Αναλώσιμοι Φίλοι

Όταν μπήκα στη νομική το 2001, γνώρισα τη Μυροφόρα*.

Η Μυροφόρα και εγώ ήμασταν οι μόνοι Έλληνες σε ολόκληρο το τμήμα. Θέλοντας και μη κάναμε παρέα, καθόμασταν δίπλα, δίπλα στα θέατρα διαλέξεων, ανταλλάζαμε σημειώσεις και πολύ γρήγορα καταλήξαμε κολλητοί. Οι συνθήκες ευνόησαν τη γνωριμία μας, η οποία καθ' όλη τη διάρκεια του πτυχίου μπολιάστηκε με την αλληλεγγύη που διέπει τις περισσότερες συμφοιτητικές σχέσεις, ιδίως όταν πρόκειται και για σχέσεις μεταξύ συμπατριωτών. Όταν μάλιστα φτάσαμε στο τελευταίο έτος, τη Μυροφόρα τη θεωρούσα σχεδόν αδελφή μου. 

Και τι δεν εκμυστηρευτήκαμε ο ένας στον άλλο στα τέσσερα εκείνα χρόνια. Από οικογενειακά θέματα, μέχρι ερωτικά. Ξενυχτήσαμε μαζί για να τελειώσουμε εργασίες, στις εξεταστικές είχαμε ολονυχτίες στα τηλέφωνα προσπαθώντας να λύσουμε τεστ από προηγούμενα χρόνια, ξέρεις, τα γνωστά ταλαιπωρημένα που σμιλεύουν και θωρακίζουν μια σχέση. Κοιμήθηκε στο σπίτι μου όταν διέρρηξαν κλέφτες το δικό της, και τα δυό μας γλεντήσαμε στη Βίσση στο Λονδίνο (που τότε έκανε μια συναυλία σε ένα παλάτι, και πήγαμε σχεδόν άυπνοι, λίγες ώρες μετά που τελειώσαμε τις τελικές εξετάσεις στο Διεθνές Δίκαιο), σαν να μην υπήρχε αύριο.

Εν ολίγοις, με τη Μυροφόρα φάγαμε ψωμί κι αλάτι. Ε, λοιπόν, όταν τέλειωσε το πτυχίο και χωριστήκαμε σε άλλες πόλεις για το μεταπτυχιακό μας, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. ΠΟΤΕ! Νομίζω μόνο μια φορά στο τηλέφωνο, που την είχα πάρει εγώ, και στο οποίο μου μιλούσε πολύ ψυχρά. Δεν πήγε ο νους μου στο κακό, θεώρησα ότι απλώς απομακρυνθήκαμε για κάποιο διάστημα λόγω περιστάσεων, ώσπου πέρασαν δύο χρόνια και δεν μιλήσαμε καθόλου (ήταν οι εποχές προ φέησμπουκ). Κάπου εκεί άρχισα να την επιζητώ και να διερωτώμαι τι συμβαίνει, γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο, μα η Μυροφόρα απέφευγε να απαντά στα η-μέηλ μου, ενώ σε κάποια επαναπροσεγγιστικά τηλεφωνήματά μου δεν απάντησε καν.  

Το 2008 με πρόσθεσε στο Φέησμπουκ, και εξεπλάγην, αλλά ποτέ δεν ανταλλάξαμε ούτε μία χαιρετούρα. Ούτε ένα τυπικό 'χρόνια πολλά' στις γιορτές. Την ίδια χρονιά την πέτυχα τυχαίως στη Μύκονο μέσα στο μπούγιο του λιμανιού, όπου και είπαμε ένα τυπικότατο 'γεια σου τι κάνεις, κι εσύ εδώ, να κανονίσουμε να βρεθούμε' και προχωρήσαμε ακάθεκτοι, γράφοντας ο ένας τον άλλο στ' αρχίδια του. 

