Ανταπόκριση Μπουζούκι

Το πόσο το χάρηκα το ‘ΟΧΙ’ χθες δεν περιγράφεται. Έριξα πάρα πολύ κλάμα και ήταν η πρώτη φορά που αναζήτησα τον πατέρα μου τα τελευταία δύο χρόνια για να του πω τα νέα. Η χαρά που θα έκανε θα ήταν απερίγραπτη. Θυμάμαι ότι το 2004, κι ενόσω ήμουν ακόμα φοιτητής στην Αγγλία με είχε πάρει τηλέφωνο για να μου πει «πόσο περήφανος ένιωθε για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα» και πόσο πλήρης πολίτης ένιωθε με εκείνη την απόφασή του. Πράγματι, και δόξα τω Θεώ, μπορεί να κοιμόμαστε ολόχρονα και να δεχόμαστε τα πάντα παθητικά, αλλά από καιρού εις καιρόν αρεσκόμαστε στο να παίζουμε τους μάγκες. Και καλά κάνουμε, έτσι έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα, (και τους Τούρκους, στους οποίους για κάποιο λόγο αντί για αντίσταση, τους κάνουμε πλάτες).

Ναι, ξέρω ότι το πρόβλημα δεν λύθηκε, δεν κερδήθηκε ο πόλεμος παρά μόνο μια μάχη, αλλά δικαιούμαι να πανηγυρίζω το γκολ ακόμα κι αν ξέρω πως το ματς είναι χαμένο (που κατάντησα να μιλώ με ποδοσφαιρικούς όρους). Δικαιούμαι, φερ’ ειπείν, να χαίρομαι τη νίκη της εθνικής Ελλάδος στο Euro2004 ακόμα κι αν ξέρω ότι ήταν συγκυριακή και ότι αυτή δεν θα αναβάθμιζε το ελλαδικό πρωτάθλημα. Δικαιούμαι να πανηγυρίζω την πρόκριση του ΑΠΟΕΛ στους 8 του Champions League ακόμα και αν ξέρω ότι αυτό δεν το καθιστά αυτόματα ομάδα γίγαντα. Είναι καλό και υγιές να επιζητούμε τη «γιγαντοσύνη» και να την απολαμβάνουμε όταν αυτή έρχεται έστω και για ανεξήγητους λόγους.

Κατά τα άλλα, το μόνο που με χάλασε από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι ακόμα δεν έπηξαν τα σκατά του Χριστόφια μέσα στο προεδρικό, το ΑΚΕΛ άρχισε να βγάζει και γλώσσα. Θα μας προκύψουν και ήρωες, ότι τάχα μου έσωσαν την πατρίδα, οι ξευτίλες. Το κακό είναι ότι εν μέρει έχουν δίκιο εφόσον ο Συναγερμός από τη μέρα που ανέλαβε βάζει το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο. Ο Αναστασιάδης μέχρι στιγμής αποδείχτηκε πολύ κατώτερος των προσδοκιών μου και κάνει τη μία γκάφα μετά την άλλη, ε, πώς να μην αφηνιάσει η αριστερά, η οποία μπορεί να ευθύνεται πλήρως για το σημερινό μας κατάντημα, αλλά εκμεταλλεύεται άψογα ακόμα και το πιο ελαφρό ολίσθημα των αντιπάλων της;

Τέλος πάντων, άστα τώρα αυτά, έχω μια πολύ κωμικοτραγική ιστορία να σου διηγηθώ. Χθες το βράδυ έκανα ραδιοφωνική παρέμβαση στο δελτίο ειδήσεων του BBC Wales. Θυμάσαι τη φίλη μου τη Λόττι που σπουδάζαμε μαζί δημοσιογραφία… Με πήρε χθες τηλέφωνο και με ρώτησε: «Θες να βγεις στο δελτίο να μιλήσεις για την κατάσταση;» Μα, τι να πω ρε αγάπη μου, έχω να μιλήσω αγγλικά από τον καιρό του Τόνι Μπλερ! «Καλύτερα» μου λέει, «θέλουμε να μιλάς τα αγγλικά σαν βλάχος για να είναι πιο πειστικό και αληθοφανές το ρεπορτάζ». Μην στα πολυλογώ, με έπεισε γιατί ούτως ή άλλως, θεωρώ ότι πρέπει να προβάλλουμε προς τα έξω τα προβλήματα του τόπου μας αφού αυτοί που πληρώνονται γι αυτό ολωσδιόλου κόπτονται να το πράξουν.

