Το Τσιφτετέλι της Καρδιάς μου

Καλημέρα σε όλους και καλά να μας μπει -η βδομάδα.

Πέντε μάτια έβγαλα ψες το βράδυ προκειμένου να απολαύσω τα αγαπημένα μου προγράμματα στην τιβί! Να φανταστείς ότι πήγα θέατρο το απόγευμα, και επειδή αργούσε να τελειώσει, έφυγα άρον-άρον 10 λεπτά πριν το τέλος για να προλάβω να δω το chart show με τα καλύτερα λαϊκά τραγούδια της δεκαετίας του ’90. Βλέπεις είχα σίγουρο ότι θα έβλεπα στο νούμερο ένα το ‘Τραύμα’ και δεν έχανα τέτοιο θρίαμβο-δικαίωση με τίποτα.

Τελικά η Βισσάρα μου ήταν στο νο.7 με τα ‘Σεντόνια’ (φρικτή αναπαραγωγή του ‘ψεύτικα’ αλλά οκ, respect) και την κορυφή μας την έφαγε ο Σφακιανάκης. Τσαντίστηκα τα μάλα, διότι κυρίες και κύριοι το ‘Τραύμα’ δεν είναι ένα οποιοδήποτε άλμπουμ. Είναι ΤΟ άλμπουμ, είναι ο λόγος που έγινα φανατικός θαυμαστής της Βίσση.

Έχω ξαναγράψει το ιστορικό, αλλά δεν χορταίνω να το διηγούμαι. Σκάσε και άκου: Έτος 1997, εγώ στην εφηβεία με τα ακούσματά μου τότε να κυμαίνονται από κλασική μουσική και μιούζικαλ, μέχρι soundtracks από ταινίες του Ντίσνευ. Για Τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα ούτε λόγος, ακούγονταν στα αφτιά μου σαν κινέζικο βασανιστήριο. Ήταν μουσική για ταξιτζήδες. Δηλαδή, απεταξάμην!

Όμως! Στα 17, γνώρισα τον πρώτον μου μεγάλο έρωτα. Μια καψούρα που για να ξεπεραστεί –αν ποτέ ξεπερνιούνται οι καψούρες- χρειάστηκε να πάω πανεπιστήμιο. Η συγκεκριμένη μου έκαιγε τα εντόσθια και η λάβα της δεν έβρισκε τρόπο να εξωτερικευτεί. Την χρονιά εκείνη πήγαμε με τη 2^α Λυκείου την κλασική εκδρομή στην Ελλάδα. Περπατούσαμε με τον Ανδρέα και τον Χάρη στο κέντρο της Αθήνας και πήγαμε να ψωνίσουμε από το Μινιόν (υπήρχε ακόμα τότε). Μπαίνουμε μέσα και ακούω να παιανίζει το ‘Τραύμα’ που μόλις είχε κυκλοφορήσει. «Άκου τι αμανέδες και τουρκοτσιφτετέλια τραγουδά πια η Βίσση! Η απόλυτη ξεφτίλα για Κύπρια!» σχολίασα, τρομάρα μου.

Βγήκαμε από το Μινιόν και πέρασε από μπροστά μας ένα κάμπριο με έναν τύπο μέσα που άκουγε το ‘Τραύμα’ στη διαπασών. Και τότε ακούω τον στίχο-ύμνο: «Αν το νήμα της ζωής, για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυο!»

Αυτό ήταν! Όπως ήμουν, έκανα μεταβολή, μπήκα στο Μινιόν και αγόρασα τον δίσκο. Έκτοτε έγινα το βισσικό παρανάλωμα που όλοι εσείς γνωρίσατε.

Πίστευα και πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ερωτικός και παθιάρικος στίχος στον αιώνα τον άπαντα! Να πεις της άλλης αυτό. «Αν το νήμα της ζωής, για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυο!» Πςςς! Ποίηση.

Όλο αυτό, σε συνδυασμό με την ερωτικά μαστούρικη ερμηνεία της Άννας ήταν αρκετά για να την προσκυνώ έκτοτε φανατικά. Το ‘τραύμα’ πιστεύω ότι αν και δεν προσθέτει τίποτα στο ελληνικό τραγούδι, εντούτοις είναι ό, τι πιο μελοδραματικό και πονεμένο ξέβρασε η ελληνοφρένεια των ‘90ς και η καρδιά μου επίσης!

