Τα Μιτοχόνδρια

Μιτοχόνδρια – αγαπημένη λέξη.

Θα μπορούσε να είναι μια βρισιά. «Πού ήρθαμε να ζήσουμε εδώ, στην Κύπρο, ανάμεσα σε τόσα μιτοχόνδρια;», ας πούμε. Υπονοώντας μια κοινωνία υποχονδριακών. «Τολμάς και μιλάς εσύ ρε μιτοχόνδριε;» Πολύ μου αρέσει, θα τη χρησιμοποιώ.

Τέλος πάντων. Τα νέα με τα μιτοχόνδρια φαντάζομαι τα μάθατε. Στη Βρετανία επιτράπηκε για πρώτη φορά στα χρονικά η σύλληψη εμβρύου με γενετικό υλικό από τρία διαφορετικά πρόσωπα, ώστε να αποφευχθούν συγκεκριμένες κληρονομικές ασθένειες. Ως εκ τούτου, αυτά τα παιδιά όταν γεννηθούν θα έχουν τρεις γονείς, κάτι που ήδη ξεσήκωσε αντιδράσεις από ένα μάτσο γερόντων, ή γεροντικών μυαλών, εικάζω.

Οι αντιδρώντες φοβούνται ότι θα δημιουργηθεί στο μέλλον μια μόδα παιδιών α λα καρτ, κάτι το οποίο το συγκεκριμένο μπλογκ σατίρισε το 2007 σε αντίστοιχη ανάρτηση με παταγώδη επιτυχία. Τόσα χρόνια μετά, εξακολουθώ να είμαι υπέρ αυτής της εξέλιξης. Επιπλέον, όσο πλησιάζει ο καιρός να γίνω πατέρας (δεν είναι έγκυος η Μπρέντα, θεωρητικά μιλώ), τόσο περισσότερο με παθιάζει το θέμα, καθότι θέλω να απαλλάξω το τέκνο μου από τις δικές μου γονιδιακές ατέλειες, που δυστυχώς είναι αμέτρητες.

Με ενδιαφέρει να επιλέγω το πώς θα μοιάζει το παιδί μου. Να επιλέξω τι χαρακτηριστικά θα έχει, τι δυνατότητες και ταλέντα θα διαθέτει. Διότι θα είναι δικό μου παιδί, εγώ θα το μεγαλώσω, εγώ θα το πληρώνω, εγώ θα το διαπαιδαγωγώ, εγώ θα το ξεσκατίζω και ως εκ τούτου έχω άποψη για το τι καπνό θα φουμάρει! Με ενδιαφέρει να έχω ένα παιδί που θα συνεργάζεται, να είναι φιλομαθές, ταλαντούχο, αυτοδημιούργητο. Δεν υπονοώ ότι θέλω μία καλύτερη βερσιόν του εαυτού μου, ή ένα πλάσμα που θα χειραγωγείται εύκολα προς δική μου ευκολία. Εννοώ ότι θέλω να ταιριάξουμε. Και αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αν κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.

Όπως πολύ ορθά πας στο κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών για να αγοράσεις υπολογιστή και σου λένε: «Είναι άδειος, φορτώστε εσείς όποια προγράμματα γουστάρετε και καταρτίστε τον όπως σας βολεύει», έτσι θέλω να πάω και στον γενετιστή και να του πω: «Θέλω μια κόρη τσαχπίνα και ναζιάρα, αλλά που να μην εξελιχθεί σε πορνίδιο. Που να αξιωθεί να μιλήσει τουλάχιστον τρεις ξένες γλώσσες, να έχει καλλιτεχνικές τάσεις αλλά να γίνει επιστήμονας και να ανακαλύψει το γονίδιο που ευθύνεται για τον καρκίνο και να το θεραπεύσει. Σε πόση ώρα θα είναι έτοιμη να περάσω να την παραλάβω;» Ωραία δε θα ‘ταν;

Αυτό το Kinder Surprise που ζούμε όλοι, που πρέπει να γεννήσεις το παιδί και δεν ξέρεις πώς θα σου προκύψει, ήτοι σε ποιο ωκεανό θα καταλήξει να μελετά τις φάλαινες, ή σε ποια φυλακή θα εκτίσει ποινή για τη δολοφονία του δασκάλου του, είναι τα μάλα ψυχοφθόρο και πρέπει κάποτε να λάβει τέλος.

Και μην ακούσω μαλακίες του τύπου: "θέλω το παιδί μου να το αγαπήσω για τα ελαττώματά του" και τσακωθούμε δευτεριάτικα. Δεν ξέρω κανέναν που πάει να αγοράσει ελαττωματικό λάπτοπ και καμαρώνει γι αυτό. Εδώ για μια γρατζουνιά στην οθόνη εντοπίζουμε και ζητάμε τα λεφτά μας πίσω…