Κηδεία Live

Θάψαμε και τον πατέρα εν χορδαίς και οργάνοις, με τιμές πρωθυπουργού!

Ήταν ωραιότατη κηδεία.

Ορίστε τα highlights:

Αισθάνομαι τρομερά συγκινημένος και πολύ ευγνώμων που έδωσαν το παρόν τους άνθρωποι που δεν περίμενα ποτέ να δω στην κηδεία του πατέρα μου, όπως είναι οι καινούριοι μου συνάδελφοι (πολύ καινούριοι για να έχουν την έννοια μου, respect!), οι παλιοί μου συνάδελφοι από τη διαφημιστική (που είναι παλιοί για να τους πιάσει η έννοια μου, respect!) αλλά και κόσμος που σπάνια τα λέμε, όπως οι φίλοι μου από το Δημοτικό και φίλοι Δικηγόροι. Μα αν μπορούσα, θα σας έστηνα αγάλματα και προτομές! Είστε όλοι λαχεία, μετοχές που κάνουν μόνο limit up και ελπίζω να το διαβάσετε αυτό μια μέρα γιατί το βρίσκω πολύ μελό να σας το πω face to face.

Οι μπλόγγερς, που πλέον ξέφυγαν από το στάτους του μπλόγγερ και έγιναν πραγματικοί φίλοι, επίσης με συγκίνησαν με την παρουσία τους. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί και από τις δυο ομάδες, το ίδιο. Ήταν σαν να έκανα ένα μεγάλο πάρτι. Και τσαντίζομαι όσο σκέφτομαι πως πρέπει να γίνει κάτι κακό για να μαζευτούμε όλοι μαζί. Την τελευταία φορά που τους είχα απαρτία ήταν όταν ήμουν εγώ στην κλινική, οπότε καταλαβαίνεις πόσο κρίμα είναι να μας αποξενώνει η καθημερινότητα και να πρέπει να πεθάνει κάποιος για να μαζευτούμε. Τέλος πάντων.

Αρκετά με τις ευχαριστίες, ας περάσουμε στις τραγωδίες.

Σήμερα έκανα άπειρες χειραψίες (μάθετε να κάνετε σωστά χειραψία, δεν δίνουμε το κουλό μας αν δεν το σφίγγουμε, έλεος!) με κόσμο που δεν ήξερα, και άκουσα δεκάδες φορές το «συλλυπητήρια» (κανείς δεν πρωτοτύπησε να πει κάτι άλλο, έστω και για πλάκα), και φίλησα πολλές γιαγιάδες άνω των 80 που είναι να απορείς τι πίπες έκαναν του Χάρου και τους δίνει ακόμα δωρεάν χρόνο ομιλίας, και αντ’ αυτών, θερίζει τους πατεράδες μας που καλά, καλά δεν κλείσανε τα 60. Μα ήταν απίστευτες γριές! Αν ζούσε ο Michael Jackson θα τις είχε στάνταρ στο casting για το remake του Thriller.

Στεκόμουν πρώτο σκάμνο πίστα και δεχόμουν τα αλλεπάλληλα συλλυπητήρια των φίλων του πατέρα μου.

- Συλλυπητήρια, είσαι ίδιος ο παπάς σου!

- Ευχαριστώ.

- Συλλυπητήρια, είσαι ο μίνι παπάς σου!

- Ευχαριστώ (δυσφορώ!)

- Συλλυπητήρια, μα είστε οι ίδιοι!

- Να ‘στε καλά (δυσανασχετώ)

- Συλλυπητήρια, είσαι φτυστός ο παπάς σου!

- Ευχαριστώ (σφίγγω τα δόντια μου).

Καλά, τώρα αυτοί το λένε για καλό που μου τονίζουν ότι μοιάζω με το πτώμα; Και εγώ πρέπει να τους πω κι ευχαριστώ χαμογελώντας; Ναι, οκ, δεν εννοούσαν ότι μοιάζω με το πτώμα. Εννοούσαν ότι μοιάζω με τον πατέρα μου πριν γίνει πτώμα. Αλλά εγώ, μια φορά, το βρήκα «κάπως». Θέλω να πω, πόσο μπορεί να χαίρεται η Ντόρα, όταν της λένε ότι είναι φτυστή ο Μητσοτάκης; Πόσω μάλλον όταν αυτό της το λένε στην κηδεία του Μητσοτάκη.

Η μάνα μου από χθες με πρήζει για τα μαύρα. Στο σπίτι κυκλοφορώ με μπλε φόρμες, χθες φορούσα και μία ροζ φανέλα και μου είπε ότι «δεν είναι σωστά πράγματα αυτά!» Έτος 2010! Υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει στο μαύρο. Εντάξει, δεν πήγα στην κηδεία με τα παρδαλά... Αλλά στο σπίτι μου ό, τι θέλω φορώ! Η γιαγιά μου από μια μεριά άκουγε και συμπλήρωνε ποικιλοτρόπως.

Κάναμε ολόκληρο θέμα ότι δεν είναι δυνατόν ο πατέρας μου να θαφτεί πάνω από τη μητέρα του, η οποία πέθανε προ δύο μηνών. Δεν είναι σωστό, πρέπει να θαφτεί δίπλα της! Μα, δίπλα της δεν υπάρχει χώρος! «Ε, δεν είναι σωστό να θαφτεί από πάνω της!» «Και γιατί δεν είναι σωστό μάνα μου; Θα της κόβει τη θέα; Ή θα στριμωχτούν και θα τους έρθει δύσπνοια;» Άκουσα κάτι σουρεάλ διαλόγους, να γλείφεις και τα δάχτυλά σου!

Έκλαψα λίγο μέσα στην εκκλησία, ελπίζω να το έδειξαν οι κάμερες. Με συγκινούσε η παρουσία φίλων. Τώρα είμαι ένα πτώμα από την κούραση, θα πέσω να κοιμηθώ και από Δευτέρα, επιστροφή στη ζωή. Έχω πολλά σχέδια!

J