Στη "Βουλή"

Με τα χίλια ζόρια και τα χίλια παρακάλια πείστηκα τελικά να πάω να δω το «Τι Βουλή Θα Παραδώσεις Μωρή» που περιοδεύει από χθες στην Κύπρο. Είχα δει τη διαφήμιση από καιρό, αλλά λίγο η αίσθηση της αρπαχτής, λίγο τα βίντεα από τα νούμερα που κυκλοφόρησαν στο Youtube και τα οποία δεν ήταν αντάξια των ονομάτων που πρωταγωνιστούσαν, λίγο οι κάκιστες κριτικές των θεατών στο ίντερνετ, είπα όχι! Δεν θα πάω να πετάξω €23 για να δω την Παναγιωτοπούλου σε μία απ’ τα ίδια και τη Χρύσα Ρώπα να τσιρίζει στη Λευκωσία και να την ακούει ο Λαζόπουλος στην Αθήνα.

Παρόλες τις αντιρρήσεις, εν τέλει μου γύρισε και μετέβηκα μετά εκλεκτής συναδέλφου και του γκράντε αμόρε στο θέατρο διά να τέρψουμε τη μαύρη ψυχή μας. Και ευτυχώς που το επιχειρήσαμε, γιατί περάσαμε αναπάντεχα καλά, προσωπικά γελούσα όλο το βράδυ και θύμωσα με τον εαυτό μου που τόλμησα να μπω στη διαδικασία να αμφισβητήσω το μεγαλείο της Παναγιωτοπούλου και της Μίρκας Παπακωνσταντίνου. Οι κυρίες χτυπούν ρέστα ακόμα. Μέχρι και η Χρύσα Ρώπα που κατά τα άλλα είναι εκνευριστική, είχε έξυπνο και απολαυστικό νούμερο και δεν τη βαρέθηκα λεπτό.

Είχα καλή διάθεση απόψε και σε συνάρτηση με το ωραίο αεράκι που φύσαγε, η παράσταση με ταξίδεψε σε άλλη εποχή. Στην ανέμελη αίσθηση από κάτι παραστάσεις που βλέπαμε τη δεκαετία του ’80 από παρακμιακούς κυπριακούς θιάσους στο βουνό, που δεν είχαν καν σκηνικά, και χρησιμοποιούσαν τα σεντόνια του ξενοδοχείου για φόντο.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, πολύ κακώς έκατσα κι επηρεάστηκα από τις κριτικές και προκαταλήφθηκα εναντίον της παράστασης. Για επιθεώρηση πρόκειται, μάνα μου. Ξέρεις τι πάει να πει επιθεώρηση; Θα πει κιτσάτα, λαμέ φορέματα, φουρό, χορογραφίες μπρος πίσω το πόδι και παλαμάκια, κλισέ ατάκες και πολύ βρισίδι. Ακούς περί πούτσου, μουνιού και πουτάνας ανά 10 δευτερόλεπτα. Αυτό ήταν πάντα η επιθεώρηση, αυτό προσφέρεται κι εδώ. Γιατί χαλάστηκες;

Αν εσύ περίμενες ότι θα βγουν οι προαναφερθείσες ηθοποιοί και θα παίξουν Σαίξπηρ ή Μπρεχτ ή ότι θα σου απαγγείλουν Αντιγόνη, κακό του κεφαλιού σου. Η επιθεώρηση είναι σαν group therapy. Βγαίνει ο κάθε πικραμένος στο μικρόφωνο, διηγείται τα βάσανά του και ο κόσμος από κάτω ταυτίζεται και γελάει με τα χάλια του. Αυτό είναι όλο. Πόσω μάλλον όταν ο κόσμος σήμερα βασανίζεται περισσότερο από οικονομικής απόψεως και ταυτίζεται ευκολότερα με το κάθε τι που βλέπει.

Ναι, είχε και σαχλές στιγμές, αλλά στην ολότητά της η παράσταση άξιζε τα λεφτά της και μου έφτιαξε το κέφι. Η Παναγιωτοπούλου και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου καταφέρνουν να σε κάνουν να γελάς ακόμα και με τα πιο παιδικά αστεία. Λένε τις πιο απλές ατάκες με τέτοιο ύφος που δεν συγκρατιέσαι. Αν δηλαδή εγώ τώρα αποπειραθώ να σου επαναλάβω ένα αστείο, θα σκεφτείς «Με τέτοιες αηδίες γελούσατε όλη νύχτα;» Και ίσως να έχεις και δίκιο. Αλλά είναι τόσο αποδοτικές στο ύφος τους, που ακόμα και να βήχανε επί σκηνής εμείς θα διπλωνόμασταν.

Μεγάλα σχολεία και οι δύο τους, πολύ λυπάμαι που τις βλέπω να μεγαλώνουν και δεν το βλέπω να αντικαθίστανται εύκολα από κάτι εξίσου ταλαντούχο και αξιοθαύμαστο από το σινάφι των νέων ηθοποιών.

Παίζουν κι απόψε στο Σκαλί της Αγλαντζιάς, αν δεν κανονίσατε τίποτα περάστε μια βόλτα…

Να κι ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα: 

"Δυό φέεετες μόνοοοο..." χαχαχα!