Γιατί οι Άλλοι Καλύτεροι Είναι;

Τις προάλλες έπεσα για ύπνο και μου ήρθε μια ιδέα για να γράψω ένα θεατρικό έργο. Όχι μόνο μου ήρθε η ιδέα, αλλά μου ήρθαν στο μυαλό όλες οι σκηνές οι οποίες μάλιστα για κάποιο λόγο είχαν και απόλυτη συνοχή μεταξύ τους. Τρεις ώρες στριφογύριζα μέσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν τους χαρακτήρες, την κεντρική ιδέα και το πώς θα τα πλέξω όλα αυτά για να βγάζουν νόημα, χωρίς να καταντούν σαχλά και προβλέψιμα. Δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα παρόλο που για δεύτερη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι είμαι κοντά σε κάτι που πραγματικά έχει χάζι και που αν εξελιχτεί σωστά θα είναι μια καλή θεατρική απόπειρα. Δεν κατάλαβα δηλαδή, οι άλλοι καλύτεροι είναι;

Το πρόβλημά μου είναι ότι παρόλο που αν κάτσω και το δουλέψω, και σε βάθος χρόνου το ξαναδουλέψω, δεν θα έχω ποτέ τα αρχίδια να το προτείνω για να ανέβει. Ούτε καν από ερασιτεχνική ομάδα. Και αυτό γιατί αλλιώς είναι να παίζεις ένα έργο ενός φτασμένου και καταξιωμένου συγγραφέα, κι αλλιώς κάποιου που «δεν είναι η δουλειά του» και ο οποίος ως εχθές έγραφε σποτάκια για διαφημίσεις και κειμενάκια στο μπλογκ του. Ξέρω, όλοι από κάπου αρχίζουν, αλλά δεν έχω ακόμα το ψυχικό απόθεμα να δεχτώ την απόρριψη ή να ρισκάρω να υπογράψω οτιδήποτε δημόσια.

Αυτό είναι γενικότερο πρόβλημα που έχω. Δεν με νοιάζει να γράφω επ’ άπειρον αθλιότητες στο μπλογκ μου, επειδή ακριβώς το μπλογκ δεν αποτελεί επίσημη γραφή. Αν όμως αύριο μου πεις να υπογράψω κάτι που μπορεί και να αξίζει σε κάποιο έντυπο, θα χάσω πέντε κιλά ιδρώτα από το άγχος. Αυτό ισχύει και στο θέατρο. Έχω διαβάσει άπειρα θεατρικά κείμενα τα τελευταία εφτά χρόνια που ασχολούμαι ερασιτεχνικά και σε πολλά απ’ αυτά αντέδρασα απαξιωτικά, απορώντας πως μπορεί να έχουν επιτυχία κείμενα και ιστορίες που προσωπικά θα μπορούσα να τα είχα σκεφτεί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Παρόλα αυτά, δεν τολμώ να αποπειραθώ να παρουσιάσω κάτι δικό μου, γιατί ακόμη κι εγώ προκαταλαμβάνομαι εναντίον μου.

Με τέτοια μυαλά, δεν θα πάμε μπροστά, θα μου πεις. Ναι, συμφωνώ, αν δεν τολμήσεις δεν θα ξέρεις. Μα κωλώνω. Και αυτή τη στιγμή αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να γράψω μια ιστορία η οποία στο τέλος θα αποδειχτεί σάχλα. Μου έχει τύχει στο παρελθόν να έχω γράψει κάτι, να το θεωρώ πολύ αξιοπρεπές και παρουσιάσιμο και ύστερα από λίγα χρόνια να το διαβάσω και να απορώ με τον εαυτό μου. Πώς μπόρεσα να σκεφτώ ότι αυτό το κείμενο μπορεί να παιχτεί δημοσίως; Μπορώ, βέβαια, να το επιχειρήσω ανώνυμα ή με ψευδώνυμο. Τα ξέρω αυτά, μάνα μου, στην Κύπρο ζούμε. Λες και υπάρχει περίπτωση να γράψεις κάτι και να μην σε πάρουν πρέφα. Ανώνυμο σχόλιο στα μπλογκς αφήνεις και σε υποψιάζονται, πόσο μάλλον ολόκληρο θεατρικό κείμενο.

Τέλος πάντων. Είμαι μεγάλο ψώνιο και ενδόμυχα πιστεύω ότι μπορώ να γράψω κάτι αστείο, εν τούτοις θέλω λίγο σπρώξιμο ακόμα για να το τολμήσω. Δεν θα κάνω αυτά που κοροϊδεύω. Αν το γράψω εν τέλει θα το δώσω σε δυο τρεις να μου πουν τη γνώμη τους. Αν το κράξουν, το χώνουμε στο συρτάρι και δεν έγινε τίποτε. Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο θα είναι.