Μισού λεπτού σιγή για το ‘Τραύμα’ περικαλώ.

Δεν θα ξαναπεράσω τέτοια φάση, Ντορέττα μου. Στα λέω εσένα γιατί μόνο εσύ με παίρνεις ακόμα στα σοβαρά. Πες μου σε ποια γυναίκα θα ξανά-αφιερώσω τέτοιον στίχο-ψυχανάλυση στην ηλικία μου; Σε ποιαν θα ξανά-πω: «Και ο Θεός ακόμα αν μας αρνηθεί, τις καρδιές μας δένει μια αόρατη κλωστή, κι αν ποτέ τη σπάσει, αν ποτέ κοπεί τότε θα πεθάνουμε αγάπη μου μαζί!» Πες μου σε ποιαν να το πω και να το αξίζει!

Ο ανιδιοτελής έρωτας ψόφησε μέσα μου. Και λυπάμαι. Άκου και βγάλε συμπέρασμα: Την Παρασκευή πήγα με έναν φίλο μου να πιούμε ένα ποτό στο ‘Χαμάμ.’ Μέσα είχε 10 μύγες όλες κι όλες. Βαρεθήκαμε τη ψυχή μας. Η μόνη που μου άρεσε κάπως, ήταν η γκαρσόνα που όλως περιέργως ανακάλυψα πως είναι μισή-Κολομβιανή! Έλεος! Αλλά δεν είναι αυτή το θέμα μας.

Ο φίλος μου ήπιε λίγο παραπάνω και αποφάσισε να πάει να κάνει καμάκι σε τρεις κοπέλες που χόρευαν λίγο πιο πέρα. Τρεις γκόμενες, 200 κιλών έκαστη, ντυμένες ό, τι να ‘ναι και μάλιστα η μία εξ αυτών φορούσε και μια κορώνα στο κεφάλι. Ξέρεις… Απ’ αυτές που φορούν και οι Αγγλίδες στις μπυραρίες ως fashion statement: «Είμαι άσχημη και εύκολη, έλα πήδα με!»

Πήγε που λες ο φίλος μου να τους πιάσει την κουβέντα, και τα παιδοβούβαλα το έπαιξαν και δύσκολες, που να τους πάει η χοληστερόλη 500! Ένα υποτυπώδες καλησπέρα αντάλλαξαν όλο κι όλο και μετά την έκαναν με ελαφρά, οι κόμισσες της λουκανικόπιτας! Σκέψου να βλέπονταν κιόλας, τι υφάκι θα είχαν!

Εγώ δεν ξαναβγαίνω έξω στην Κύπρο. Μόνο αν έχεις κάτι συνταραχτικό να μου ανακοινώσεις θα έρχομαι τα βράδια να σε συναντώ. Κατά τα άλλα, ουδέν ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εγχώριος πληθυσμός. Τέλος πάντων. Στα λέω αυτά, γιατί ρε γαμώ το, πεθύμησα να ακούσω ξανά το ‘Τραύμα’ και να αποκτήσουν οι στίχοι του νόημα. Να ακούσω το τουμπελέκι της εισαγωγής και να νομίζω πως είναι οι χτύποι της καρδιάς μου. Να ακούσω την γέφυρα προς το τέλος, εκεί που η Βίσση προστάζει την ορχήστρα να το παίζει «Αργά» και "βασανιστικά" και να χάνομαι.

Δεν υπάρχει σωτηρία. Στα «καινούρια μου σεντόνια!» όμως! (όπως λέμε: Στ’ αρχίδια μου!)

ΥΓ: Για να μην διερωτάσαι… Είδα και την Καλομοίρα στο dancing, μια λατρεία! Ένας χείμαρρος σεξουαλικής αθωότητας. Είναι η μόνη γυναίκα που με ανάβει παρόλο που μιλά τα Ελληνικά σαν Φιλιππινέζα δούλα… Πάω να πέσω γιατί πήγε δύο.