Γάμος, Θεσσαλονίκη, Reunion & Social Media

Ωραιότατο το σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη!

Έλειψα δυο μέρες και ένιωσα ότι έλειψα 10 χρόνια! Όταν χάνεις τη αίσθηση του χρόνου πάει να πει ότι ο σκοπός του ταξιδιού επετεύχθη. Ξέφυγες, μπήκες σε άλλη διάσταση.

Στη Θεσσαλονίκη πήγα για τον γάμο ενός πολύ καλού μου φίλου από το πανεπιστήμιο. Παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο στους βοτανικούς κήπους του Δήμου και ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η όλη τελετή. Δεν είχα ξαναπάει σε πολιτικό γάμο, ήταν εμπειρία για μένα. Μαζεύτηκαν λίγοι φίλοι και συγγενείς στον βοτανικό κήπο, κάτω από μία αψίδα που την αγκάλιαζαν αναρριχητικά φυτά και άπαντες επευφημούσαν το ζευγάρι που υπέγραφε τα χαρτιά του παρουσία Δημάρχου και κουμπάρων. Πέντε λεπτά υπόθεση, τσακ μπαμ! Ακολούθησε μίνι δεξίωση μετά τύρου, αχλαδίου, ορτάνσιας και γλαδιόλας, και πήγαμε σπίτια μας, ως το βράδυ που ξαναβγήκαμε να το γιορτάσουμε σε κλαμπ της παραλιακής.

Ιδού και ο βοτανικός κήπος. Είχα να δω κάτι τέτοιο από το βίντεο κλιπ του Boogaloo, εν έτη 1987...

 

Όπως σου ξαναείπα, ήταν η δεύτερη φορά που επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη και ομολογώ ότι έχει διάχυτο το αίσθημα του «χαλαρά» που ακούς να λέει και ο Λαζόπουλος. Πήγα στα Λαδάδικα, πήγα Τσιμισκάδα, όργωσα την Αριστοτέλους, θέρισα την Εγνατία, μπορώ να πω ότι εκμεταλλεύτηκα πλήρως το 48ωρο. Άπειροι Κύπριοι στους δρόμους, ειδικά στην πλατεία Αριστοτέλους μόνο κυπριακά άκουγες. Τώρα θα μου πεις, εδώ βρήκες Κύπριους στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, η Θεσσαλονίκη σε εξέπληξε; Αυτό να μου πεις. Είναι ανησυχητικό το ότι δεν μπορείς να αποδράσεις πουθενά και η Πόλις σε κυνηγά.

 Έπεσα πάνω στις διαδηλώσεις της Διεθνούς Κρατικής Έκθεσης το Σάββατο, λαμπρά! Να έβλεπες Πακιστανάκια που κρατούσαν πανό με σύνθημα: «Έξω οι Ναζί απ΄ την Ελλάδα», να τα έβλεπες όλα!

Τέλος πάντων. Το highlight του ταξιδιού δεν ήταν άλλο από το reunion που έκανα με άλλους συμφοιτητές από το πανεπιστήμιο χάριν γάμου. Μέναμε όλοι στο ίδιο ξενοδοχείο και ήταν πολύ σουρεάλ φάση, καθότι είχα 10 χρόνια να τους δω και το γεγονός ότι μέναμε μία πόρτα μακριά ο ένας απ’ τον άλλο μου έφερνε ντεζαβού. Όταν μάλιστα φάγαμε όλοι μαζί πρόγευμα στο ξενοδοχείο το πρωί της Κυριακής, ένιωσα και πάλι σαν να ήμασταν στην εστία και παίρναμε πρωινό μέχρι να πάει 8:30 να φύγουμε για μάθημα. «Δεν το πιστεύω ότι σας έχω όλους ξανά στο ίδιο τραπέζι! Ξετυλίγονται τα χρόνια μπροστά μου: Από δω το πρώτο έτος, από δω το δεύτερο, από κει το μάστερ… Είναι σαν να πεθάναμε και βρεθήκαμε όλοι στον παράδεισο» τους είπα.

Παρόλο που είχαμε να ιδωθούμε δέκα χρόνια, ξέραμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον. Δεν χρειάστηκε να κάνουμε ιδιαίτερο catch up. Ό, τι κι αν τους έλεγα, η απάντηση ήταν «το διαβάσαμε στο μπλογκ» ή το «είδαμε στο Facebook». Είναι απίστευτο το πώς δέκα χρόνια τώρα είμαστε «μαζί» και «χώρια». Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να πλέξω το εγκώμιο των social media που είτε μας αρέσουν, είτε όχι, βοηθούν στη διατήρηση των φιλικών σχέσεων τόσο έμμεσα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ακόμη κι αν δεν ανταλλάζεις κουβέντα με κάποιον ποτέ (ούτε καν ένα τυπικό happy birthday στα γενέθλιά του), εντούτοις ο άλλος εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή σου αφού το να βλέπεις από καιρού εις καιρόν φωτογραφίες του ή κάποια status updates τον φέρνουν στη πρώτη γραμμή της μνήμης σου. Ανανεώνεται το στάτους, άρα υπάρχει.

Προσωπικά δηλώνω φανατικός υπέρμαχος των social media και αδυνατώ να κατανοήσω αυτούς που τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Θεωρώ πως οι πολέμιοί τους διακατέχονται από κάποιο είδος ψύχωσης και σύνδρομο καταδίωξης, νομίζουν ότι ο κόσμος ζει για να τους παρακολουθεί (κατά βάθος αλλά και κατά επιφάνεια, χεστήκαμε τι κάνετε), και πως όλοι χρησιμοποιούν τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης για να τους κουτσομπολεύουν. Ναι, γίνεται και αυτό σε τεράστιο ποσοστό, αλλά αυτό γίνεται ούτως ή άλλως και στις καφετέριες εδώ και χρόνια. Δεν περιμέναμε το Facebook για να σας θάψουμε. Επομένως, μάθετε ότι οι κύριοι των κοινωνικών δικτύων είμαστε εμείς, εμείς αποφασίζουμε τι προβάλλουμε σ’ αυτά και τι μοιραζόμαστε με τους άλλους, και σταματήστε να κλαίγεστε. Δημιουργήστε λογαριασμούς!

Πραγματικά, έχοντας τόσους φίλους στο εξωτερικό, τα social media είναι ό, τι καλύτερο μου συνέβη. Έχω διατηρήσει φιλίες και έχω κάνει άλλες τόσες με αγνώστους που γνώρισα από το μπλογκ και το τουίτερ και οι οποίοι καλώς ή κακώς αποτελούν τον περίγυρο της καθημερινότητάς μου.

Δόξα τω Θεώ, δόξα στο βασιλιά, δόξα Πατρί και Υιό λοιπόν, για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που συμπυκνώνουν όλο μου το παρελθόν σε μια σελίδα και το καθιστούν προσβάσιμο ανά πάσα στιγμή, σε κάθε γάμο, σε κάθε βάφτιση και σε οποιαδήποτε άλλη ευκαιριακή συνάθροιση, μεταφέροντας σε άλλη διάσταση το τι είναι παλιό και τι καινούριο.

Αυτά λοιπόν από τη Θεσσαλονίκη, σας έφερα τσουρέκια, κανονίστε…