Time

Εδώ και λίγες μέρες δηλώνω ολίγον τι σαστισμένος διότι κάνω διάφορες διαπιστώσεις για το πέρασμα του χρόνου.

Επί τη ευκαιρία της θεατρικής μας παράστασης έκατσα και ξέθαψα από το αρχείο μου τα βίντεο από τις περασμένες μας απόπειρες που χρονολογούνται μόλις πριν δύο χρόνια και παρατήρησα ότι έχουμε γεράσει. Δεν έχουμε μεγαλώσει απλά, αλλά έχουμε γεράσει. ΟΚ, δεν είμαστε και χούφταλα, αλλά δεν είμαστε και αυτό που λέμε «ατίθασα νιάτα». Όλοι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της ομάδος ήταν πολύ πιο φρέσκοι πριν 2 χρόνια, το δέρμα τους ήταν πιο λαμπερό, οι ίδιοι είχαν πιο παιδικά πρόσωπα, ενώ αν τους δεις σήμερα είναι σαφώς αλλαγμένοι. Σε μόλις δύο χρόνια! Μάλιστα, μερικοί απ’ αυτούς που απέκτησαν και παιδιά, είναι σαν να μεγάλωσαν μία δεκαετία σε μόλις δύο χρόνια! Είναι αγχωτικό.

Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι άρχισα να χάνω τη μνήμη μου. Καλά, δεν είμαι και στα πρόθυρα του αλτσχάιμερ, αλλά δεν θυμάμαι τόσα πολλά όσο παλιότερα. Κάποτε εμένα δεν μου ξέφευγε όνομα, τοποθεσία, μπορούσα να σου περιγράψω τα πάντα που συνέβησαν σε κάποιο πάρτι που πήγα και μπορούσα να συγκρατώ αυτές τις πληροφορίες για χρόνια ολόκληρα. Τώρα πια δεν ισχύει. Πάω κάπου και μέσα σε μια βδομάδα δεν θυμάμαι καν ότι παρέστην! Για να καταλάβεις, φέτος πήγαμε Βενετία… Υπό άλλες συνθήκες η ανάμνηση του ταξιδιού θα ήταν τόσο νωπή στη μνήμη μου, που δεν θα μου δημιουργούνταν η ανάγκη για άλλο ταξίδι πριν περάσει τουλάχιστον ένας χρόνος. Τώρα πια ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα που αισθάνομαι ότι η Βενετία ήταν πριν 10 χρόνια και θέλω καινούριες διακοπές αύριο.

Μην σου σχολιάσω τη Σλοβενία, που ήταν πριν 15 μέρες και εγώ νιώθω ότι πήγα πριν 15 χρόνια. Ίσως φταίει το ότι έχω πολλά πράγματα στο κεφάλι μου και δεν προλαβαίνω να απολαύσω τις γεύσεις που μου αφήνουν οι διάφορες εμπειρίες. Για να καταλάβεις, ενώ μόλις τελείωσε η παράσταση που ανεβάσαμε, ήδη έχω αρχίσει διαδικασίες για την επόμενη και έπεσα με τα μούτρα στις προετοιμασίες, με αποτέλεσμα να νομίζω ότι η τελευταία φορά που έπαιξα θέατρο να ήταν πριν κανένα μήνα. Στην πραγματικότητα ήταν μόλις πριν 4 μέρες! Δεν το αισθάνομαι αυτό!

Η ψυχολόγος μού είχε πει μια φορά ότι πρέπει να σταματήσω να προγραμματίζω τόσα πολλά πράγματα –ασχέτως αν τα κατορθώνω στην ώρα τους και τα φέρνω βόλτα, γιατί λέει, δεν τα απολαμβάνω. Δεν ισχύει στο 100% αυτό, γιατί όταν τα ζω τα ρουφώ με το μεδούλι. Αλλά, η αλήθεια είναι ότι όταν τελειώσουν τα αισθάνομαι αμέσως πολύ μακρινά. Δεν ξέρω αν γι αυτό ευθύνεται το ότι αλλάζει η αντίληψη του χρόνου μεγαλώνοντας, πάντως είναι κάτι που με απασχολεί.

Με απασχολεί επίσης το ότι ενώ είμαι σχεδόν 32, νιώθω 17 και αν δεν συνειδητοποιήσω άμεσα την ηλικία μου και τον ρυθμό που περνούν πια τα χρόνια (ένας χρόνος = λίγες μέρες, καμία σχέση με τα χρόνια του σχολείου που ένας χρόνος ισούταν με μία αιωνιότητα), ένας θεός ξέρει το πότε θα κάνω εγώ οικογένεια. Δεν προγραμματίζω τίποτα βέβαια, τα παίρνω όλα στο χαλαρό. Δεν αποταμιεύω, δεν επενδύω τίποτε, ξοδεύω αλόγιστα, συμπεριφέρομαι λες και η σχέση μου είναι δύο μηνών (ενώ είναι σχεδόν δύο χρόνων!) και δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι σωστά. Σίγουρα δεν είναι καλό να πιέζεις καταστάσεις, αλλά πιέζει ο χρόνος. Εντάξει, δεν λέω ότι μας πήρανε και τα χρόνια, αλλά φοβάμαι μήπως βρεθώ να είμαι 40, κοιτάζω πίσω και ψάχνω να βρω πού πήγαν τα τελευταία δέκα!

Με παρηγορεί πάντως το ότι στα ίδια χάλια είμαστε οικογενειακώς. Η γιαγιά μου είναι σχεδόν 80 και συμπεριφέρεται σαν 50αρα, η μάνα μου στα 55 νομίζει ότι είναι 25 και ο πατέρας μου λίγο πριν πεθάνει στα 62 του μου είχε πει «ούτε που θα καταλάβεις για πότε θα πατήσεις τα 60!» Τρομακτικό.

Εντάξει, τέρμα η υστερία, άλλωστε άμα σκεφτώ πόσο απότομα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα ηρεμώ. Θέλω να πω, σύγκρινε τη ζωή μου πριν 2 χρόνια με σήμερα και δες πως άλλαξαν τα πάντα εν μια νυχτί. Ή μπορεί και δύο. Άρα…

…Άρα ας κλείσουμε χωρίς τύψεις το επόμενο μας ταξίδι.