μισή ώρα πρέπει να ξεφορτώσω σκηνικά στο θέατρο!», φώναξα κι ακούστηκα μέχρι το εξωτικό Καϊμακλί. «Σήμερα το θέλεις και σήμερα το ζητάς; Το φορτηγό τώρα είναι εκτός Λευκωσίας. Μεταφέρει ξερόκλαδα από ένα χωριό» (μα τι χωρκάτικο, Θεέ μου!).

Να καεί ο Δήμος Αγλαντζιάς ολόκληρος και να μη σώσει και γλιτώσει κανένας! Που σχολάνε στη μία για να προλάβουν να «ποκνιαστούν»! Να σας φάει ομαδικώς η Τρόικα να ησυχάσουμε, που πληρώνουν οι φορολογούμενοι φορτηγά για να ποκνιάζουντε οι υπαλλήλοι και να σχολάνε στη μία! 

Με χίλια ζόρια, με χίλια παρακάλια, και μέσω γνωστού του γνωστού, βρέθηκε τελικά φορτηγάκι να μας μετακομίσει τα σκηνικά στο θέατρο.

Φτάνοντας εκεί, περιμένω τον εργολάβο να έρθει από τη Λάρνακα και να φέρει τα μεγαλύτερα σκηνικά, τα οποία θα έστηνε με το συνεργείο του, ούτως ώστε να αρχίσει η πρόβα τζενεράλε νωρίς το απόγευμα. Ο κύριος έφτασε κανονικά και βάσει προγράμματος, αλλά έδειχνε αναστατωμένος. «Τι έχεις μάστρε και είσαι αναψοκοκκινισμένος;» ρώτησα. Τι ήθελα και ρώτησα; «Μόλις με ειδοποίησαν ότι ο παπάς μου είναι ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο. Έχει δεν έχει μπροστά του μια ώρα ζωής! Και θέλω να φύγω να τον προλάβω» μου απάντησε. «Και τι θα κάνετε; Θα πάτε να του πείτε το στερνό αντίο και να γυρίσετε αργότερα να στήσετε τα σκηνικά;» Αστεία ερώτηση, αλλά αυτό μου βγήκε εκείνη τη στιγμή. «Θα χάσω τον πατέρα μου κι εγώ θα επιστρέψω να στήσω σκηνικά;» απάντησε κι αυτός αυθόρμητα. Σωστά. Και τι να πεις εκείνη την ώρα; Ότι εσύ έχεις πρόβα και πρέπει να γίνει η δουλειά σου; Δείχνεις κατανόηση. «Θα σου στήσω τα σκηνικά μέσα σε ένα 20λεπτο και θα φύγω» μου είπε. Και έτσι έγινε. Με τη ψυχή στο στόμα και όπως, όπως, στήσαμε τα σκηνικά και ο κύριος έφυγε να προλάβει τον πατέρα του. Δεν έμαθα αν όντως πέθανε ο πατέρας του όμως, γιατί αργότερα κόντεψα να πεθάνω εγώ.

«Τρίτωσε το κακό!» μου είπε μία φίλη μου εκ των μελών του θιάσου κάνα δίωρο μετά. "Τι έγινε πάλι, Παναγία μου;" «Η κοπέλα που προσλάβαμε για να μας βάψει στην παράσταση, αποφάσισε να μετακομίσει μόνιμα στην Ελλάδα. Έκοψε εισιτήριο εν μία νυχτί κι έφυγε…»

«Καλά και γι αυτό στεναχωριέστε; Βαφτείτε μόνες σας! Εδώ από το πρωί τσακώνομαι με το Δημόσιο και μάχομαι να στήσω την παράσταση, τώρα θα αγχωθούμε για το μακιγιάζ;» Μικρό το κακό, πράγματι. Κι όντως, δεν ήταν αυτός λόγος για να τριτώσει το κακό, παρόλο που εκ των υστέρων, πραγματικά απορώ πώς μπορεί κάποιος με ανειλημμένες υποχρεώσεις να αποφασίσει να εγκαταλείψει τη χώρα άνευ προειδοποίησης!