Δεν ξέρω γιατί φτάσαμε σ' αυτό το σημείο. Δεν θέλω να πιστέψω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις αναπτύσσονται, εξελίσσονται λόγω των περιστάσεων και άμα λήξει ο κοινός στόχος (βλ. στην περίπτωσή μας, τη κατάκτηση του πτυχίου), πετάμε τον άλλον στον κάλαθο των αναμνήσεων. Με τη Μυροφόρα όπως σου είπα, δεν ήμασταν απλοί συμφοιτητές. Στα τέσσερα χρόνια των σπουδών μας πίστεψα ότι είχαμε ξεπεράσει το "απλοί συμφοιτητές". Είχαμε πει πράγματα που μόνο πραγματικοί φίλοι μοιράζονται μεταξύ τους.

Στα γράφω όλα αυτά, γιατί έχω ζήσει ακόμη δύο παρόμοιες καταστάσεις με άλλα δύο πρόσωπα (όχι ακριβώς υπό τις ίδιες περιστάσεις, αλλά ήταν το ίδιο πικρές απώλειες) και διερωτώμαι κατά πόσον μία φιλική σχέση θεωρείται δεδομένη από κάποια φάση κι ύστερα, οπότε καταλήγουμε να την "καμαρώνουμε από μακρυά" αφού κλείσει τον κύκλο της και δεν έχει κάτι παραπάνω να μας προσφέρει, ή αν αυτές οι σχέσεις διαλύθηκαν γιατί επί της ουσίας ποτέ δεν ήταν αληθινές. 

Μα, τι κάθομαι και γράφω Θεέ μου, προκειμένου να τους δώσω άλλοθι; Εννοείται ότι δεν ήταν αληθινές οι φιλίες μας. Κάποια μαλακία θα έκανα και δεν θέλησαν καν να μπουν στον κόπο να μου την υποδείξουν για να επανορθώσω. Κι απομακρύνθηκαν ευγενικά. Άκομψα, αλλά διπλωματικά. Μα, ακόμα κι έτσι, θεωρώ ότι αν έκανα κάτι που τους έθιξε ή τους πρόσβαλε, όφειλαν να μου το πουν. Γιατί αν όντως θεωρείς τον άλλον φίλο σου, του υποδεικνύεις το λάθος του, γιατί νοιάζεσαι για τη σχέση που χτίσατε. Μα, κανείς εκ των προαναφερθέντων δεν το έπραξε. Ούτε η Μυροφόρα, ούτε οι άλλες δύο περιπτώσεις που έχω κατά νου. 

Τώρα θα μου πεις, γιατί δεν ανοίγεις εσύ το διάλογο, να μάθεις γιατί απομακρύνθηκαν. Δεν το κάνω, μάνα μου, γιατί τρώω πόρτα. Διαισθάνομαι την άρνηση στην αύρα τους. Όταν βλέπω πως κυλά η ζωή τους κανονικά και ότι τόσα χρόνια δεν είχα θέση σ' αυτήν, γιατί να μπω στον κόπο; Και εντάξει, η Μυροφόρα ζει στην Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να ζητήσω τα ρέστα 9 χρόνια μετά. Με τους άλλους που ζούμε στην ίδια χώρα, είναι άβολο να ψάχνω τι έφταιξε όταν παρακολουθώ τη ζωή τους ιδίοις όμμασι και διαπιστώνω ότι δεν έχω πλέον θέση σ΄ αυτή. 

Μπορεί το πράμα να είναι και πιο απλό από όσο νομίζω. Από κάποιο σημείο και μετά, τα έχεις πει όλα με κάποιον άνθρωπο και πολύ απλά, τον έχεις εξαντλήσει. Τον βαριέσαι. Τον βαριέσαι τόσο πολύ που δεν έχεις καν το σθένος να του το πεις κατάμουτρα. Και φυσικότατα τον κάνεις μπλοκ. Τον κάνεις μπλοκ και ο άλλος σε γράφει στο μπλογκ του. Σκληρό, μα πολύ πιθανό.  

Γηράσκεις αεί διδασκόμενος σ' αυτή τη ζωή.

*Εννοείται πως δεν τη λένε Μυροφόρα.