Έδωσε το κινητό μου στη δημοσιογράφο που ετοίμαζε το δελτίο και με πήρε τηλέφωνο πενήντα λεπτά αργότερα για να κάνω τη δήλωση. Πήρα ύφος Λιάνας Κανέλλη, έτοιμο το είχα το “we are bold and beautiful” έτοιμο το είχα το “την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» και κάπου εκεί αρχίζει το πιο κάτω σουρεάλ σκηνικό:

-          …Let’s hear it from Mr Anti-Christos, from Nicosia, Cyprus. Good evening Nicosia, how’s the feeling there?

Εκείνη την ώρα χτυπά το κουδούνι του σπιτιού μου, η μάνα μου έχασε τα κλειδιά της! Πανικοβάλλομαι εγώ, σε ποιόν να πρώτο ανταποκριθώ;

-     - Good evening from Cyprus, (εδώ το είχα το this is Nicosia calling thank you for a wonderful show), well…

Ντινγκ – Ντονγκ, η μάνα μου ξαναβαρά κουδούνι.

-  -  …Well, I would say that the general feeling is rather disappointing as this is not what we expected from mother Europe.

-          (Βαρά η πόρτα) Άνοιξε μου, έχασα τα κλειδιά μου!

-          -… The Cyprus people actually feel that they have lost their sovereignty…

-          Ντινγκ, Ντονγκ. Μα, πού έβαλα τα κλειδιά μου; Χρίστο, είσαι μέσα; Άνοιξε μου!

-          (Με χίλια ζόρια πάω βρίσκω τα δικά μου κλειδιά και ανοίγω της μάνας μου). That is why the Parliament is going to reject eurogroup’s proposal…

-    (Μπαίνει η μάνα μου σπίτι) Πόση ώρα να ανοίξεις μια πόρτα; Μα, πού στο διάολο τα έβαλα; (Αναποδογυρίζει τσάντα, πέφτουν από μέσα καλλυντικά, κλειδιά, αναπτήρας, καθρεφτάκια, βιβλιαράκια, πορτοφόλι, εικονίτσα του Αγίου Φανουρίου, προκαλείται ντόρος). Ασσιχτίρ πια, δεν αντέχω να τα χάνω κάθε λίγο και λιγάκι…

-          (Εξοργισμένος εγώ να της κάνω νόημα να σιωπήσει, τίποτα αυτή).

-         -…Πού μιλάς κι εσύ δέκα ώρες, βαράω τα κουδούνια και δεν μου ανοίγεις;

-        -  Yes, yes, I cannot hear you.

-        -  Με ποιόν μιλάς;

-   - Yes, I strongly believe that we have been offended, you know, I come from a very proud country…

-        -  Ποιος είναι;

-      -…Thank you very much, goodnight. (Κλείνω κινητό, την αγριοκοιτάζω) Το BBC ήταν μάνα μου! Το BBC! Πόση ώρα να σου γνέφω να σιωπήσεις, γαμώ το;

-        -  (…) Από πότε μιλάς εσύ με το BBC; Νόμισα ήταν καμιά φίλη σου.

-        - Σε φίλη μου θα μιλούσα εγγλέζικα; Άσε μας! (παίρνω το κινητό και φεύγω νευριασμένος).

-         

     - Τους είπες ότι εμείς δεν ξεπουλιόμαστε;

Από το άγχος και από το στρες, σε συνδυασμό με την αλαφιασμένη μάνα μου, δυστυχώς δεν θυμάμαι τίποτε από όσα είπα στον αέρα. Αυτά που σου γράφω εδώ είναι ενδεικτικά του τι νομίζω ότι είπα. Στην πραγματικότητα τελώ υπό πλήρη σύγχυση. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι συνέβη. Τώρα το τι είπα, ο Θεός και η ψυχή μου. Πιο πιθανό το βρίσκω να τραγούδησα πάντως.

Δεν είμαι εγώ μάνα μου για τέτοια. Βάλε με να πω τους βαθμούς της Γιουροβίζιον που… «το ‘χω σίγουρα».