Δεν Είμαι Εγώ να Μένω Μόνος Μου

Εγώ δεν είμαι για να μένω πολλή ώρα μόνος μου.

Ήμουν με άδεια όλη αυτή την εβδομάδα. Στη διάρκεια της οποίας δεν έκανα απολύτως τίποτε παρά μόνο κοιμόμουν δωδεκάωρα και χάζευα τους τοίχους. Κακό πράγμα αυτό. Γιατί το έχω παρατηρημένο, όποτε δεν έχω τι να κάνω, θυμάμαι το παρελθόν και με πιάνουν κρίσεις πανικού. Πλησιάζω τα 33, δεν είμαι για να παίρνω τέτοια ρίσκα.

Άκου να δεις τι έπαθα. Αφού πέρασα όλη τη βδομάδα κοιτάζοντας τα ταβάνια, ανακάλυψα ότι υπάρχει application για το ipad με το πάλαι ποτέ παιχνίδι του Sonic the Hedgehog, αυτούσιο, όπως το παίζαμε στα 90ς σε κασέτα στο Sega Mega Drive. Πλήρωσα €2 και το κατέβασα και άρχισα να το παίζω το ίδιο παθιασμένα σαν να είμαι πάλι 13. Με εμφανώς μειωμένα αντανακλαστικά βεβαίως, βεβαίως, - άσε, το φυσάω και δεν κρυώνει. Απόψε, που ένιωσα και μια αδιαθεσία, είπα να κοιμηθώ νωρίς (δηλ. πριν τις 5:00 το πρωί όπως συνηθίζω να κάνω όποτε είμαι με άδεια), και έτσι ξάπλωσα παίζοντας το παιχνίδι στο κρεβάτι ώσπου να αποκοιμηθώ.

Αντ’ αυτού, απορροφήθηκα τόσο πολύ από το παιχνίδι, που ξέχασα ότι έχουμε 2013, και όπως έβλεπα τα χρώματα και τα πίξελς στην οθόνη να μου καίνε τον εγκέφαλο, έδινα όρκο ότι είμαι πάλι 13 χρονών. Μάλλον, ήμουν σίγουρος ότι είμαι δεκατριών και έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ήμουν στο παλιό το σπίτι, και ότι από στιγμή σε στιγμή θα άκουγα τη φωνή της μάνας μου να προστάζει: «Κλείστο πριν σου το σπάσω, και κάτσε διάβασε!»

Όταν έχασα και την τελευταία μου ζωή, έκλεισα τσαντισμένος το ipad και ενστικτωδώς ανέτρεξα στο Youtube όπου έψαξα για ένα επεισόδιο της σειράς «Ο Πάρκερ Λιούις Δεν Χάνει Ποτέ». Αν ενθυμείσαι, το 1993 ήταν η πρώτη νεανική σειρά που μετέδωσε ο ΑΝΤ1 όταν εξέπεμψε στην Κύπρο. Μεταδιδόταν στις 15:00 και την έβλεπα ανελλιπώς πριν πάω ιδιαίτερα, στα διαλείμματα του Sonic. Όποτε έχανα την πίστα και δεν προχωρούσα το στάδιο, έκλεινα τη κονσόλα, άλλαζα κανάλι στη Nordmende τηλεόραση και έβλεπα τον Πάρκερ Λιούις για να καλμάρω. Ο οποίος Πάρκερ ήταν κάτι σαν είδωλο, ιερή οντότητα και ευσεβής προσωπικότητα καθότι διέθετε πολύ κουλ τύπους για φίλους, ένας εκ των οποίων είχε ένα locker στο σχολείο γεμάτο γκάτζετς και το έβρισκα πολύ γουάο.

Ο Πάρκερ με την ανάλογη 90ς κουπ.

Είδα όλο το επεισόδιο στο Youtube, και μάλιστα καθώς το έβλεπα συνέχιζα να παθαίνω απανωτά ντεζαβού στα πρόθυρα εγκεφαλικού επεισοδίου. ‘Ενιωθα ότι μύριζα το παιδικό μου δωμάτιο όπως μύριζε τότε. Ήταν μεταφυσικό το αίσθημα, δεν μπορώ να στο περιγράψω. Ήταν όμως και ενοχλητικό, σε βαθμό που διέκοψα άρον, άρον το αστρικό αυτό ταξίδι στο 1993, μου έφεξα δυο μπάτσες και έτρεξα στην κουζίνα όπου και περιδρόμιασα όση φανουρόπιτα απέμεινε. Την έφαγα σχεδόν αμάσητη, μηχανικά, απλώς και μόνο για να ξεφύγω από το σύγκρυο που διαπέρασε τα κόκκαλά μου.

Καθώς κατευθυνόμουν και πάλι προς το δωμάτιο προσπαθώντας να καθαρίσω με τη γλώσσα μου όποια υπολείμματα φανουρόπιτας σφήνωσαν ανάμεσα στα σιδεράκια μου, είδα το είδωλο μου στα τζάμια του μπαλκονιού. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου διερωτήθηκα «ποιος είναι αυτός ο κύριος;» Και όταν συνειδητοποίησα πως επρόκειτο περί εμού του ιδίου, ανατρίχιασα.

Ω, Θεέ μου, περνούν απίστευτα γρήγορα τα χρόνια. 

Κάντε κάτι, τι με κοιτάτε?!

Δεν είμαι εγώ για να βλέπω τα ταβάνια. Πρέπει κάτι να κάνω για να με απασχολώ. Αλλιώς ο ασκός του Αιόλου με παίρνει και με σηκώνει. Όχι απλά με σηκώνει, αλλά με σέρνει και με τσακίζει πάνω στους τέσσερεις τοίχους, σαν τον μαύρο καπνό στο Lost.