Αλλά ας περάσουμε στα ωραία:

Μισή ώρα πριν αρχίσει η πρόβα τζενεράλε, κι αφού στήθηκαν φώτα, ήχοι, σκηνικά, έπιπλα, και όλα τα σχετικά, μία εκ των ηθοποιών μου ανακοίνωσε ότι ο πυρετός που την κατατρύχει τις τελευταίες μέρες δεν έλεγε να πέσει, ότι επικοινώνησε με τον γιατρό της και ότι αυτός υποψιάζεται ότι πάσχει από κάτι πολύ σοβαρό και «της απαγορεύει να παίξει στην παράσταση». Αντιλαμβάνεσαι ότι στο άκουσμα ενός τέτοιου νέου είχα δύο επιλογές. Είτε να ανεβώ στη σκηνή και να τα σπάσω όλα, είτε να μείνω και να κοιτώ τον τοίχο». Έπραξα το δεύτερο. Τόσο εκτός χαρακτήρα ήμουν.

Η κοπέλα απολογήθηκε εκατό φορές, τι να κάνει η καημένη. Όταν ο γιατρός σου απαγορεύει να παίξεις, δεν θα παίξεις. Και δεν προτίθεμαι να διακυβεύσω την υγεία κανενός για ένα παλιοθέατρο. Αλλά, πώς το σώζεις; Πώς μπαλώνεις κόπους ενός έτους;

Αχ… πώς να το σώσεις… Εκείνη την ώρα ήθελα να μπω κι εγώ μέσα σε ένα αεροπλάνο και να φύγω. Αλλά, όχι! Δεν θα γίνω εγώ Χριστόφιας! Έπιασα τη Μπρέντα και της είπα: «αγάπη μου, σώσε με». Κάτι που άλλωστε αναφωνώ συχνά όποτε βρεθώ μέσα στα δυο στενά. Και η Μπρέντα μου, που είχε έρθει στο θέατρο για βόλτα, να μου φέρει λίγο νερό και να δει την πρόβα, βρέθηκε στα καλά του καθουμένου με ένα κείμενο στο χέρι να μαθαίνει λόγια στα παρασκήνια.

Περιττό να σου πω τι είδους πρόβα κάναμε. Περνούσαμε το έργο, και στις σκηνές της Μπρέντας σταματούσαμε για να τις στήσω από την αρχή. Εντάξει, δεν είναι και πολύ απαιτητικές, αλλά όσο να πεις, εκεί που είσαι θεατής να βρεθείς ηθοποιός, είναι ένα άλφα σοκ.

Τελειώσαμε στις 12:00 τα μεσάνυχτα. Και τους έδωσα σαφείς οδηγίες σήμερα, μέχρι την ώρα της παράστασης να κλεδωθούν όλοι σπίτια τους και να μην ξεμυτίσουν. Απαγορεύονται οι ασθένειες, οι τραυματισμοί, τα αππώματα, οι ανησυχίες και τα πάντα. "Και να πεθάνετε, θα παίξετε!" τους προειδοποίησα. Είναι κρίμα μία τόσο σούπερ ομάδα με ένα τόσο καλοστημένο έργο, προσεγμένο από κάθε άποψη να «πέσει» εξ αιτίας όλων αυτών των ατυχιών.

Μα το πράσινο καβλί μου, να πάνε όλα καλά σήμερα. Κι ορκίζομαι κι εγώ στον καλό Θεούλη, μετά απ’ αυτό θα κλειστώ κι εγώ σπιτάκι μου και θα βλέπω τηλεόραση και δεν θα κάνω τίποτα όλη μέρα. Όπως πραγματικά αξίζει να είναι η ζωή μου.

Δεν τολμώ να πω “break a leg” γι’ απόψε. Γιατί καμιά φορά παθαίνεις ό, τι εύχεσαι.